به گزارش مشرق، روزنامه «کیهان» در ویژه‌های خود نوشت:
روزنامه فرهیختگان در این‌باره نوشت: «اگر بدانم که به جلسه‌ای بروم و با کسی ملاقات کنم که در نتیجه کشور آبادشده و مشکلات مردم حل می‌شود، دریغ نمی‌کنم.» این جمله روحانی را باید یکی از جنجالی‌ترین مواضع او در هفته‌های اخیر دانست؛ اظهاراتی که تقریبا همه محافل سیاسی همزمانی مطرح‌شدن‌شان با تحولاتی را که در پاریس رقم می‌خورد نوعی پالس اعلام آمادگی برای مذاکره مستقیم با رئیس‌جمهور آمریکا تفسیر کردند. پاس روحانی اما کافی بود تا ترامپ فرصت را برای زدن آبشار در زمین ایران مغتنم بشمارد و تأکید کند «آنها باید خوب بازی کنند، آنها نمی‌توانند آن کارهایی را که می‌گویند می‌خواهند انجام بدهند، انجام دهند. ما می‌خواهیم ایران موشک‌های بالستیک نداشته باشد. ما می‌خواهیم توافق طولانی‌مدت‌تری با ایران داشته باشیم. «ما می‌خواهیم ایران موشک‌های بالستیک نداشته باشد.»
بیشتر بخوانید:
فریب فرانسه را نخورید، اگر تعهد داشت زیر برجام نمی‌زد
به‌نظر می‌رسد بیش از هرچیز، پالس اشتباه در تهران در فاصله چند ساعت زمینه‌ساز تهدید رئیس‌جمهور آمریکا در پاریس شد؛ اتفاقی که البته در کمتر از ۲۴ ساعت مقامات ایرانی از رئیس‌جمهور گرفته تا وزیر امور خارجه و سخنگوی دولت و... را برای رفع و رجوع گافی که داده شد به تقلا انداخت.
این روزنامه اضافه کرد: «اولین معاملات اینستکس هنوز به اتمام نرسیده است و زمان بسیار زیادی می‌برد.» این را فدریکا موگرینی، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا می‌گوید، آن‌هم درست یک‌ماه و نیم بعد از اولین باری که او رسما اعلام کرد اینستکس عملیاتی‌شده و تعدادی از کشورهای اروپایی علاقه‌مند به پیوستن به این سازوکار مالی هستند. از همان روزی که آمریکا از برجام خارج شد اروپایی‌ها برای دلجویی از ایران و اطمینان‌خاطر به تهران برای پایبندی‌شان به توافق هسته‌ای به‌خط شدند و یکی بعد از دیگری بابت خروج شریک‌شان از توافق ابراز ناخرسندی کردند. همین باعث شد ایران هرگونه تصمیم‌گیری درباره ادامه همکاری‌ها در چارچوب برجام را به مذاکرات با اروپایی‌ها و یافتن راه‌حلی برای بهره‌مندی از مواهبی که گفته می‌شد عاید تهران می‌شود، موکول کند.
مذاکراتی که روحانی ضرب‌الاجل دوماهه هم برای آن تعیین کرد. دوماه مورد اشاره روحانی بدون حصول نتیجه‌ای خاص به پایان رسید و چند دوماه بعد از آن‌هم سرنوشت متفاوتی نداشت.
حرف‌ها البته باز مثل قبل در همان حد حرف مانده و چیزی عوض نشده. گام دوم که جای خود، گام سوم هم در راه است اما آش همان آش است و کاسه همان کاسه و اروپا هنوز دست‌دست می‌کند تا جایی‌که باز موگرینی از زمانبر بودن همان یکی، دو معامله‌ای که یک‌ماهی است در حال اجراست، می‌گوید و وضعیت بهتر را به آینده‌ای نامعلوم موکول می‌کند.