با وجود این که  شرکت های پژوهشی و آزمایشگاهی در حین شیوع بیماری در تشخیص بیماری سرمایه گذاری می کنند، وقتی سطح تهدید کاهش می یابد علاقه ای به حفظ آنها وجود ندارد. ما این موضوع را هنگام شیوع ابولا در غرب آفریقا دیدیم که منجر به افزایش تلاش های تحقیق و توسعه در زمینه تشخیص شد.

هنگامی که شیوع بیماری در جمهوری دموکراتیک کنگو پدید آمد، آزمایشات بسیار کمی در دسترس بود. این خطری است که ممکن است با شیوع COVID-19 دوباره بروز کند. در حالی که اکنون تحقیقات بیشمار و تلاش زیادی برای توسعه محصول در حال انجام است ، آیا یکباره ترس و علاقه رسانه ها با کاهش موج اولیه بیماری ها از بین می روند؟

بدون شک، تشخیص یکی از مؤلفه های اصلی یک استراتژی مهار شیوع موفقیت آمیز است، و این امکان را می دهد که استراتژی های کنترل مبتنی بر شواهد را بدون تأخیر به منظور مهار شیوع بیماری، به حداقل رساندن هزینه های پاسخگویی و نجات جان خود، اجرا کنید. اما چرا ظرفیت تشخیصی فقط در هنگام وقوع بیماری و موارد اضطراری مورد بحث قرار می گیرد؟ جواب این است: غفلت.

جامعه جهانی بهداشت برای چندین دهه از تشخیص به موقع غفلت کرده است. به جای سرمایه گذاری در سیستم های تشخیصی و آزمایشگاهی ، تأکید بی رویه بر مدیریت تجربی برای سالها مورد توجه قرار گرفت. این نکتهتوضیح می دهد که چرا لیست داروهای ضروری در دهه 1970 تدوین شد ، اما لیست تشخیصی ضروری سالها بعد و در سال 2018 تدوین شد.

هنگامی که آزمایشات در کشورهای کم درآمد و ارتقاء یافت، تمرکز بر آزمایشات سریع برای چند بیماری اولویت دار (مانند مالاریا و اچ آی وی) فراگیر بود. آزمایش سریع به عنوان تنها گزینه واقع بینانه برای کشورهای فقیر تصور می شد و هیچ تلاشی برای ساخت یا تقویت شبکه های آزمایشگاهی با متخصصان آموزش دیده آزمایشگاهی صورت نگرفت. 

بهبود آزمایشگاه ها و تقویت سیستم های بهداشتی هنوز هم توسط بسیاری از دولت ها و اهدا کنندگان بسیار گران و دشوار تلقی می شود. این توضیح می دهد که چرا ما برای مدیریت شرایطی که هیچ آزمایش سریع ساده وجود ندارد ، تلاش می کنیم. این همچنین توضیح می دهد که چرا سیستم های بهداشتی با زیرساخت های آزمایشگاهی ضعیف نمی توانند شیوع بیماری را به سرعت تشخیص دهند  و ارائه خدمات تشخیصی جامع که طیف گسترده تری از شرایط را شامل می شود  وجود ندارد.

اهداف SDG همه كشورها را ملزم به تعهد خود برای تأمین پوشش سلامت جهانی (UHC ) تا سال 2030 می داند. اما كشورها به شرط عدم وجود تعداد زیادی از افراد با شرایط قابل درمان ، نمی توانند به UHC دست یابند. این در مطالعات مختلفی که امکان مراقبت ایجاد کرده اند، برای ارزیابی شکافهای عملکرد سیستم بهداشتی مشهود است. تجزیه و تحلیل مراقبت برای سل ، دیابت ، HIV ، هپاتیت C ، مالاریا و فشار خون بالا به عنوان یک شکاف اساسی در بین بیماریهای واگیر و غیر قابل انتقال کاملاً قابل توجه است و این سؤال را ایجاد می کند: چگونه ممکن است هر کشوری UHC را با تعداد زیادی از افراد که قادر به تشخیص نیستند ، تحویل دهد؟

بدون تردید داروها برای مدیریت و پیشگیری از بیماری بسیار مهم هستند. اما آیا می توانیم بدون دسترسی به تشخیص های ضروری ، همچنان بر دسترسی به داروهای اساسی تأکید کنیم؟ همه سیستم های بهداشتی کارآمد و پاسخگو نیاز به تشخیص و دارو دارند. هنگامی که کشورها بسته های مزایای UHC خود را توسعه می دهند ، آنها باید صراحت و بودجه لازم را برای آزمایش های ضروری در نظر بگیرند

بیشتر کشورها به طور معمول دسترسی به داروهای ضروری را اندازه گیری می کنند. اما ما به سادگی نمی توانیم از تشخیص و آزمایشگاهها غافل شویم. و ما نمی توانیم فقط در هنگام شیوع بیماری و شرایط اضطراری در مورد تشخیص فکر کنیم. این نزدیک بینی ، ناپایدار و صریحاً مضر برای برنامه UHC است.