به گزارش مشرق، روزنامه «صبح نو» در سرمقاله خود نوشت: 

۶ سال از رییس‌جمهورشدن حسن روحانی گذشته است؛ ۶سالی که هرچند در عدد روزهای تقویم، شامل روزهای مشخصی از روز، هفته و ماه است اما چگالی تجربه‌ای که در این ۶سال بر جمهوری اسلامی و مردم ایران گذشت، احتمالاً بسیار بیشتر از عدد تقویمی آن باشد. گمان آقای رییس‌جمهور این بود که آنچه مایه فشار بر کشور را فراهم آورده، تندروی و افراط است.

امضای توافق‌نامه‌ای که قرار بود مشکل زمین و زمان را حل کند در بوق و کرنا شد. از نگاه رییس‌جمهور و هواداران رسانه‌ای او، برجام نه فقط مشکلات را حل می‌کرد که باید در تاریخ و سرفصل مدارس هم تدریس می‌شد. آقای رییس‌جمهور سوار بر مرکب مراد، دیگرانی را که به اندازه او به سیب و گلابی‌های برجام خوش‌بین نبودند، حواله جهنم می‌کرد. حالا چند سال از آن تاخت‌های رسانه‌ای گذشته و مهم‌ترین طرف حساب برجام زیر میز زده و کافه را به هم ریخته  است.

کدخدایی که آقای رییس‌جمهور از ۶سال قبل می‌خواست مشکلات را با بستن با او حل کند، حالا نفر اول دیپلماسی کشور را هم تحریم می‌کند. رییس‌جمهوری که زبان گفت‌وگو با دنیا را بلد بود، وزیر خارجه‌اش هم در لیست سیاه رفته است. حالا بعد از همه این تجربه‌ها، آقای رییس‌جمهور دوباره زبان به طعنه باز کرده که اگر نتیجه ملاقات با فردی،‌ آبادانی کشور است،‌ دریغ نمی‌کنم. یحتمل سال‌ها بعد در دانشنامه سیاست و بین‌الملل، ذیل مدخل حسن روحانی خواهند نوشت: «سیاستمداری که از سوراخِ اعتماد به غرب بارها گزیده شد؛ از توافق سعدآباد ۱۳۸۲ و برنامه جامع اقدام مشترک(برجام) ۱۳۹۴ گرفته تا...» سؤال و ابهام اصلی اما این است که هزینه این خوش‌بینی مفرط از جیب چه کسانی پرداخت می‌شود؟!