فاطمه محمدزاده*- هیچ کولبری نمیخواهد کولبر باشد، اما با وجود دستمزد کم، برای گذران زندگی مجبورست زندگیش را کف دستش بگیرد و راهی کوه و بیابان شود، معلوم نیست به خانه برگردد یا کوهستان آرامگاه ابدیش شود.

چند سالی است که هرازگاهی بحث کولبران داغ می شود و مسئولان درباره آن شروع به بیان نظرات و پیشنهادات می پردازند و حتی وعده حل مشکلات آنان را می دهند، اما جز حرف، اتفاقی در خصوص ساماندهی و حل مشکلات آنان صورت نگرفته است.
قاچاق و کولبری غیرقانونی است اما پدیده ای واقعی و موجود در مناطق مرزی کشور است که به دلیل عدم توسعه متوازن در کشور صورت گرفته است و متاسفانه مسئولان در دوره های مختلف گامی برای اشتغال و توسعه تولید در استانهای مرزی برنداشته‌اند.

هر روز بر تعداد کولبران شهرهای مرزی افزوده می شود، برخی گرفتار می شوند و برخی دیگر بار دیگر جان سالم بدر می برند، اما دفعه بعدی را خدا می داند!

بی شک مسئولان استان‌های مرزنشین و پایتخت نشین که سکان تصمیم گیری در دستانشان است، مسئول مستقیم این پدیده هستند، چرا که علیرغم وعده‌های رسیدگی به وضعیت کولبران در برهه های مختلف چون بیمه کردن و ساماندهی وضعیت آنان، هنوز اتفاقی در این زمینه صورت نگرفته است و همچنان آنان در پی نان، پیچ و خم کوه ها را طی می کنند.

آیا شناسایی و رسیدگی به وضعیت کولبران آنقدر دشوار است که عمل به وعده ها در خصوص آنان محقق نمی شود؟! در سال 96 وعده بیمه کولبران از سوی وزیر وقت کار و رفاه (ربیعی) داده شده بود، در آذرماه 97 نیز با وعده جناب جهانگیری قرار بود دولت برای حفظ کرامت مرزنشینان برنامه‌ریزی کند، اما...

چند سال دیگر باید بگذرد و مشکلات کولبران همچنان باقی باشد؟! آیا نباید این موضوع در قالب کارگروه ویژه‌ای هرچه سریعتر پیگیری و حل شود؟!

نمایندگان مردم در مجلس، نمی خواهند در واپسین روزهای نمایندگی‌شان برنامه‌ای برای رسیدگی و حل این پدیده اجتماعی داشته باشند؟!

آمار دقیقی از تعداد کولبران موجود نیست اما بر اساس تخمین ها 80 تا 170 هزار کولبر در کشور وجود دارند که هر روز کالای قاچاق را بر کول خود می بندند و سختی راه را برای بدست آوردن لقمه ای نان به جان می خرند. افرادی که در سایه نبود اشتغال پایدار مجبور به تن دادن به این کار دشوار هستند و بی شک در صورت برنامه ریزی صحیح مدیران، ترجیح می دهند در شرایط بهتری امرارمعاش نمایند!

*مدیرمسئول خبر فوری