به گزارش مشرق، وزنه‌برداری ایران بعد از شوکی که از سوی IWF وارد شد، سال 98 را در حالی آغاز کرد که دیگر کاهش سهمیه های المپیکی خود به عدد دو را پذیرفته بود. حالا دیگر همه می دانستند نه امکان بخشش وجود دارد و نه امکان جابه جایی سهمیه های مردان و زنان.

به خاطر زیاد شدن تعداد دوپینگی های ایران، فقط دو وزنه بردار مرد می توانستند سهمیه حضور در المپیک را بگیرند آن هم با شرایط و ضوابط جدید و عجیبی که فدراسیون جهانی برای کسب جواز ورودی المپیک در نظر گرفته بود.

دو سهمیه مردان و دو سهمیه زنان برای ایران لحاظ شده بود که البته برای رسیدن به این چهار سهمیه هم مدتی طولاتی و ممارستی تمام نشدنی لازم بود. از همان ابتدا هم مشخصا وضعیت وزنه برداری زنان ایران به شکلی نبود که کسی متصور شود در المپیک 2020 توکیو قادر به کسب سهمیه در بخش بانوان خواهیم بود اما در ادامه اتفاقاتی در این بخش رخ داد که این اواخر امیدواری وجود داشت که شاید یک وزنه بردار بانوی ایرانی با وایلدکارت بتواند المپیک را تجربه کند.

حالا المپیک یک سال به تعویق افتاده و شاید این یک سال تعویق از چند جهت به سود ورزش پرمدال ایران باشد. یکی وضعیت وزنه برداری زنان که سرعت پیشرفتش را بهبود بخشیده و شاید در سال 2021 بتواند المپیک را تجربه کند. سهراب مرادی و چند مصدوم دیگر هم قاعدتا با توجه به زمان اضافه شده، می توانند به آمادگی بهتری برسند. به نظر، تعویق یک ساله المپیک، از بسیاری لحاظ به سود وزنه برداری ایران است.

*از رفتن علی مرادی تا انتخاب دوباره و تعلل در صدور حکم ریاست
سال 98 در شرایطی آغاز شد که فدراسیون درگیر بحث های انتخاباتی شده بود. روز 12 اردیبهشت ماه بود که بعد از شائبه های فراوانی که در خصوص انتخابات دو فدراسیون کشتی و وزنه برداری ایجاد شده بود وزارت ورزش دو سرپرست برای این دو فدراسیون انتخاب کرد. با توجه به اینکه علی مرادی یکی از کاندیداهای اصلی حضور در انتخابات بود، جای خود را به علیرضا خسروی داد تا کار با شرایط عادلانه پیش برود.

مجمع انتخاباتی روز 16 تیر ماه در آکادمی ملی المپیک برگزار شد، حسین رضازاده، کوروش باقری، سجاد انوشیروانی، محمدرضا آخوندی، عبدالکریم پورکیان، نصرت الله عابدینی، فرشاد غزالیان به همراه علی مرادی کاندیدای ریاست فدراسیون وزنه برداری بودند که در نهایت رئیس قبلی با 22 رای برای 4 سال دیگر مسئولیت ریاست را برعهده گرفت. انوشیروانی 11 رای و آخوندی نیز 8 رای را به خود اختصاص دادند.

نکته جالب توجه این بود که قانون «نصف به علاوه یک» موضوعی بود که باعث شد نزدیک به 2 هفته صدور حکم ریاست علی مرادی زمان ببرد چراکه برخی کاندیداها انتخاب او را نقض قانون نصف به علاوه یک می دانستند اما در نهایت او با حکم ریاست بار دیگر به فدراسیون بازگشت.

*سال بدِ قهرمان المپیک؛ پر از مصدومیت و در نهایت جراحی
بی شک سهراب مرادی سال خوبی را سپری نکرد. او که یکی از امیدهای اصلی کاروان ورزش ایران برای کسب مدال طلای المپیک محسوب می شد، 24 بهمن 97 با مصدومیتش شوکی بزرگ به ورزش ایران داد.

