گروه علمی و دانشگاهی خبرگزاری فارس-مرضیه حسن پور؛ وقتی در اخبار می‌شنویم که «ایران پرچمدار رشد علم در دنیاست» و تعداد زیادی از محققان ایرانی در مسابقات معتبر بین‌المللی به مقام و مدال دست می‌یابند، شاید باورش برای‌مان سخت باشد یا تصور کنیم این محققان که اینگونه در دنیا به جایگاه علمی می‌رسند باید انسان‌های خارق‌العاده و فرابشری باشند یا شاید از امکانات و رفاه بیشتری برخوردارند، اما وقتی با محققانی که به دلیل کسب رتبه علمی در مسابقات بین المللی نام‌شان در اخبار کشورهای مختلف عنوان شده است، به گفت‌وگو می‌نشینیم حرف‌های جالبی می‌شنویم.
مسابقات نوآوری شانگهای چین یکی از مسابقات برتر جهانی است که دانش‌آموزان و دانشجویان مختلف از سراسر دنیا در کلاس‌های مختلف در این مسابقات با یکدیگر رقابت می‌کنند، شاید جالب باشد که بدانیم امسال ۸ تیم از کشورمان در این مسابقات شرکت کردند و هر ۸ تیم به مدال دست یافتند.
مسابقات نوآوری شانگهای با حضور بیش از یک هزار شرکت‌کننده از کشورهای مختلف جهان از جمله هشت گروه شرکت کننده ایرانی از ۱۸ تا۲۰ آوریل(۲۹ تا ۳۱ فروردین ۱۳۹۸) در شانگهای برگزار شد، پدرام یوسفی در کلاس شیمی و امیر رضا فتحراضی در کلاس مکانیک، مدال طلای این مسابقات را کسب کردند.
همچنین احرار سروی پیرایواتلو و نروان دیلیین به صورت مشترک در کلاس رباتیک، امیرحسین میرمهدی و شایان سنگانه به صورت مشترک در کلاس عمران، سارا کابلو و باران اعتمادی به صورت مشترک در کلاس مهندسی پزشکی، سید امید سجادی در کلاس بیوتکنولوژی و تارا تاجیک در کلاس پزشکی موفق به کسب مدال نقره این مسابقات بین‌المللی شدند.
مینا همتی کریم خانی هم مدال برنز کلاس مهندسی پزشکی این مسابقات را کسب کرد. علاوه بر این، تیم‌های ایرانی شرکت کننده در این نمایشگاه نیز موفق به کسب ۵ جایزه ویژه این نمایشگاه شدند.
بر آن شدیم تا با مدال‌آورندگان این مسابقات گفت‌وگو کنیم و درباره آنها بیشتر بدانیم، مدال‌آورندگان جوانی که با کمترین امکانات بالاترین جایگاه علمی را کسب کردند.
مهران خسروانی نماینده سازمان مالکیت معنوی اختراعات جهان در ایران به عنوان سرپرست تیم به همراه پدرام یوسفی، سیدامید سجادی، سارا کابلو و باران اعتمادی برگزیدگان مسابقات بین‌المللی شانگهای چین مهمان خبرگزاری فارس شدند تا فارس رسانه‌ای باشد که حرف‌های این استعدادهای کشورمان را به گوش مردم می‌رساند.
فارس: آقای خسروانی شما به عنوان نماینده سازمان مالکیت معنوی اختراعات جهان در ایران و سرپرست تیم ایران درباره مسابقات صحبت کنید.
خسروانی: سازمان مالکیت معنوی اختراعات جهان در کشورهای مختلف دنیا نمایندگی دارد و با کشورهای مختلف در زمینه اختراعات کار می‌کند، من خودم در مسابقات مختلفی شرکت کردم و بیشتر از ۵۰ مقام و مدال جهانی در مسابقات جهانی دارم، ما امسال با توجه به اینکه بحث مسابقات بین‌المللی در کشورمان داغ بود تصمیم گرفتیم یک مسابقه داخلی برگزار کنیم و کاری کنیم استعدادهای کشورهای خارجی بیشتر به ایران بیایند و در مسابقه شرکت کنند که بر این اساس جشنواره ملی «یک ایده یک دنیا» را در دانشگاه تهران برگزار کردیم و سازمان‌های مختلفی حامی این جشنواره بودند.
