یک روزنامه‌نگار نوشت: میزان ابتلای مسئولان به کرونا و بالا رفتن نرخ مرگ و میر در بین آنان، در دیگر کشورهای درگیر شیوع ویروس، دیده نشده و این نشان می‌دهد که نهادهای حکومتی از همان ابتدا اصل خطر کرونا را سهل گرفته‌اند.
احمد زیدآبادی روزنامه‌نگار در کانال تلگرامی خود نوشت:
خبرهای غیر رسمی و حتی نیمه رسمی در مورد ابعاد گسترش ویروس کرونا در شهرهای مختلف ایران با خبرهای رسمی در این مورد مرتب فاصله می‌گیرد و بر دامنۀ نگرانی جامعه می‌افزاید.
در واقع نوعی بلبشوی اطلاع رسانی در جریان است به گونه‌ای که افراد جویای حقیقت نیز در این آشفته بازار پاک سرگردان و حیران مانده‌اند!
طبعاً در یک جامعۀ سالم، خبرهای رسمی باید مبنای داوری قرار گیرند اما دیر زمانی است که در کشور ما منابع رسمی اعتبار خود را در بین بخش بزرگی از مردم از دست داده و در عوض خبرهای غیر رسمی و حتی شایعات جای آنها را گرفته است.
در واقع نوعی نبرد خبری بین جریان رسمی و غیر رسمی در مورد ابعاد شیوع کرونا در کشور در گرفته است. جریان رسمی مدعی است که شفاف و بی‌پرده و سریع با این مسئله برخورد کرده و بنابراین جریان غیر رسمی با روشی توطئه‌آمیز عملاً جنگ روانی گسترده و بی‌سابقه‌ای را علیه آن در مورد ماجرای کرونا به راه انداخته است.
درمقابل، جریان غیررسمی و حتی نیمه رسمی، شمار مبتلایان به ویروس و تلفات ناشی از آن را علامت روشنی از پنهان‌کاری مراجع رسمی می‌داند و آن را به ناکارآمدی و بی‌تدبیری و خوش‌خیالی و غیره در این باره متهم می‌کند.
نکتۀ خاص در این باره اما میزان ابتلای مسئولان کشوری به کرونا و بالا رفتن نرخ مرگ و میر در بین آنان است. در دیگر کشورهای درگیر شیوع ویروس، چنین اتفاقی نیفتاده است و این خود نشان می‌دهد که نهادهای حکومتی از همان ابتدا اصل خطر و تهدید کرونا را سهل گرفته‌اند به گونه‌ای که این سهل‌انگاری نه فقط دامن خودشان را گرفته بلکه سبب پخش ویروس به سرتاسر کشور شده است.
سهل‌انگاری در اموری که باید سخت گرفت و سخت‌گیری در اموری که باید سهل گرفت، بدبختانه مدت‌هاست ویژگی عمدۀ حکومتداری در کشور ما شده است! طبعاً عواض و پیامدهای این نوع وارونگی از همان ابتدا بر اهل نظر پوشیده نبود و نسبت به آن هشدار داده می‌شد. هشدارها ولی عموماً نادیده گرفته شد و هشدار دهندگان نیز به سزای عمل خود رسیدند! اینک با عینیت یافتن عوارض این وارونگی آیا حکومتگران متنبه می‌شوند و در راه و روش خود تجدیدنظر می کنند یا اینکه طبق معمول، توپ مشکلات را به زمین دیگران می‌اندازند؟