با نزدیک شدن موسم انتخابات، بار دیگر بازار وعده و وعید‌ها در شهر‌ها و روستا‌ها داغ شده و انبوهی از افراد مختلف با اینکه هنوز از تایید صلاحیت خود اطمینان ندارند، فعالیت‌های انتخاباتی خود را به امید نشستن بر صندلی‌های سبز بهارستان آغاز کرده اند.
به گزارش «تابناک»؛ هر چند این بار تنور انتخابات آنچنان داغ نیست و مردم بیشتر به دنبال در آوردن لقمه نانی برای گذارن زندگی هستند، تا شب را با دست خالی به خانه نروند، گرانی‌ها آنچنان مردم را در تنگنا قرار داده که گویی دیگر کسی به فکر سرنوشت کشور نیست!
البته اینکه بگوییم دلیل این سردی به خاطر مشکلات اقتصادی است، قدری بی انصافی نیز هست. بیشتر مردم اعتقاد دارند جایگاه قانون گذاری در ایران، ارزش چندانی ندارد و اغلب آن‌ها نمایندگان خود را افراد بی اراده‌ای تصور می‌کنند که هیچ اختیاری در سیستم نظارتی و قانون گذاری ندارند.
برخی نیز پا را فراتر نیز می‌گذارند؛ به اعتقاد این افراد، بعضی از کاندیدا‌ها تنها برای رسیدن به یک جایگاه رسمی و همچنین دسترسی به لابی‌های قدرت و ثروت، خود را وارد این کارزار کرده اند.
هرچند نمی‌توان مطلق چنین ادعایی را قبول کرد، نگاه به گذشته مجالس و عملکرد نمایندگان در چند دوره اخیر، گویای برخی از این واقعیت‌هاست. نمایندگانی که برای گرفتن سهمی کوچک از قیر حاضر می‌شوند، امضای خود را از پای سوال وزیر راه یا نفت بردارند. یا کسانی که به دلیل برخی مسائل پشت پرده و لابی‌های گسترده شرکت‌های خودرو سازی، سال‌ها طرح ساماندهی بازار خودرو را معطل کرده و کسانی که شبانه پای استیضاح وزیر را امضا می‌کنند و در جلسه استیضاح امضای خود را پس می‌گیرند، از جمله واقعیت‌هایی است که باعث شده مردم اعتماد خود را به وکلایشان از دست بدهند.
اگر از خود نمایندگان دلیل این گونه رفتار‌ها پرسیده شود، اغلب آن‌ها موضوع را به مشکلات موجود در حوزه‌های انتخابیه ربط خواهند داد و یا عده‌ای دیگر از نظارت استصوابی و دخالت نهاد‌های دیگر خواهند گفت و هر کس بهانه‌ای برای عملکرد خود خواهد تراشید.
اما آیا واقعا مردم در پدید آمدن این وضعیت دخالتی ندارند؟
پاسخ این پرسش را باید در جا‌های دیگر جست و جو کرد؛ شاید بتوان ریشه اتفاقات مجلس را به موضوع پول‌های کثیف ـ که مدت هاست از آن صحبت می‌شود، اما اقدامی برای شفاف شدن آن نمی‌شود ـ پیدا کرد. همین اواخر شهریور گذشته بود که «عباسعلی کدخدایی»، سخنگوی شورای نگهبان درباره قابل لمس بودنِ «پول‌سالاری» در برخی انتخابات و نبود قانونی برای جلوگیری از شکل‌گیری این وضعیت در رقابت‌های سیاسی سخن گفت.
احمد جنتی، دبیر شورای نگهبان هم چندی پیش در همین خصوص سخن گفت و در جایگاه رئیس مجلس خبرگان و در مراسم افتتاحیه هفتمین اجلاسیه این نهاد تصریح کرد: یک عده می‌خواهند با پول‌های کثیف وارد مجلس شوند و این خط قرمز ما در شورای نگهبان است. راه برای کسانی که نظام، اسلام، قانون اساسی و ولایت فقیه را قبول دارند، برای حضور در انتخابات باز است، ولی ما حتما جلوی کسانی را که می‌خواهند با پول‌های کثیف وارد انتخابات شوند، می‌گیریم.
علاوه بر اعضای شورای نگهبان، مسئولان سایر نهاد‌ها هم بار‌ها در این باره اظهارنظر کرده اند؛ از جمله «عبدالرضا رحمانی فضلی» وزیر کشور که ابتدای اسفندماه سال ۹۳ با اشاره به گردش سالانه ۲۰ هزار میلیارد تومانی قاچاق مواد مخدر گفت: بی‌شک بخشی از این پول در حوزه سیاست، انتخابات و انتقال قدرت سیاسی در کشور وارد می‌شود.
همین گفته‌ها تا همینجا گویای واقعیتی انکارناپذیر است و باید پذیرفت که عده‌ای رای خود را ارزان می‌فروشند، به گونه ای که نمونه‌های بسیاری از خرید و فروش آرا در زمان انتخابات گزارش شده و حتی برخی نمایندگان مجلس نهم بعد از انتخابات، صحبت‌هایی از خرید رای با مواد مخدر نیز به میان کشیده اند.
به گزارش یک روزنامه محلی (روزنامه بشیر)، حسینی قطب آبادی، نماینده ادوار مجلس در بخشی از یک گزارش گفته است: متأسفانه دیده می‌شود که آرای جامعه معتادان ما که جمعیت آماری کمی هم نیستند به خصوص برای حوزه انتخابیه‌ای که با ۵۰ تا ۱۰۰ رأی سرنوشت آن تعیین می‌شود، به دلیل نیاز مالی این طیف خریداری می‌شود یا برخی عشایری که در قالب ییلاق و قشلاق از حوز‌های به حوزه دیگر می‌روند.
وی افزود: حتی گاهی دیده می‌شود در شب انتخابات و در ساعت‌های پایانی و زمان تمدید، در بسیاری نقاط رأی از ۵۰ تا ۲۰۰ هزار تومان کمی بیشتر و کمتر خرید و فروش می‌شود، در مواردی هم مشاهده می‌شود که در اطراف شعب اخذ آرا دلالانی تردد می‌کنند و به دنبال خرید و فروش رأی هستند که یک آفت جدی است که متأسفانه چشم‌ها را روی آن بسته ایم و برخوردی با آن نمی‌شود.
حال تصور کنید نمایندگانی که با پرداخت ۵۰ هزار تومان وارد مجلس می‌شوند! اینها قطعا در مقابل کسانی که به آن‌ها رای داده اند، مسئولیتی نخواهند داشت و در واقع بهای حضور خود را در مجلس از قبل پرداخت کرده اند و شاید کسی که امروز با چند صد هزار تومان رایی را خریداری کرده است، فردا در مجلس رای خود را به یک سفر داخلی و یا خارجی بفروشد. در مقابل کسی هم که رای خود را به ۵۰ هزار تومان فروخته، دیگر نمی‌تواند انتظاری از کسی که آن را انتخاب کرده، داشته باشد؛ بنابراین، مردم و کسانی که حق انتخاب دارند، علاوه بر اینکه در سرنوشت خود نقش دارند، نسبت به سایر مردم جامعه نیز مسئولند، پس لازم است در زمان انتخابات همگان برای موضوعات اینچنینی اهمیت قائل شوند و به عبارتی سرنوشت خود را به ارزانی نفروشند، تا اگر فردا نماینده‌ای انتظارشان را برآورده نکرد، قدرت مطالبه گری از وی را داشته باشند.