خدماتی هم در حوزه تجاری سازی محصولات به شرکت کنندگان ارائه دادیم که بیشتر سازمان بسیج علمی حامی این بخش بود و جوایزی مانند کسر خدمت سربازی برای این جشنواره در نظر گرفته شد به طوریکه برحسب نیاز کشور ۱۰ پروژه برای تجاری سازی و ۱۰ پروژه برای کسر خدمت در نظر گرفته شد.
در این جشنواره سعی کردیم پروژه‌هایی که قابلیت ارائه در خارج از کشور را دارد، به نمایشگاه و مسابقات بین المللی ارائه دهیم، طرح‌ها در کارگروه‌های برق، کامپیوتر، مکانیک، مکاترونیک، عمران، ساختمان، پلیمر، هوافضا و غیره دسته بندی شد و براساس معیارهای مسابقات بین‌المللی این کار صورت گرفت که برخی از این طرح ها را به نمایشگاه فناوری و نوآوری شانگهای معرفی کردیم که امسال موضوع اصلی نمایشگاه هوش مصنوعی بود و در بخش اختراعات ۱۱۸ طرح از کل دنیا شرکت کرده بودند و هر ۸ تیم شرکت کننده ایران توانستند مدال دریافت کنند.
ما در این مسابقات دو طلا، ۵ نقره و یک برنز دریافت کردیم در حالیکه در کارگروه‌هایی که بچه‌های ایرانی شرکت داشتند، شرکت‌کنندگانی از کشورهای آمریکا، کانادا، انگلیس، ایتالیا و کشورهای آسیایی حضور داشتند.
فارس: نحوه پذیرش در مسابقات به چه صورت بود؟
خسروانی: مجموعه ما که نماینده ایران در سازمان مالکیت بود بچه ها را به این مسابقات معرفی کرد، به این صورت که طرح‌ها را به دبیرخانه جشنواره فرستادیم و ۸ طرح پذیرش گرفتند؛ البته خودمان تمرکز را بر طرح‌های دانش آموزی گذاشتیم و با هماهنگی نماینده معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری در دفتر چین برای تیم‌های دانشجویی برنامه دیگری در نظر گرفتیم تا طرح‌های تولیدی دانشجویان را برای فروش محصول به خارج از کشور هدایت کنیم چرا که این نمایشگاه از سوی سازمان مالکیت معنوی جهان، وزارت اقتصاد چین و شهرداری شانگهای برگزار شد و محققان می‌توانستند برای طرح شان بازار هدف پیدا کنند.
* دانش‌آموز ایرانی که پیشنهاد چینی‌ها را رد کرد
فارس: گفتید طرح‌های دانش‌آموزی ما در این مسابقات به مدال دست یافت، چطور نوجوانان و جوانان در سنین مدرسه می‌توانند چنین طرح‌هایی در حد بین المللی ارائه دهند؟ آیا این دانش‌آموزان در مدرسه آموزش می‌بینند؟
خسروانی: بله، براساس علاقه دانش‌آموزان، رشته‌هایی به آنها معرفی می‌شود که بر این اساس زمانی برای پژوهش دارند و می‌توانند پروژه‌های‌شان را انجام دهند.
فارس: این دانش‌آموزان چطور با دانشگاه‌ها کار می‌کنند؟
خسروانی: کارهای پژوهشی این دانش‌آموزان با کمک اساتید دانشگاه انجام می‌شود که اساتید به اینها راهنمایی می‌کنند و مشاوره می‌دهند بنابراین دانش‌آموزان از طریق اساتید می‌توانند از تجهیزات آزمایشگاهی دانشگاه هم استفاده کنند.
البته در حال حاضر شرایط رقابتی است و جشنواره‌های زیادی برگزار می‌شود از همین رو دانشجویانی که در دانشگاه کار پژوهشی انجام می‌دهند هم به عنوان مربی دانش آموزان در مدارس کار می‌کنند.
برخی مدارس هم آزمایشگاه برای انجام کارهای پژوهشی دارند اما برخی مدارس محدودیت دارند و امکان هزینه برای انجام کارهای پژوهشی را ندارند.
