به گزارش خبرنگار اقتصاد بین‌الملل خبرگزاری فارس به نقل از دویچه وله، کارولینا سوبرو با مادر،خواهر و سه فرزندش در یک خانه کوچک دو خوابه در منطقه فقیرنشین کاراکاس، پایتخت ونزوئلا زندگی می‌کنند.
سوبرو روی صندلی خانه در حالی که کودک 5 ساله‌اش را به آغوش گرفته، نشسته است. دختر کوچک وی هم دچار صرع است و هم به سندروم اوتیسم مبتلاست.
این بدان معناست که این دختر بچه به طور منظم باید دارو مصرف کند اما این داروها به دلیل تحریم‌ها در دسترس وی قرار ندارد.
سوبرو می‌گوید: دخترش هر روز دچار تشنج می‌شود و دارو به وی کمک می‌کند که اوضاع وخیمی پیدا نکند اما وقتی دارو نیست مجبور می‌شوند بچه را به بیمارستان ببرند.
مادر این دختربچه افزود: تا پیش از تحریم‌ها برای تشنج وی روزانه 4 دارو مصرف می‌کردیم اما حالا به دلیل تحریم‌های آمریکا که ورود داروهای حیاتی به ونزوئلا را تحریم کرده است فقط امکان خرید یکی از داروها وجود دارد و آن هم به دلیل گران بودن بعضی مواقع امکان تهیه آن فراهم می‌شود.
هر بسته قرص‌های دختر 5 ساله کارولینا برای مصرف 10 روز وی 8 دلار قیمت دارد.
اگرچه در سخن 8 دلار قیمت زیادی نیست اما برای کشوری که به ابر تورم دچار شده و ارزش پول ملی آن بسیار کاهش یافته 8 دلار هم رقم بالایی است.
سوبرو می‌گوید: من مجبور می‌شوم در قبال دارو به جای پول غذا بدهم.
این دختر بچه 5 ساله تنها یکی از 300 هزار نفری است که بر اساس ارزیابی‌ها به دلیل عدم دسترسی به دارو و خدمات درمانی ناشی از تحریم‌های آمریکا در معرض خطر قرار دارد.
این 300 هزار نفر بر اساس ارزیابی مرکز تحقیقات سیاسی اقتصادی واقع در واشنگتن آمریکا شامل 16 هزار نفر بیماری دیالیزی، 16 هزار نفر بیمار سرطانی و حدود 80 هزار نفر مبتلا به HIV هستند.
ارزیابی‌ها نشان می‌دهد این تحریم‌ها به جان باختن 40 هزار نفر در ونزوئلا به دلیل نبود دارو و امکانات منجر شده است.
انتظار می‌رود شرایط در ونزوئلا به دلیل اختلاف سیاسی بین دولت این کشور با اروپا و آمریکا بدتر شود. چراکه آمریکا از ماه آگوست ونزوئلا را به طور کامل تحریم کرده و هفته پیش اتحادیه اروپا تحریم‌های جدیدی علیه این کشور وضع کرد.
مارسل کوئینتانا مسئول توزیع داروهای ضد ویروس HIV بین بیماران ونزوئلا است که سال‌های سال دولت این کشور این داروها را به طور رایگان بین بیماران توزیع می‌کرد. وی می‌گوید سازمان پان آمریکن هلث مجبور شده است به دلیل تحریم‌ها حساب بانکی که برای خرید دارو استفاده می‌کند را 4 بار تغییر دهد. چرا که این حساب‌ها یکی پس از دیگری مسدود می‌شدند.
وی ادامه داد: این تحریم‌ها فقط علیه دولت ونزوئلا نیست و علیه مردم مبتلا به HIV نیز هست. این تحریم‌ها علیه مردمی است که دچار سرطان شده‌اند چرا که آنها اجازه ورود دارو به داخل کشور را نمی‌دهند.
آمریکا در باره هدف خود از اعمال تحریم‌ها علیه ونزوئلا بسیار شفاف بوده است و در واقع آمریکا می‌خواهد از این طریق دولت منتخب مردم ونزوئلا را ساقط کند.
دلیل این فشارهای آمریکا به مردم ونزوئلا انتخاب دولتی است که با سیاست‌های کاخ سفید همسو نبوده است.
دولت آمریکا به طور کاملا آشکار از خوان گوایدو رهبر مخالفان ونزوئلا که خود را رئیس‌جمهور خوانده، حمایت کرده است.
آمریکا و اتحادیه اروپا پس از ادعای گوایدو به سرعت رئیس‌جمهور بودن وی را به رسمیت شناختند.
از آن زمان گوایدو بارها تلاش کرده است تا از طریق کشاندن مردم به خیابان‌ها دولت مادورو را ساقط کند. یکی دیگر از حربه‌های وی آوردن چندین کامیون کمک‌های انسانی به مرزهای ونزوئلا و تلاش برای کودتای نظامی در این کشور بوده است.