او که از المپیک 2016 ریو که قهرمان شده بود، در هر میدان و مسابقه ای با طلا کار را به اتمام رسانده و بدون حاشیه مشغول تمرین بود، اما نمی خواست تن به جراحی بدهد. او می دانست با جراحی کمرش، المپیک را از دست خواهد داد. به همین خاطر با وجود تاکید اغلب پزشکان مبنی بر اینکه او باید کمرش را جراحی کند، آنقدر صبر کرد تا دکتر امینی در هانوفر به او پیغامی که دوست دارد بشنود، را بدهد. دکتر امینی پزشک ایرانی شاغل در هانوفر، جزو معدود پزشکانی بود که به سهراب مرادی وعده داده بود بدون جراحی دیسک کمر هم می تواند کار را پیش ببرد.

مرادی  در نهایت راهی آلمان شد و چند هفته زیر نظر دکتر امینی درمانِ بدون جراحی را پشت سر گذاشت ولی این پایان ماجرا نبود و او تیرماه، از ناحیه دیگری آسیب دید. آسیبی که این بار نمی شد بدون جراحی برطرفش کرد.  او در تمرینات در حالی که قصد بلند کردن وزنه 90 کیلوگرمی را داشت، برای بار چندم از ناحیه شانه آسیب دید و برای جا انداختن کتف خود به بیمارستان اعزام شد.
29 مرداد قهرمان وزنه برداری المپیک در آلمان تحت عمل جراحی قرار گرفت.

پزشکان در آلمان به این نتیجه رسیده بودند که شانه سهراب مرادی جراحی شود بهتر است چرا که با تزریق آمپولی که از آمریکا رسیده بود نیز نتوانستند به نتیجه لازم برسند. او بعد از جراحی باید خود را برای شرکت در مسابقات گزینشی سوئیس آماده می کرد، همان میدانی که کیانوش رستمی و سعید علی حسینی به دلیل ثبت نام دیرهنگام، از دستش دادند و رکوردهای کیانوش ثبت نشد.

سهراب مرادی هرچند کار سختی برای کسب سهمیه دارد اما بدون شانس هم نیست. باید دید این وقفه یک ساله چقدر می تواند کمک حال این قهرمان بزرگ باشد.

* سکوی جهانی با اشتباه 2 وزنه بردار از دست رفت؛ نقره ارزشمند قشقایی در تایلند
مسابقات جهانی 2019 شهریور ماه در تایلند برگزار شد. این رویداد یکی از میدان های گزینشی به شمار می رفت. تیمی که در سال 2018 با عنوان سومی به کار خود خاتمه داده بود، با ترکیبی جوان و 10 نفره راهی تایلند شد.

باز هم امید رفتن به سکو وجود داشت اگر کیانوش رستمی و محسن دادرس اوت نمی کردند. بعد از تیم‌ های چین، بلاروس و کره‌جنوبی، ایران با 484 امتیاز که محصول یک طلا، دو نقره و 3 برنز بود، به کار خود در این رقابت ها با عنوان چهارمی خاتمه داد. 
نکته جالب اعزام چند وزنه بردار بانو به این رقابت ها بود. آنها کم کم خود را به دنیا نشان می دادند که آمده اند رفته رفته جایگاه خود را به دست آورند.

نکته خوب این مسابقات، مدال نقره حافظ قشقایی در وزن 55 کیلوگرم بود. او بعد از 42 سال ایران را در این دسته صاحب مدال جهانی کرد. اولین مدال سبک وزن وزنه برداری ایران بعد از انقلاب، در اولین تجربه جهانی قشقایی به دست آمد.

*حسینی اولین مدال بین المللی دختران را دشت کرد
همانطور که پیش تر گفتیم، سال گذشته، سال پیشرفت دختران وزنه برداری ایران بود. آنها هرچند فاصله زیادی با رکوردهای دنیا دارند، اما استارت کار را زده و امید زیادی دارند که بتوانند زودتر از آن چیزی که پیش بینی می شود، به سکوهای جهانی نزدیک شوند.
خیلی ها رسیدن وزنه برداری بانوان ایران به سکوی جهانی و المپیک را پروسه ای حداقل 10 ساله می دانند. مهم این است که استارت کار خورده و حالا تلاش ها در جهت رساندن دختران به رکوردهای خوب است.