فارس: حضور در این نوع نمایشگاه‌ها و مسابقات برای بچه‌ها امتیازی هم به همراه دارد به طور مثال برای مدال آورندگان این نوع مسابقات در کنکور تسهیلاتی هست؟
خسروانی: در کنکور خیر، اما از طریق شرکت در این نوع مسابقات برای شرکت‌کنندگان ارتباطات بین‌المللی ایجاد می‌شود و یک رزومه بین‌المللی است.
حتی یکی از شرکت‌کنندگان ایرانی با پیشنهادی از کشور چین برای پیاده سازی طرحش رو به رو شد که خودش این پیشنهاد را قبول نکرد.
یکی از شرکت‌کنندگان ما هم متولد آمریکاست و بر اساس نیاز کارخانه پدرش طرحی را ارائه داده یعنی براساس اعلام نیاز داخلی کار کرده که البته امکان زندگی در کشور آمریکا را هم دارد اما مشتاقانه طرحش را در ایران ارائه داد.
* تا ۱۵ سالگی حتی به سینما نرفته بودم چون شهرمان سینما نداشت
فارس: از خودتان هم بگویید، گفتید چندین مدال جهانی کسب کردید.
خسروانی: بله، البته در حال حاضر ما در حوزه تجاری‌سازی محصولات دانش‌بنیان و معرفی طرح‌های دانش‌بنیان به جشنواره‌ها فعالیت می‌کنیم، برخی کارهای ما در زمینه پیاده‌سازی طرح ها با سازمان‌ها و نهادها صورت می‌گیرد که هم کارهای آموزشی و هم امور پژوهشی را انجام می‌دهیم.
متولد ۱۹ خرداد سال ۷۲ هستم، دوره کارشناسی را تبریز و دوره کارشناسی ارشد را در دانشگاه تربیت مدرس رشته مخابرات سیستم گذراندم و در حال حاضر دوباره تحصیل را در رشته برق کنترل ادامه می‌دهم.
در شهر بهبهان جنوب شرق استان خوزستان بزرگ شدم و از آنجا به دانشگاه رفتم و در مسابقات شرکت کردم و توانستم پیشرفت کنم.
فارس: شما هم پیشنهادات خارجی داشتید؟
خسروانی: پیشنهاد برای ما بسیار است و شاید برخی هم به رفتن فکر کنند که این مسئله جالب نیست؛ البته دست‌اندازهای داخلی ما را تا حدودی از پیشرفت باز می‌دارد و فرد را دلسرد می‌کند که امیدواریم با رفع این دست‌اندازها بتوانیم بیشتر پیشرفت کنیم، اما من همیشه به بچه‌ها هم می‌گویم، چندین بار از صفر شروع کردم، تا پانزده‌سالگی حتی سینما نرفته بودم چون شهر ما سینما نداشت اما با این وجود تلاش کردم.
تصمیم گرفتم در مسابقات شرکت کنم و با کمک اساتید در حوزه‌های نفت و گاز کار کردم و بیشتر پروژه‌های دانشگاهی را با همکاری بخش ارتباط با صنعت دانشگاه انجام می‌دادیم.
در دوره دانش‌آموزی هم برای ما چنین امکاناتی وجود نداشت که بتوانیم کارهای پژوهشی انجام دهیم و در حال حاضر نیز در شهر ما این مسائل نیست و نهایت آرزوی ما این بود که دانشگاه در شهر تهران قبول شویم، البته شاید اگر در تهران متولد می‌شدم موفق نبودم زیرا من به دلیل کمبود امکانات، خودم تلاش کردم و به دنبال خواسته‌هایم بودم و به آنها رسیدم.
من مدیون این کشور هستم اما آنچه آزاردهنده است این است که در برخی مواقع جایگاه‌ها درست نیست؛ حتی وقتی سن مرا می‌بینند اعتماد نمی‌کنند در حالیکه خارج از کشور راحت به جوانان اعتماد می‌کنند.
