طبق اعلام رسمی وزارت بهداشت، تا ظهر روز ششم اسفند جاری، ۹۵ نفر در کشور به طور قطعی به کرونا مبتلا شده و ۱۵ نفر فوت کرده‌اند. 

نکته مهم و واقعاً حیاتی اینجاست که همه این افراد، یا ساکن قم بوده اند یا مسافرانی که اخیراً از قم به شهرهای خود برگشته اند. حتی برخی خارجی ها نیز که بعد از مراجعه به کشورهای خود تست کرونایشان مثبت شده، سفر به زیارتی به قم داشته اند.
وزیر بهداشت نیز دیروز صراحتاً اعلام کرد که قم، کانون اصلی آلودگی کرونایی در ایران است.

مسأله به سادگی دو دو تا چهار تاست: شهری در ایران دارد کرونا را به سایر نقاط کشور پمپاژ می کند و باید جلوی آن را گرفت.

قرنطینه کردن قم، یک مسأله کاملاً بهداشتی است و ارتباطی به این ندارد که این شهر به واسطه وجود مرقد منور حضرت معصومه(س) در میان شیعیان شهر مقدسی به شمار می رود.

اگر همان روز اول که وجود کرونا در قم ثابت شد، این شهر را قرنطینه می کردند، سایر نقاط ایران دچار آلودگی کرونایی نمی شدند و این همه انسان این بیماری را نمی گرفتند  و ایران دومین کشور پرتلفات بعد از چین یک میلیارد و 400 میلیون نفری نمی شد.

نمی دانم چه کسانی از قرنطینه شدن قم می ترسند یا جلوی آن را می گیرند ولی قطعاً این افراد دارند با جان مردم و روح و روان یک جامعه 80 میلیون نفری بازی می کنند و در ابتلا و مرگ افراد کرونایی خارج از قم شریک اند.

تاسف بارتر این که برخی مسوولان وزارت بهداشت در برابر این خواسته عمومی می گویند که قرنطینه متعلق به دوران جنگ جهانی اول و کاری منسوخ است. حال آن که در همین ماجرای اخیر کرونا، علاوه بر چین، دو کشور کره جنوبی و ایتالیا نیز شهرهای آلوده خود را قرنطینه کرده اند.در ایتالیا که آمار قربانیان کرونا از ایران هم کمتر است، 12 شهر قرنطینه شده است.

همچنین مسوولان این وزارتخانه می گویند به دلیل اعتمادی که به آموزش و فرهنگ مردم داریم، قرنطینه نمی کنیم و تنها از آنها "خواهش" می کنیم از شهرهای آلوده به ویژه قم خارج نشوند.

واقعاً آیا بحث سلامتی مردم با خواهش درمانی پیش می رود؟ گذشته از این باید بپذیریم که اتفاقاً در این مورد آموزش و فرهنگ سازی درستی نشده است؛ نمونه اش همین سفرهای متراکم مردم به شمال بعد از تعطیلی مدارس به دلیل کروناست. آیا در چنین وضعیتی، می توان سخن از اعتماد به آموزش و فرهنگ کرد و به خواهش بسنده نمود؟! مسوولان ما در کجا زندگی می کنند؟!

سوال مردم این است که اگر به جای قم، منشأ آلودگی اولیه در ایران شهری دیگر بود، آیا آن را قرنطینه نمی کردند؟
نکند به خاطر ویژگی های خاص سیاسی و مذهبی قم، مسوولان جرأت قرنطینه آن را پیدا نکرده اند؟! این نگرانی به ویژه زمانی تشدید می شود که مردم به یاد می آورند جرأت تصمیم گیری و قبول مسؤولیت در میان مدیران کشور بسیار نادر و کمیاب شده است.

هر چند امروز علاوه بر قم هفت استان دیگر نیز آلوده شده است ولی تمرکز آلودگی کرونایی در این شهر است و این شهر، همچنان هر روز خروجی مسافر دارد. تاسف بارتر این که مسوولان شهرهای دیگر نیز مسافران ورودی از قم را مورد بررسی های ویژه بهداشتی قرار نمی دهند!

قم، نه تنها شهری است مسافرپذیر بلکه به واسطه وجود دانشگاه ها و مراکز حوزوی ، از سراسر کشور طلبه و دانشجو دارد و این افراد، در ایام عید در سراسر کشور پراکنده خواهند شد و احتمال شیوع بیماری تشدید می شود.

لذا برای حفظ جان مردم ایران، قم باید هر چه سریع تر قرنطینه کامل شود. این امر به نفع خود قمی ها نیز هست چون با عدم انتشار بیماری در سراسر کشور، مبارزه با ویروس و درمان مبتلایان بر قم متمرکز می شود و امکانات موجود به جای پخش شدن در 31 استان، عمدتاً متوجه یک شهر خواهد شد.

اگر مسوولان بخش های مختلف، جرات قرنطینه قم را ندارند و از خود سلب مسوولیت می کنند، بر شورای عالی امنیت ملی است که به عنوان یک نهاد فراقوه ای و مقتدر وارد عمل شود و خواست عمومی ملت ایران که در شرایط اضطراب به سر می برد را اعمال و قم را به طور موقت قرنطینه کند.