در حالی که احزاب مخالف مادورو را مسئول کمبودها، تورم بالا، و اوضاع نابسامان ونزوئلا می‌دانند اما حامیان دولت می‌گویند جنگ اقتصادی و تحریم‌های آمریکا دلیل اصلی بحران در این کشور هستند.
از زمان اعمال نخستین تحریم‌ها علیه ونزوئلا در سال 2015 توسط باراک اوباما، رئیس‌جمهور پیشین آمریکا، روز به روز شاهد شدیدتر شدن تحریم‌ها هستیم.
تحت فشارهای آمریکا، شرکت‌های خارجی از تجارت با ونزوئلا صرف نظر کردند و سیتی بانک آمریکا نیز حساب‌های خارجی ونزوئلا را بست.
در سال 2017 دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا تحریم‌های علیه ونزوئلا را تشدید کرد و امسال هم شاهد آن بودیم که تحریم‌های نفتی علیه این کشور آمریکای لاتین توسط آمریکا وضع شد.
این مسئله نه تنها شرکت نفتی دولتی ونزوئلا را درگیر کرد بلکه شرایط زیر مجموعه این شرکت در آمریکا به نام سیتگو را نیز پیچیده کرد.
تحریم‌های نفتی برای ونزوئلا گران تمام شد چراکه 90 درصد درآمد دولت این کشور از محل فروش نفت تامین می‌شد.
دولت آمریکا همچنین 5 و نیم میلیارد دلار از دارایی ونزوئلا در حساب‌های بین‌المللی که حداقل در 50 بانک و مؤسسه مالی بودند را مسدود کرد.
حتی اگر ونزوئلا بتواند به این پول دسترسی پیدا کند شرکت‌های خارجی از ترس آمریکا نمی‌توانند با ونزوئلا معامله کند.
اما مشکلات ونزوئلا ناشی از تحریم به اینها محدود نمی‌شود.
بنا به گفته مقامات اداره هیدروکپیتال ونزوئلا که مسئولیت تامین آب در کاراکاس را دارد، به دلیل عدم دسترسی به قطعات خارجی جدید برای تعمیر پمپ‌ها و لوله‌ها 15 تا 20 درصد مردم ساکن در پایتخت ونزوئلا به آب اشامیدنی دسترسی ندارند.
ماریو فلورس معاون اجرایی هیدروکپیتال می‌گوید به دلیل تحریم‌ها ما با مشکلات مختلفی روبرو شدیم زمانی که ما می‌خواستیم موتورها و پمپ‌های آب را بخریم و قرار بود آنها به داخل ونزوئلا آورده شوند آمریکا وارد عمل شد و نه تنها پول در حساب‌ها را مسدود کرد بلکه شرکت‌هایی که می‌خواستند با ما در این زمینه همکاری کنند را نیز فقط به خاطر فروش تجهیزات و بدون در نظر گرفتن اینکه نبود این تجهیزات بر زندگی مردم اثر می‌گذارد، تحریم کرد.
برای مقابله با اثرات تحریم هیدروکپیتال به طور هفتگی با کامیون برای مردم آب می‌برد. اما تحریم‌ها و نبود قطعات یدکی خودروها نیز در حال پایین آوردن خودروهایی است که هیدرو کپیتال می‌تواند برای تامین آب به مردم از آنها استفاده کند.
فلورس می‌گوید: تعداد کامیون‌های حامل آب طی سه سال گذشته 75 درصد کاهش یافته است.
حتی قشر ثروتمند کاراکاس که دسترسی بیشتری به دلار دارند نیز از اثر تحریم‌ها در امان نبودند. چراکه قیمت مواد غذایی به حدی افزایش یافته است که سفارش یک غذای سوشی در یک مرکز تجاری می‌تواند چند برابر حداقل حقوق ماهانه یک کارگر هزینه داشته باشد.
در مناطق فقیرنشین کاراکاس مردم تلاش می‌کنند با چرخاندن چند شغل و مشاغلی که به دلار دسترسی دارند زندگی خود را بچرخانند.
از سوی دیگر میلیون‌ها نفر در امید پیدا کردن فرصت‌های شغلی بهتر و فاصله گرفتن از بحران ونزوئلا را ترک کردند که شوهر کارولینا یکی از آنهاست.
وی هر ماه برای خانواده خود پول می‌فرستد اما حتی این پول برای تامین مایحتاج و خرید داروهای دختر کوچولوی وی نیز کافی نیست.
کارولینا خیلی طرفدار دولت مادورو نیست اما دولت را هم مقصر این اتفاقات نمی‌داند و می‌گوید مشکل تحریم‌های آمریکاست.
سوبرو می‌گوید برای آمریکایی‌ها مهم نیست آنها فکر می‌کنند در حال ضربه زدن به مادورو هستند اما در عمل به مردم آسیب می‌زنند.
اگر آنها واقعا خیر ونزوئلا را می‌خواستند این کاری که الان می‌کنند را انجام نمی‌دادند.
انتهای پیام/