* شرایط سخت کشور را درک می‌کنیم و فقط احترام می‌خواهیم
سؤال: با وجود تمام این کمبودها و پیشنهادهای خارجی چرا در کشور ماندید؟
خسروانی: برای رفتن یا ماندن باید وجود ندارد و مساله کاملاً شخصی است، تمام افراد دوست دارند جایی باشند که بهترین اتفاقات برایشان رخ دهد و ما هم کشور خودمان را ترجیح می‌دهیم؛ اما مشکلاتی هم وجود دارد که البته ما شرایط فعلی کشور را درک می‌کنیم، اما گاهی یک حلقه گمشده به نام «احترام» می‌بینیم، یعنی ارزش‌گذاری بری این بچه‌ها وجود ندارد و شاید این مهمترین عامل رفتن آنها از کشور باشد، ما می‌توانیم شرایط سخت را درک کنیم، اما در صورتی که ارزش‌گذاری وجود داشته باشد و هر کس در جایگاه خودش قرار بگیرد.
همین بچه‌ها برای شرکت در مسابقات مشکلات بسیاری داشتند، اما حتی از لحاظ مالی کمک نمی‌خواستند بلکه می‌خواستند که لااقل به جای تشویق اذیت‌شان نکنند، بیشتر رنجش بچه‌ها از این اتفاقات است.
فارس: چه اتفاقاتی؟
خسروانی: مثلا وقتی این بچه‌ها می‌خواهند در دانشگاهی کار آزمایشگاهی انجام دهند با مشکل مواجهند، اما در کشور چین به این بچه‌ها پیشنهاد دادند که در آنجا کارشان را ادامه دهند که محقق ایرانی قبول نکرد، در حالی که در ایران برای دیدن یک مسئول باید پروسه طولانی را طی کنیم.
ما قبول داریم که یک سری قوانین وجود دارد، اما این قوانین هر روز سخت‌تر می‌شود، البته بحث مادیات هم وجود دارد، اما افرادی که در زمینه علمی فعال هستند، این مسائل را درک می‌کنند و اگر برای ساخت یک محصول یک قطعه را در دسترس نداشته باشند، راه‌حل جایگزین برایش می‌یابند و شرایط کشور را درک می‌کنند.
ما حتی برای رفتن به خارج از کشور برای شرکت در مسابقات مشکلاتی داریم، در نمایشگاه شانگهای نیز شرکت‌کنندگان کشورهای دیگر زمانی که متوجه شدند ما ایرانی هستیم، ابتدا نسبت به ما گارد گرفتند، با اینکه دانش‌آموز بودند و سن کمی داشتند ولی با شنیدن نام ایران در برابر ما گارد گرفتند، اما بعد از چند روز که از ما شناخت پیدا کردند با ما دوست شدند و دید قبلی‌شان از بین رفت و از ما سؤال می‌کردند و حتی از خوراکی‌های ایرانی مانند گز و سوهان استقبال می‌کردند و این احترام سبب دلگرمی بچه‌ها می‌شد.
وقتی ما وارد فرودگاه کشور چین شدیم و متوجه شدند ما کار علمی انجام می‌دهیم هستیم، برای ما گیت جداگانه باز کردند که این مسئله و احترام سبب دلگرمی بچه‌ها بود.
ما درک می‌کنیم که مواد اولیه در کشور سخت پیدا می‌شود، اما می‌خواهیم حداقل اساتید به ما پاسخگو باشند، در صورتی که ما باید چند روز تماس بگیریم تا بتوانیم با استاد صحبت کنیم، با اینکه خروجی کارهای ما به نفع رتبه پژوهشی استاد است، اما جواب تلفن ما را هم نمی‌دهند.
* طرح محقق جوان ایرانی برای درمان ناباروری
فارس: طرح‌هایی که ایران در مسابقات چین ارائه داد در چه حوزه‌هایی بود؟
امید سجادی: طرح‌ها در کلاس‌های مختلف ارائه شد، من در رشته علوم تجربی تحصیل می‌کنم و در حوزه پزشکی فعالیت پژوهشی دارم، طرح ما «افزایش تحرک میکروتوبول‌های اسپرم توسط گامت قورباغه مردابی» است.
