به گزارش مشرق، فوتبال بازی جوانمردانه‌ای نیست. دوست داریم اینطور باشد اما نیست. اینجا باید هرجور شده بُرد چون جام را به بازنده‌ها نمی‌دهند و تاریخ نام برنده‌ها را به خاطر می‌سپارد. اینکه از بین هزاران مسابقه فوتبال آدم چند صحنه را ذکر کند که مثلاً داور خطای پنالتی روی بازیکنی را اعلام کرده و او شجاعانه اعلام کرده که خطا نبوده و خودش را زمین انداخته سند نمی‌شود. کافی نیست. از یک بازی محلی تا فینال جام جهانی، بازیکنان هر وقت فرصت کنند دور از چشم داور کارشان را می‌کنند!

همه دارند در مورد ضربه استنلی کی‌روش به توپ حرف می‌زنند. او در محوطه جریمه با دست به توپ ضربه‌ای زد که به قول خداداد عزیزی میهمان برنامه فوتبال برتر، از کره ماه هم می‌شد پنالتی بودنش را دید! دست استنلی حداقل یک متر بالاتر از بقیه بود و خیلی سخت می‌شد این صحنه را ندید!

انگار قرار نیست بازی تیم‌های امیر قلعه نویی بی‌حاشیه تمام شود. موجی شکل گرفته که این هم بخشی از جریانی است که می‌خواهد سپاهان را قهرمان کند. اینکه داور دید یا ترجیح داد نبیند، داستان جدایی است اما ضربه بازیکن سپاهان و نوع حمله و دفاع هواداران استقلال، پرسپولیس و سپاهان من را یاد مارادونا می‌اندازد.

بیشتر بخوانید:

محرومیت داور دیدار سپاهان - استقلال

اعتراف پیشکسوت سپاهان درمورد بازی دیروز

قلعه‌نویی هم می‌گفت دو داور را نمی‌خواهد

در جام جهانی 1986 وقتی مارادونا با دست به انگلیس گل زد، تقریباً هر کسی جز هواداران انگلیس از این زیرکی لذت برد. نوعی رندی از سوی بازیکنی که سوگلی جام بود. او این گل را «دست خدا» لقب داد اما کافیست خودمان را جای یک هوادار تیم ملی انگلیس بگذاریم. آن وقت این کار یک تقلب و فریبکاری بیشتر نیست. یک خیانت به فوتبال. جایی که انتظار می‌رود جوانمردانه بازی کرد.

استنلی کی‌روش، مارادونا نیست. انتظار اینکه او برود به داور بگوید توپ به دستش خورده و باید پنالتی بگیرد بیشتر به یک فیلم هندی شباهت دارد. توپ حتی اگر به دستش نمی‌خورد بعید بود به بازیکن استقلال برسد اما در هر حال باید یک ضربه پنالتی به سود استقلال اعلام می‌شد. بیشتر سپاهانی‌ها در فضای مجازی می‌گویند اتفاقی معمول در فوتبال است و اشتباه داوری جزئی از بازی است اما اگر این صحنه علیه آنها رخ می‌داد، مثلاً روزبه چشمی در محوطه جریمه استقلال با دست توپ را لمس می‌کرد و داور نمی‌دید باز هم تا این اندازه با خونسردی قوانین فوتبال را نگاه می‌کردند یا می‌گفتند این توطئه فدراسیون و سفارش وزیر برای قهرمان کردن یک تیم تهرانی و ممانعت از قهرمانی یک تیم شهرستانی است؟

این صحنه خلاصه نگاه بسیاری از ما به فوتبال است. جایی که «بردن به هر قیمتی» برای خودمان ارزش است اما برای رقیب‌مان یک سیاهکاری مطلق!