به گزارش مشرق، براساس گزارش فارس، با نگاهی به سوابق عمده هنرمندانی که برای برگزاری کنسرت به ایران می‌آیند به راحتی می‌توان به این مهم پی برد که در حال حاضر دوران افول هنری خود را تجربه می‌کنند و نه از سرِ احترام که از روی ناچاری در ایران و کشورهای آسیایی کنسرت برگزار می‌کنند، چرا که بازاری بهتر از این کشورها برای عرضه هنری که دیگر چندان خریداری در فرنگ ندارد، نمی‌یابند. حتی یک بار گروهی با عنوان جیپسی‌کینگ که سال‌هاست از آن شهرت و محبوبیت جهانی‌اش فاصله گرفته نیز برای کنسرت به ایران آمد و با کمال تاسف مشخص شد که تیم موسیقی که به این نام وارد ایران شدند، هیچ ربطی به اعضای گروه جیبسی‌کینگ ندارند و گروه تقلبی از آب درآمد!
سؤال این است که چرا قیمت بلیت‌های کنسرت‌های گروه‌های خارجی در ایران تا این اندازه گران است؟ و سود حاصل از برگزاری کنسرت‌های خارجی در ایران، به جیب چه کسی می‌رود؟
اما کنسرت‌گزاران هم در این میان بی‌تقصیر نیستند. کنسرت گزارانی که غالبا اهل تجارت و کاسبی هستند و علاقه‌ای به هنر ندارند. البته این ماجرا را نمی‌شود به همه کنسرت‌گزاران تعمیم داد و کنسرت‌گزارانی هم هستند که دغدغه اصلی‌شان هنر موسیقی است. حال این نکته به ذهن متبادر می‌شود که آورده مادی و معنوی هنری این هنرمندان خارجی برای کشور ما چقدر است؟ آیا برگزاری این کنسرت‌ها به نفع صنعت موسیقی مملکت است یا در ارتقاء سطح موسیقایی کشور تاثیرگذار است؟ این کنسرت‌ها تا چه حد می‌توانند برای مردم خوراک فرهنگی- هنری مهیا کنند و اندوخته سلیقه موسیقایی‌شان را ارتقاء بخشند؟ در حالی که بخش اعظم درآمد بین کنسرت‌گزار و هنرمند خارجی تقسیم می‌شود؟
از طرفی ماجرای فرهنگی و ایدئولوژی این اتفاق نیز دردناک است. برای مثال وقتی می‌شنویم «ریچارد کلایدرمن» پیانیستی که زمانی شهرتی جهانی داشت و اکنون در دنیا دیگر خریداری ندارد، پس از اینکه بارها در «تل‌آویو» سرود «برای اسرائیل» می‌خواند، به ایران می‌آید سرود «ای ایران» می‌خواند؛ این اتفاق را نمی‌توان بیش از توهینی به شعور جمعی مخاطبان کنسرتش تلقی کرد.