فارس: کاربری این طرح چیست؟
سجادی: در دنیا به خصوص در آسیای میانه و ایران ناباروری افزایش یافته و بیشتر علل مربوط به مسائل مردانه است، کاهش تحرک میکروتوبول‌های اسپرم در مردها بسیار بارز است که از طریق طرح ما این مشکل را رفع می‌شود.
فارس: این طرح را در چه جشنواره‌هایی ارائه داده‌اید؟
سجادی: این طرح را در جشنواره «یک ایده یک دنیا»، «سلام کاپ» و «نمایشگاه شانگهای» ارائه دادیم، البته من در چین مدال نقره کسب کردم و داوران علت این امر را این مسئله عنوان کردند که من روی نمونه انسانی کار نکردم، زیرا در ایران اجازه نمی‌دهند که هم‌سن‌های من بر روی نمونه انسانی کار کنند، محققانی از کشورهای ژاپن و تایوان رتبه اول را کسب کردند.
فارس: آقای خسروانی گفتند شما متولد آمریکا هستید، بیشتر از خودتان بگویید.
سجادی: پدرم در کشور آمریکا متولد شده، پس از مدتی به ایران آمد و سپس به آمریکا رفت و من هم تا کلاس اول آنجا بودم که پس از مدتی به علت کهولت سن پدربزرگم به ایران بازگشتیم.
فارس: چطور در مسابقات شانگهای شرکت کردید؟
سجادی: ما در کلاس نهم کلاس کمیکار و شیمی داشتیم که تحت نظر هومن غریب‌زاده تلاش کردم، در مسابقاتش هم شرکت کردم و مقام‌هایی آوردم اما عاشق پزشکی بودم و کلاس دهم پس از آن، یکی از اساتید ما به نام امیر دهقان من را متقاعد و کمک کرد که می‌توانم در ایران کارم را انجام دهم و به همین دلیل این ایده را شروع کردم.
فارس: مگر فکر نمی‌کردید که می توانید در ایران هم ایده‌ات را اجرایی کنید؟
سجادی: خیر، می‌خواستم زمانی که به امریکا رفتم این کار را شروع کنم و دلیلش هم امکانات آزمایشگاهی بود، ما در مدرسه آزمایشگاه با امکانات نداریم و من از طریق استادم هر پنج‌شنبه به دانشگاه شهید بهشتی می‌رفتم.
فارس: حالا که طرحتان به نتیجه رسیده چه برنامه‌ای دارید؟
سجادی: حالا می‌خواهم طرحم را توسعه دهم، البته اگر امکانات برایم فراهم باشد زیرا در حال حاضر امکانات زیادی نداریم و وسایل ما قدیمی است، حتی عکس‌هایی که داریم بسیار قدیمی است و ما با همین امکانات در حال کار هستیم.
لویی طاهری به عنوان نماینده مدرسه امید سجادی نیز به همراهش به خبرگزاری فارس آمده بود، به بحث امکانات مدارس که رسیدیم طاهری هم وارد بحث شد.
طاهری: در دوره‌هایی که ما در مدرسه داشتیم دانش‌آموزان بسیاری بوده‌اند که مقام جهانی آورده‌اند یعنی مدرسه برای این موضوع برنامه‌ریزی دارد، اما دانش‌آموزان در سال‌های آخر مدرسه به دلیل بحث کنکور کمتر کار پژوهشی انجام می‌دهند، کنکور به نظر ما آزمونی هست که آموخته‌های سه سال را در ۲ ساعت و نیم تست می‌کند و ما باید از پایه دهم بچه‌ها را برای پیش‌دانشگاهی آماده کنیم، در حالی که ما برای کارهای پژوهشی هم برنامه‌ریزی داریم.
گاهی اوقات بچه ها تا ساعت ۱۰ شب در مدرسه می‌مانند تا هم به کار آموزشی و هم کار پژوهشی برسند البته ما در مدرسه با این بچه‌ها مدارا می‌کنیم اما فشار کنکور سبب می‌شود بچه‌ها از پژوهش دور شوند.
سجادی: من سه چهار ماه هر روز تا ۱۰ شب در مدرسه ماندم؛ من وقتی خودم روی یک طرح به صورت پژوهشی کار می‌کنم، بسیار بهتر متوجه می‌شوم تا آن مسائلی که به صورت تئوری به ما یاد می‌دهند.
