بیمارانی كه با آسیب‌های مفصلی در كلینیك‌های فیزیوتراپی تحت درمان قرار می‌گیرند، طی یك زمان كوتاه بین سه تا هفت روز از شروع درمان، علائم بهبود و ترمیم بافتی را ابراز می‌كنند. در بسیاری از موارد درمان در طول زمان ادامه می‌یابد تا میزان بهبودی به حدی برسد كه بیمار بتواند به‌تدریج به فعالیت‌های قبلی خود بازگردد.

سوزن شدن، كرخی، احساس سوزش و ناراحتی‌هایی از این قبیل هم می‌تواند نشانه‌ای از بهبود باشد. وقتی می‌بینیم كه دامنه حركتی بیمار افزایش می‌یابد، قدرت، انعطاف‌پذیری، تعادل، چابكی و آمادگی جسمانی فرد بهتر می‌شود، به پیشرفت سیر بهبود آسیب پی‌می‌بریم.

 وقتی فرد آسیب‌دیده به ما می‌گوید كه تحملش در انجام كارها و فعالیت‌ها بیشتر شده است و زمان طولانی‌تری بدون مشكل به فعالیت‌های روزانه می‌پردازد، ما درمی‌یابیم درمان‌هایمان نتیجه‌بخش بوده است.

 وقتی كیفیت حركات او بهتر می‌شود، مثلا می‌بینیم كه طبیعی‌تر راه می‌رود یا وقتی خواب او راحت‌تر از گذشته می‌شود، همچنین وقتی بیمار قادر به بازگشتن به فعالیت‌های روزانه كاری، ورزشی و تفریحی خود بدون بروز علائم می‌شود، می‌توانیم نتیجه‌گیری كنیم كه روند بهبود و ترمیم بافتی خوب
پیش می‌رود.

اما اگر سیر بهبود ثابت یا حتی معكوس شد، یعنی بیمار بعد از گذشت چند روز از آسیب و درمان هیچ بهبودی را گزارش نكرد یا حتی از بدتر شدن علائمش شكایت داشت عواملی وجود دارند كه باید مورد بررسی قرار گیرند و مرتفع شوند.

 بازگشت سریع به فعالیت‌های جسمانی سنگین بعد از درمان و عدم رعایت قانون افزایش فشار تدریجی بر موضع آسیب دیده، استفاده از گرما بر روی ناحیه ملتهب و متورم به جای یخ و افزایش شدت و زمان دوره التهاب، استراحت بیش از حد ودیر شروع‌كردن تمرینات درمانی در فیزیوتراپی، آمادگی روحی و روانی پایین در برخورد با آسیب و ناامیدی از بهبودی كامل و بازگشت به فعالیت‌های گذشته عدم تشخیص دقیق و درست آسیب، سبك زندگی غلط و درمان نامناسب از دیگر عواملی است كه می‌توانند زمان درمان را طولانی‌تر كرده و آسیب را وارد مرحله مزمن كنند.