یک جامعه شناس به مرگ دو کولبر نوجوان واکنش نشان داد.
محمدرضا جلائی‌پور جامعه شناس درباره مرگ دو کولبر در امتداد نوشت:
داستان این دو برادر نفسم را بریده. چه نام‌های زیبایی دارند: آزاد و فرهاد. اشک و بغض تماشای تصویر فرهاد ۱۴ساله یک ساعت است امانم نمی‌دهد و نمی‌توانم کار دیگری کنم. جزئیات داستان‌شان چه غمی بر دل آوار می‌کند:
دو برادر در سنینی که نباید کار کنند، برای نان، در این هوای سرد کوهستان مجبور به کولبری‌اند؛ کار جان‌فرسا و پرخطری که هیچ بزرگسالی هم نباید مجبور به انجامش باشد.
چه غمی دارند مردم مریوان که سه روز در این هوای سرد به امید یافتن فرهاد کوهستان را گشتند و تن هم‌شهری زیبا و جوان‌شان را بی‌جان یافتند. هم‌کلاسی‌هایش می‌گویند آرزو داشته با پول کولبری‌اش لباس ورزشی بخرد. زندگی‌جو و اهل فوتبال بوده و طرفدار رئال.
چه معرفتی هم داشته که کاپشنش را روی بدن برادرش آزاد کشیده و وقتی پیکرش را در گردنهٔ ژالانهٔ هورامان پیدا می‌کنند کاپشنی به تن نداشته.
پدر و مادرشان معلول بوده‌اند و ناتوان از تامین مخارج زندگی و کمک‌هزینهٔ بهزیستی هم کفایت معاششان را نمی‌کرده. مریوانی‌‌ها در تشییع دو برادر نان به‌دست گرفتند و روی تابوتش نان گذاشتند؛ چه تکان‌دهنده؛ چه غم‌بار؛ چه بیدارکننده.
تمرکزگرایی در تهران و شهرهای بزرگ، بی‌توجهی به سیاست‌های جایگزین پیشنهادشده برای حل ریشه‌ای مسالهٔ کولبری، کم‌توجهی دولت و همه‌ٔ جریان‌های سیاسی به اقتضائات متوازن‌سازی و عادلانه‌کردن توسعه و ضعف دولت و همه‌ٔ جریان‌های سیاسی در توجه به سیاست‌های رفاه عدالت‌گستر از جمله علل رفع‌شدنی این مصائب نفس‌گیرند.
چرا صداوسیما مراسم تشییع فرهاد و آزاد که میلیون‌ها هم‌وطنشان را عزادار کرده مستقیم پخش نکرد؟ چرا صدای پدر و مادر فرهاد و نیمی از هم‌روستایی‌هایشان که فقیر و کولبرند را منعکس نمی‌کند؟
چرا علاوه بر موج غم و همدردی‌ای که از سراسر ایران شبکه‌های اجتماعی را فرا گرفته، رئيس جمهور پیام تسلیت نمی‌دهد؟
کاش به تسلیت هم اکتفا نکند و کمیته‌ای برای بررسی و کمک به اجرای فوری سیاست‌های حل ریشه‌ای مسالهٔ کولبری تشکیل دهد.
کاش دبیران کل احزاب بیانیه بدهند و در مراسم ختم فرهاد و آزاد خسروی شرکت کنند و بگویند برای پیشگیری از چنین مصائبی چه برنامه‌ای دارند.
کاش متخصصان، دانشگاه‌ها و اندیشکده‌ها و رسانه‌ها برای پیشنهادات سیاستی کاهنده‌ٔ فقر و بیکاری در این شهرها و روستاهای مرزی و پیشگیری‌کننده از کولبری و قربانی گرفتن‌اش در همین هفته‌ها فعال‌تر شوند.
دولت و شهروندان حق ندارند بسیج نشوند تا دیگر کسی برای نان جان ندهد.