کنکور به نظر من اصلا درست نیست، چرا که نمی‌توانند سطح علمی فرد را با یک آزمون چند ساعته بسنجند، ما کتاب‌هایی داریم که تخصصی نیست و علاقه‌ای نداریم که چند ساعت در هفته را برای یادگیری این درس اختصاص دهیم زیرا ما می‌توانیم این زمان را برای کارهای پژوهشی اختصاص دهیم.
فارس: چه پیشنهادی ارائه می‌دهید؟
سجادی: در کشورهای دیگر داوطلبان ورود به دانشگاه رزومه ارائه می‌دهند، آنها زبان‌های مختلف برای تدریس دارند و هر کس خودش انتخاب می‌کند که چه زبانی را آموزش ببیند و برای ورود به دانشگاه هم سطح علمی را مدنظر می‌گیرند و برای هر دانشگاه سطح علمی درنظر گرفته شده متفاوت است و می‌توانیم با توجه به دانشگاهی که می‌خواهیم در آن شرکت کنیم رزومه جمع‌آوری کنیم.
* طرح محقق ایرانی که نمونه خارجی ندارد
فارس: نظر دوستان دیگر چیست؟
پدرام یوسفی: من مقام طلا در کلاس شیمی شانگهای را کسب کردم و درباره طرحم می‌توانم بگویم به نظر خودم یک حرکت فوق بشری انجام دادم.
فارس: چطور؟
یوسفی: ما یک طیف‌سنج جرمی ساخته‌ایم، ما در مدرسه درباره طیف‌سنج مطالبی خوانده‌ایم اما من همیشه در مورد چیزی که متوجه نمی‌شوم تحقیق می‌کنم و در مورد طیف‌سنج نیز تحقیق کردم و دیدم می‌توانیم یک محلول یا عنصر را به دستگاه ارائه دهیم و براساس حرارت آنالیز کامل را ارائه دهد، متأسفانه این دستگاه در ایران تولید نمی‌شود و تمام دستگاه‌های نظیر آن وارداتی است که در حال حاضر به دلیل مسائل اقتصادی حتی وارد کشور هم نمی‌شود، من دستگاهی ساختم که این کار را انجام دهد. بحث دستگاه بنده در شاخص اسید و باز و مواد خنثی است و نمونه خارجی ندارد و روش آن با مدل خارجی متفاوت است، من با فشار متراکم اسید می‌توانم بگویم محلول چیست و کارایی آن چیست و درصد خلوص و مشخصات آن را هم می‌توانم بگویم.
فارس: طرح‌های دیگری که با طرح شما رقابت می‌کند، چیست؟
یوسفی: بهترین آنها از کشور آلمان است؛ البته طرح‌ها را در مسابقات ایران دیدم اما در این مسابقات سطح داوری مقداری مشکل دارد چرا که داوران متخصص طرح نیستند، وقتی طرح را به داور توضیح می‌دهم متوجه نمی‌شود و اطلاعات کمی دارند به همین دلیل به صورت سلیقه‌ای رتبه‌بندی می‌کند.
فارس: داوران از اساتید دانشگاه هستند؟
یوسفی: من نمی‌دانم و نظری ندارم.
خسروانی: اجازه دهید در این زمینه من مطالبی را بیان کنم، در مسابقات شانگهای، داوران درباره طرح‌ها نظر می‌دادند و توضیح می‌دادند که چرا فلان رتبه را به هر طرحی داده‌اند و علت را توضیح می‌دادند و کاملاً سیستم شفاف بود، شرکت‌کننده‌ها هم با شور و اشتیاق در مسابقات شرکت می‌کردند و حتی مسابقات برای آنها صرفاً یک مسابقه نیست، بلکه آنها برای کار در مسابقات شرکت می‌کنند و همدیگر را برای این موضوع تشویق می‌کنند و هدفشان بسیار متفاوت است.
* ما پول نمی‌خواهیم؛ احترام و اعتماد می‌خواهیم
یوسفی: من در مسابقات آنکارا شرکت کرده بودم که داوران برای هر فردی جداگانه توضیح می‌دهند اما در ایران اجازه نمی‌دهند صاحب طرح از طرحش دفاع کند، گاهی طرح‌های تکراری با عنوان «نوآوری» مقام می‌آورد و رانت‌بازی وجود دارد.
