با چشم های معصوم خود دنیا را روشن می بیند و بوی مادر و گرمای دستان پدرش را جست وجو می‌کند. او نمی‌داند پا به دنیایی بی‌رحم گذاشته که به جای شیر مادر، طعم تلخ بی‌مهری روزگار کامش را خشک و سرد کرده است.
نوزاد کوچولو، ۶ ماهه چشم به دنیا گشوده تا پدر و مادرش را غافلگیر کند و با گریه های کودکانه اش بگوید من زنده هستم و می خواهم زندگی کنم. این نوزاد زیبا مدت ۲ ماه تحت مراقبت های ویژه پزشکی قرار داشت و پس از آن که مسئولان بیمارستان با خانواده اش تماس گرفتند تا برای تحویل بچه خود اقدام کنند آن ها هیچ توجهی نشان ندادند و به قول معروف خودشان را به کوچه پس کوچه های غفلت زدند و چشم هایشان را به روی واقعیت ها بستند.
با توجه به این که پدر ومادر نوزاد اقدامی برای تحویل طفل بی گناه انجام ندادند هماهنگی لازم با پلیس به عمل آمد و مأموران کلانتری به دستور مقام قضایی پدر و مادر جوان را احضار کردند. زن جوان در دایره اجتماعی کلانتری گفت: ۵ سال قبل ازدواج کردم و به خاطر شرایط شغلی شوهرم از شهر خودمان به اینجا آمدیم. ما زندگی ساده و خوبی داریم و صاحب یک فرزند پسر شده ایم که الان ۴ ساله است. من و شوهرم تصمیم گرفتیم صاحب بچه دیگری نشویم تا هم جوانی مان را حفظ کنیم و هم هزینه های زندگی مان زیاد نشود اما چند ماه قبل فهمیدم به طور ناخواسته باردار شده ام.
این موضوع اعصاب ما را به هم ریخت و با استفاده از داروهای مختلف و حتی چند بار وارد کردن ضربه به خودم سعی کردم جنین را از بین ببرم اما نه تنها موفق نشدم بلکه بچه ام ۶ ماهه به دنیا آمد. زن جوان لبخندی زد و گفت: ما نوزاد را در بیمارستان رها کردیم تا او را در دستگاه نگه دارند و تصورمان این بود که زنده نخواهد ماند. ولی انگار این بچه ناخواسته لج بازتر از این حرف هاست و نمی دانم او را...؟!
زن جوان و شوهرش غنچه های مهر و عاطفه را در باغچه خشکیده دل خود لگدمال کرده بودند و با ناسپاسی به درگاه خداوند دانا و توانا اشک های زلال نوزاد بی پناه که آغوش نیاز به سوی نوازش بابا، گرمای محبت مامان و دست های گرم داداش کوچولوی خود گشوده را نمی دیدند. اگرچه با پیگیری کارشناس اجتماعی کلانتری و برگزاری جلسه مشاوره، زوج جوان فرزند خود را تحویل گرفتند و به خانه رفتند اما چرا باید چنین نقطه سیاهی در دفتر زندگی نوزادی سالم و زیبا که نوای گریه هایش با نسیم عشق و دوستی به گوش می رسد نقش ببندد و...؟