روز گذشته انتخابات شورایاریها با وجود تمام حواشی که درباره عدم برگزاریش بر سر زبانها افتاده بود، بالاخره برگزار شد، انتخاباتی که برای اولین بار به صورت الکترونیکی برگزار شد با مشارکت کنندگانی کم تعداد.
به گزارش خبرنگار اجتماعی خبر فوری٬ هرچند که رییس سازمان بازرسی کشور در نامهای خواستار عدم برگزاری انتخابات شورایاریها شده بود اما این انتخابات در نهایت دیروز، ۴ مرداد ماه برگزار شد. انتخاباتی که به زعم مدیران شهری بدون تخلف و حاشیه بود اما به زعم شهروندان و مشارکت کنندگان پر از کاستی.
صف نان شلوغتر بود یا صف انتخابات؟
دیروز صبح با خبر بحث برانگیز خبرگزاری تسنیم آغاز شد، خبری که به زعم بسیاری از اصلاح طلبان هم تراز با اخبار رسانهها معاند و ضد انقلاب بود. « صف نان شلوغتر از صف انتخابات شورایاری بود٬ شکستی دیگر برای اصلاح طلبان!» این تیتر که به سرعت در فضای مجازی چرخید با واکنشهای متفاوتی روبه رو شد. اما کفه واقعیت ترازو گاه به سمت این خبر خم میشد و گاه به سمت عکس آن سنگین میشد. بعضی از ستادهای انتخاباتی مانند ستادهای انتخاباتی مناطق ۲ و ۴ با صف طولانی از مشارکت کننده مواجه بودند و بعضی از ستادها مانند ستادهای انتخاباتی مناطق ۱۲ و ۶ خالی از مشارکت کننده بودند. اما به واقع انتخابات شورایاری، انتخابات پرشوری نیست، چناچه حتی اعضای شورای شهر تهران هم اذعان داشتند که خودشان نخستین بار است که در این انتخابات شرکت میکنند و توقع مشارکت بسیار از این انتخابات را هم ندارند. محسن هاشمی رییس شورای شهر تهران صبح دیروز در پاسخ به سوال میزان مشارکت مردم در انتخابات به خبرنگار اجتماعی خبر فوری گفت:« انتخابات شورایاری مانند دیگر انتخابات نیست و در این ۴ دوره بیشترین میزان مشارکت ۵۰۰ هزار نفر بوده است پس نمیتوان توقع صفهای طولانی و عریض و طویل داشت.»
الکترونیکی بهتر است یا دستی؟
یکی از تفاوتهای انتخابات شورایاری با دیگر انتخابات کشور در این بود که این دوره هوشمند سازی و الکترونیکی بودن حرف اول را زد، شهروندان در کمتر از یک دقیقه میتوانستند رای دهند و این شاید محک خوبی برای سایر انتخاباتها در کشور نیز بود، اینکه چه قدر پتانسیل برای هوشمندسازی فرآیند رایگیری وجود دارد. الکترونیکی بودن البته فقط در رای دادن و رای گیری نبود بلکه این امر باعث افزایش سرعت در شمارش آرا نیز شده بود.
یک گاف بزرگ و ادعای بدون تخلفی!
نایب رییس ستاد هماهنگی شورایاری در حالی دیروز در آخرین نشست خبری بررسی وضعیت انتخابات ادعا کرد که تاکنون تخلفی گزارش نشده است که یکی از نامزدها خبر از یک گاف بزرگ در سیستم ثبت رای میداد که به زعم خودش یک تخلف انتخاباتی محسوب میشد. طبق گفته این نامزد به خبرنگار خبر فوری، نام با وجود اینکه در لیست نامزدها ثبت شده بود اما امکان رای دادن به او وجود نداشت. طبق گفته مجید محمدی او با وجودی که حتی به ستاد انتخابات هم مراجعه کرد پاسخی دریافت نکرد و باوجود هزینههای فراوانش برای شرکت در این انتخابات از حضور در شورایاری بازماند. این کاندیدا ادعا میکرد که چند روز قبل خودش مشاهده کرده که نام تعدادی از افراد به صورت دستی به سیستم رای گیری اضافه شده است. اما در ساعاتی که او برای شکایت به ستاد مرکزی رفته بود، پیامکی دریافت کرد با این مفهوم که نامزدی او برای منطقه دیگری برگزیده شده است.
امکان احراز هویت منطقه به منطقه وجود نداشت
نکته دیگر انتخابات که یکی دیگر از اعضای شورای شهر تهران هم به آن اشاره کرد این بود که امکان احراز هویت افراد ساکن منطقه وجود نداشت. دقیقا همان مسالهای که محمد سالاری عضو شورای شهر تهران هم به آن اشاره کرد این به آن معناست که هرشخصی با کارت ملی می توانست به هر نامزدی در هر نطقه ای از تهران رای دهد و مشخص نمی شد که آیا واقعا ساکن محله هست یا نیست. نکته اینجاست که امکان احراز اینکه فردی ساکن محله هست یا نه در سامانههای رای گیری مشخص نبود.
وقتی مردم مدیران را نمیشناسند
نکته جالب دیگری که خبرنگار خبر فوری عموما در مشاهدات دریافت این بود که اغلب مشارکت کنندگان نه اعضای شورای شهر را می شناختند و نه حتی شهردار را. این نشان از حلقه مفقودهای دارد که اتفاقا مدیریت شهری در این روزهای حضورش نتوانسته بیابد و این یعنی مشارکت مردم پای صندوق رای خیلی هم به آن مربوط نیست. اغلب مشارکت کنندگان ادعا میکردند که از دوستان و اقوام نامزدها هستند و حتی خیلیها نمیدانستند شورایار دقیقا چه عملکردی دارد. این دقیقا همان ضعفی است که مدیریت شهری آن را نمیبیند و برعکس خیلی هم به حضور مردم افتخار میکند!
انتخابات برگزار شد و بیش از 500 هزار نفر در آن مشارکت کردند. با وجود تمام مخالفتها و موافقتها. چه بپذیریم چه نپذیریم، شورایاری برای تقویت گفتمان محلی ایجاد شده است، همان گفتمانی که صدای آن این روزها کمتر شنیده می شود. تعلق خاطر به محلات شاید زمانی ایجاد شود که شورایاران بتوانند مطالبات ساکنان را مطرح کنند و هم بیشتر از آنکه شورایار باشند، شهروندیار خطاب شوند. البته اگر بشود!