البته من برخلاف دوستان با نظام کنکور موافقم زیرا کنکور فروختنی نیست و عادلانه‌ترین نظام آموزشی در کشور است، اما مشکل این است که من روزانه ۱۱ ساعت و ۴۰ دقیقه درس می‌خوانم و این مساله سبب شده یک سال کارهای پژوهشی را متوقف کردم که بعدا بتوانم ادامه دهم و در حال حاضر کار پژوهشی من صفر است و فقط به صورت غیرحضوری در مسابقات شرکت کردم و مدرسه هم هیچ حمایتی نمی‌کند.
من از مسابقات رومانی، کانادا و چین مقام آوردم اما از مدرسه هیچ حمایتی ندیدم و طرحم را خودم انجام دادم، حتی کارهای آزمایشگاهی را خودم انجام دادم و مدرسه کلاً محدود است و هدف مدرسه تنها کنکور است و اینکه به کنکور اهمیت می‌دهند هم به دلیل برندسازی است، هر مدرسه‌ای می‌خواهد سال پیش‌دانشگاهی برندسازی کند تا سال بعد تعداد دانش‌آموز بیشتری بگیرد، اما من طرح را ادامه می‌دهم تا بتوانم ثبت جهانی کنم؛ البته در ایران محدودیت‌های بسیاری برایم ایجاد کردند.
فارس: چه محدودیت‌هایی؟
یوسفی: صحبت از محدودیت‌های پولی نیست، ما حرمت و ارزش می‌خواهیم، احترام می‌خواهیم و اعتماد.
پروسه ثبت اختراع این است که طرح ارائه شود و پس از بررسی ثبت شود، ولی من از کجا بدانم که ایده نوی من را به نام شخص دیگری ثبت نمی‌شود؟ مالکیت فکری در کشور وجود ندارد.
* با تمام کمبودهای ایران می‌سازم و می‌مانم
فارس: چه دانشگاهی را برای ادامه تحصیل درنظر داری؟
یوسفی: من می‌خواهم دانشگاه امیرکبیر تحصیل کنم.
فارس: برنامه‌ای برای مهاجرت هم داری؟
یوسفی: من به هیچ کشوری نه دوست دارم بروم و نه خواهم رفت؛ من ایران را دوست دارم، با تمام محدودیت‌ها.
خسروانی: پدرام حتی برای سفر نیز دوست ندارد به خارج از کشور برود و نمونه یک ایرانی وطن‌پرست است.
یوسفی: من دوست دارم در ایران زندگی کنم و با تمام شرایطش می‌سازم. سعی‌ام را می‌کنم تا با همین محدودیت‌ها به اهدافم برسم، در ایران به جای اینکه کمک کنند سد می‌سازند و باید سد را رد کنیم و دوباره یک سد دیگر می‌سازند، اما من با تمام اینها کارم را پیش می‌برم.
من به دنبال ماده اولیه‌ای بودم که در ایران نبود، اما روش تولید آن را عوض کردم و از روش دیگری به هدفم رسیدم. من اگر می‌خواهم محصولی تولید کنم باید بتوانم دستگاهی بسازم که اولا کاربردی باشد، سپس قیمت ارزانی داشته باشد و بتوانم آن را بفروشم زیرا در غیراینصورت محصول من کارآیی لازم را ندارد.
* در کشور می‌مانم و ثابت می‌کنم که می‌توان در شرایط سخت هم زندگی کرد
فارس: شما می‌دانید که برای رسیدن به موفقیت مشکلات زیادی پیش رو دارید، چطور می‌خواهید این سدها و مشکلات را پشت سر بگذارید؟
یوسفی: با تلاش؛ تلاش خیلی مهم است.
مثلا در یک مسابقه‌ای فردی طرحی تکراری ارائه می‌دهد اما با داوران صحبت می‌کند و اول می‌شود؛ من با تمام تلاش‌هایم شکست می‌خورم و او اول می‌شود؛ من این مساله را درک می‌کنم اما می‌گویم باید صبر کرد؛ با صبر می‌توان به همه چیز رسید، اگر ناامید شویم و بگوییم شکست خوردیم کار به پایان نمی‌رسد، ما برای این آفریده نشدیم که ناامید شویم ما آفریده شدیم که به سمت جلو پیش برویم و در برابر سختی‌ها و ظلم بایستیم.
