پس از حدود چهار روز خانه نشینی و خواندن و نوشتن مطلب از طریق فضای مجازی در خصوص کرونا، تصمیم گرفتم گشتی در بیرون از خانه بزنم تا مشاهدات خودم در خصوص آنچه این چند روز در فضای مجازی و رسانه های دیداری، شنیداری و مکتوب دیده بودم را با چشم ببینم و ماحصل آن را برای مخاطبان بنویسم.

در این پیاده روی چند ساعته به نکات جالبی رسیدم. اما نمی دانم از کجا شروع به نوشتن کنم؛ از افزایش 100 درصدی قیمت لیمو شیرین بگویم؟ از زنجبیل کیلویی 100 هزار تومان بگویم؟ از نایاب شدن ماسک و لوازم بهداشتی مثل ژل شست و شوی دست بگویم؟ از توصیه های پزشکان داروخانه ها بگویم؟ یا از محبت ها و مهربانی های هموطنان به یکدیگر بگویم؟

بله؛ محبت ها و مهربانی های هموطنان به یکدیگر هم جزوی از این فضا است. شاید وقتی که می فهمی عده ای سودجو و فرصت طلب، بدون توجه به اینکه همشهریان و هموطنان آنها از بیم دچار شدن به ویروس کرونا به دامان برخی اقلام پناه می برند، فقط به خاطر سودای افزایش سرمایه خود این اقلام را در انبارها نگه داشته اند تا به چندین برابر قیمت واقعی بفروشند، نوعی دلسردی پیدا می کنیم.

مثلا من نمی فهمم با چه توجیهی وقتی پزشکان توصیه می کنند که مرکبات و غذاهای با طبع گرم به درمان کرونا کمک می‌کند، عده ای بدون توجه به نگرانی و سلامتی مردم، تنها به فکر جیب خودشان هستند و قیمت زنجبیل به هر کیلو 100 هزار تومان در میوه فروشی های سطح شهر رسیده و یا ظرف چند روز لیمو شیرین از کیلویی شش هزار تومان به 12 هزار تومان رسیده است. البته اقلام دیگر هم با افزایش قیمت نسبتاً کمتری روبه‌رو شده اند. مثلا پرتقال از کیلویی حدود شش هزار تومان به هشت تا 10 هزار تومان رسیده است.

محصولات بهداشتی که مگو و مپرس. من تمام داروخانه های طول مسیرم را سر زدم. هیچ کدام از آنها ماسک، ژل شست و شوی دست و الکل، حتی با قیمت های بسیار بالاتر از قیمت معمولی و اصلی برای عرضه به مشتریان نداشتند؛ و یا اگر بخواهیم بدبینانه تر به موضوع نگاه کنیم، شاید نمی خواستند بفروشند تا چند روز دیگر به قیمت های بالاتر از این بفروشند. نمی دانم؛ إِنَّ اللّهَ عَلِیمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ.

البته کالای تقلبی، غیر اصلی، فاسد، تاریخ گذشته و... هم که همیشه بوده و الآن هم هست. در چند روز گذشته هیچ جایی ندیده و نخواندم که در خصوص محصولات بهداشتی تقلبی و یا تاریخ گذشته به مردم هشدار دهند. این هم نکته جالب توجهی است که شاید در این فضای واهمه هموطنان و همشهریان و خریدهای افراطی مردم، کسی حواسش نیست که در این مورد به مردم هشدار دهد. ولی در یکی از داروخانه ها دیدم که نسبت به این قضیه به مردم هشدار می دادند تا گرفتار این مسأله نشوند.

در یکی دیگر از داروخانه ها پزشک داروساز می گفت تا هفته گذشته ما محدودیتی برای فروش الکل نداشتیم و حتی در گالن های 20 لیتری الکل را به قیمت 80 هزار تومان می فروختیم؛ اما الآن همان گالن ها با قیمت 200 هزار تومان هم پیدا نمی شود و در حد یک شیشه کوچک 60 میلی لیتری الکل، اگر پیدا شود، حدود 20 هزار تومان قیمت دارد.

کار به جایی رسید که مسئول فنی داروخانه سر گفت و گو را با چند نفر از مشتریان باز کرد، که ظاهرا آشنایی قبلی هم با آنها داشت؛ و از آنها خواست که اگر جایی الکل یا ماسک سراغ دارند به داروخانه بیاورند تا آنها بتوانند پاسخگوی نیاز مردم باشند و شرمنده مشتریان نشوند. جالب است بدانید که یکی از آن مشتریان ماسکی مصرف نشده از جیبش درآورد و به مسئول فنی داروخانه داد و از او خواست که استفاده کند؛ اما پزشک گفت که مردم برای من اولویت دارند.

داشتم به مشاهدات امروز خودم از میوه فروشی ها و داروخانه ها فکر می کردم و به سمت خانه بر می گشتم که به یک صحنه خیلی جالب برخورد کردم. دیدم یکی از همشهریان عزیزمان چند بسته دستکش یک بار مصرف در دست گرفته و به مردمی که رد می شوند نذری یا خیرات می دهد. خیلی خوشحال شدم و انرژی گرفتم که هنوز هستند آدم هایی که دغدغه سلامتی هموطنانشان را دارند و تلاش می کنند در حد توان خودشان کاری برای بهتر شدن اوضاع انجام دهند. هرچه اصرار و خواهش کردم، اجازه عکس گرفتن به من نداد؛ من هم یک جفت از دستکش هایش گرفتم و به سمت خانه آمدم.