به گزارش مشرق، سینمای ایران، امسال با حاشیه‌های بیشتری به استقبال جشنواره فیلم فجر. حاشیه‌هایی که اغلب، زاییده عدم انسجام راهبردی و فقدان هویت در این رویداد است. بارزترین نشانه بی‌هویتی و نبود راهبرد در برگزاری جشنواره فجر این است که این جشنواره هنوز به شکل مشخص و معینی از برگزاری دست پیدا نکرده است. یکی دیگر از حاشیه‌های ثابت جشنواره فجر، انتخاب و گزینش جنجالی فیلم ها و همچنین داوری غیر استاندارد و متزلزل است؛ به گونه‌ای که هر سال، اعتراضات فراوانی به انتخاب فیلم ها، نامزدهای معرفی شده و برگزیدگان جشنواره صورت می‌گیرد و شاید کمتر کسی از نتایج جشنواره فجر راضی باشد.

جشنواره فیلم فجر همواره تابع و نمودار وضعیت سینمای کشور بوده است. همچنان که در فضای عمومی کشورمان، سینمای مردمی و انقلابی در چالش با دو جریان فیلم فارسی‌های مبتذل و آثار شبه روشنفکرانه جشنواره‌ای قرار دارد، در جشنواره فیلم فجر نیز این گونه است. هر چند فضای عمومی سینما و به ویژه رسانه‌ها و منتقدان، همواره در خدمت آثار و فیلمسازهای خنثی و غربگرا هستند؛ اما قابلیت‌های سینمایی تولیدات بچه‌های انقلاب نیز به گونه‌ای است که سبب شده، نتوان این آثار را نادیده گرفت. به طور مشخص، طی چند سال اخیر، این فیلم‌های ارزشی و متعهد بودند که آبروی جشنواره فجر را خریدند و نگذاشتند تا این جشنواره از مسیر حقیقی خودش به طور کامل خارج شود.

همچنان که در دوره پیش نیز آثاری چون «به وقت شام»، «فیلشاه»، «23 نفر»، «ماجرای نیمروز» و... توانستند خودنمایی کنند و نشان دهند سینمای انقلاب، هنوز هم اصلی‌ترین حافظ اعتبار جشنواره فجر است. هر چند با تساهل مدیران سینمایی و شعبده‌بازی داوران، بخش زیادی از جوایز و سیمرغ‌ها در خدمت فیلم‌های مغایر با منافع ملی قرار می‌گیرد. براساس شنیده‌ها، تعدادی از فیلم‌های مهم سی‌وهفتمین جشنواره فجر، آثار متعلق به فیلمسازهای انقلابی است؛ فیلم‌هایی چون «خروج»، «درخت گردو»، «لباس شخصی»، «روز صفر» و ... حتی تعریف‌های خاصی هم از برخی از فیلم ها شنیده می‌شود. مثلا، از فیلمسازی که هیچ کس از او انتظار ندارد و گفته می شود که فیلمی ضدِترامپ ساخته است.

به این ترتیب، این دوره از جشنواره فجر نیز نمایش‌دهنده یک مبارزه نرم سینمایی بین جریان‌های مختلف خواهد بود. خواهد بود. مبارزه‌ای که از دوازدهم بهمن آغاز می‌شود و در کنار هجوم فیلم‌های سیاه و شبه‌روشنفکرمآبانه، درخشش‌هایی را هم به منصه ظهور خواهد رساند. مبارزه‌ای که با ورود نیروهای تازه‌نفس و همچنین تجدید قوا و احیای فیلمسازهایی با انگیزه‌های والا و ارزشمند داغ‌تر از گذشته شده است. جنگی که یک طرف آن را کاسبان سیاسی و اقتصادی سینما تشکیل داده‌اند؛ همان‌هایی که سینما را محل عقده‌گشایی و کینه‌توزی خود می‌دانند و شأن و شرافت هنر را زیر پا می‌گذارند. طرف مقابل هم هنرمندان مستقل و دارای نگاه انقلابی حضور دارند که امید اصلی جشنواره امسال هم به آنهاست.