فارس: خانواده برای دستیابی شما به این ذهنیت کمک‌تان کردند؟
یوسفی: خیر، خانواده من خلاف عقیده من را دارند و حتی می‌گویند باید از ایران بروی تا موفق شوی؛ اما من می‌گویم باید بمانم و باید این را ثابت کنم که انسان می‌تواند در شرایط سخت هم زندگی کند.
* ویلچر هوشمند؛ طرح محققان دختر
سارا کابلو: من و باران اعتمادی نیز در مسابقات شانگهای مدال نقره را کسب کردیم، ما طرح یک ویلچر را ارائه دادیم که فرد می‌تواند ازطریق یک کنترل ویلچر را از راه دور کنترل کند، این ویلچر هوشمند است.
مدل‌های مشابه این طرح وجود داشت ولی مشکلاتی داشت، کنترل ما به صورت یک دستکش است که با تغییر زاویه انگشتان مقاومت سنسورها تغییر می‌کند و دستوراتی به ویلچر ارسال می‌شود.
از این ویلچر برای افراد ناتوانمند استفاده می‌شود و نخستین سال است که در مسابقات شرکت کردیم و می‌خواهیم طرح‌مان را ارتقا دهیم.
فارس: در مسابقات آینده هم شرکت می‌کنید؟
کابلو: دوست داریم که در مسابقات شرکت کنیم اما می‌خواهیم طرح‌مان را توسعه دهیم و تا هدف فاصله داریم زیرا باید قطعاتی را جایگزین کنیم که در حال مطالعه برای انجام این کار هستیم.
باران اعتمادی: من در حال حاضر بیشتر بر روی المپیاد کار می‌کنم تا کنکور و فعلا زیاد درگیر کنکور نیستم و بیشتر سعی می‌کنم کارهای پژوهشی را پیش ببرم و در المپیاد رتبه کسب کنم.
فارس: طرح شما در کلاس مهندسی پزشکی بوده است، برای آینده هم می‌خواهید رشته تجربی را ادامه دهید؟
اعتمادی: خیر من علاقه دارم در رشته کامپیوتر ادامه تحصیل دهم.
فارس: در مسابقات شانگهای رتبه چندم را کسب کردید؟
اعتمادی: دوم
فارس: رتبه اول چه کشوری بود؟
اعتمادی: نمی‌دانم زیرا ما غیرحضوری شرکت کرده بودیم.
خسروانی: فکر می‌کنم رتبه اول کلاس مهندسی پزشکی از تایوان بود، اما در کل باید بگویم کشور چین با نظم و سرعتی که در تکنولوژی پیش می‌رود می‌تواند به پیشرفت‌های بیشتری هم برسد زیرا تمام کارهایشان بر روی نظم و دقیق بود.
سجادی: محصولاتی که در چین دیدیم بسیار ساده اما کارآمد و موردنیاز جامعه‌شان بود.
خسروانی: دقیقا، تمام محصولات‌شان براساس نیاز جامعه‌شان بود و گره‌ای از کار مردم باز می‌کرد و بسیار سریع محصولات‌شان به فروش می‌رفت، یعنی به حدی محصولات‌شان نیاز محور بود که افراد به محض دیدن محصول علاقمند به خرید می‌شدند و به دلیل همین نظم و صبر و نیاز محوری بعید نیست که اقتصاد چین تمام کشورها را پشت سر بگذارد.
به نظرم پروسه درسی ما درست نیست، البته آموزش بسیار مهم است ولی اگر آموزش کاربردی صورت گیرد به نظرم بچه‌ها بیشتر با بازار کار آشنا می‌شوند؛ به بچه‌ها هم گفتم که مقام و افتخارات شاید بیشتر برای خانواده ما باشد اما ما باید از این طرح‌ها و مسابقات نکاتی یاد بگیریم که کار ما به درد مردم بخورد و نیازی از مردم را رفع کند.
انتهای پیام/