روز 25 آبان سال 98، سید الهام حسینی نماینده وزنه‌برداری کشورمان در دسته 76 کیلوگرم موفق شد مدال برنز جام بین‌المللی نعیم سلیمان اوغلو در ترکیه را کسب کند تا نخستین مدال بین‌المللی وزنه‌برداری کشورمان در بخش بانوان به نام این وزنه‌بردار ثبت شود.
وی با ثبت رکورد‌های 88 کیلوگرم (یکضرب)، 110 کیلوگرم (دوضرب) و 198 کیلوگرم (مجموع) به این عنوان رسید. با این نتیجه، 8 کیلوگرم رکورد یکضرب و 10 کیلوگرم رکورد دوضرب کشور ارتقا پیدا کرد.

*خداحافظی علی حسینی از دنیای قهرمانی و بازگشت کیانوش به اردو!
20 آبان 98 بود که سعید علی حسینی اعلام بازنشستگی کرد. او که چند سال قبل، بعد از 8 سال دوری از وزنه برداری، با تغییر قانون به تیم ملی بازگشته و البته در مسابقات جهانی 2017 آناهیم آمریکا، بالاتر از بهداد سلیمی، عنوان نایب قهرمانی دنیا را از آن خود کرده بود، می خواست در مرز 30 سالگی چند مدال از مدال هایی که باید در جوانی می گرفت و تقدیر گونه دیگری برایش رقم خورد، را در کارنامه ورزش قهرمانی اش جای دهد.

بعد از خداحافظی بهداد سلیمی، برخی یکی از گزینه های مدال آوری وزنه برداری ایران در المپیک را سعید علی حسینی می دانستند اما او حضور در مسابقات جهانی 2019 را به دلیل مصدومیت از دست داد و در ادامه نیز غیبت در اردوی تیم ملی، منتهی به این شد که شانس حضور در مسابقات گزینشی را از دست بدهد و در آستانه 32 سالگی برگه بازنشستگی را پر و با دنیای قهرمانی خداحافظی کرد.

هرچند تلخ بود و خیلی ها امید داشتند او سال های از دست رفته را بتواند با کسب مدال المپیک جبران کند، اما ورزش حرفه ای بی رحم تر از این حرف هاست. در رشته سنگین وزنه برداری، مدال المپیک گرفتن آن هم در سنگین وزن، بعد از 30 سالگی کار بسیار دشواری است.

علی حسینی از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد، اما نکته جالب این بود که بعد از اتفاقاتی که برای کیانوش رستمی رخ داد، او سرانجام بعد از سال ها، قبول کرد که در قالب اردوی تیم ملی و دیگر اردونشینان قرار بگیرد و شاید معادله لاینحل کیانوش و فدراسیون وزنه برداری، این بار حل شود؛ اگر چه او مصاحبه‌هایش همچنان صحبت‌های عجیبی مطرح می‌کرد تا داستان کیانوش و تیم ملی همچنان ادامه داشته باشد.

*مسیر سخت کسب سهمیه و رقابت 8 وزنه بردار ایرانی برای حضور در توکیو
 برخلاف سال های گذشته، این بار IWF شیوه جدیدی را برای تقسیم سهمیه ها برگزید. وزنه‌برداران سراسر دنیا باید در شش میدان گزینشی حضور پیدا می‌کردند و حتماً در چهار رقابت وزنه می‌زدند تا امتیاز لازم برای کسب سهمیه را به دست آورند و این کار را برای همه سخت‌تر از قبل می‌کرد، چرا که اگر مصدومیتی پیش می‌آمد که مانع حضور وزنه‌بردار در چند مسابقه متوالی می‌شد شانس کسب سهمیه را کاهش می‌داد.

قبلا به نظر می رسید که سهراب مرادی و کیانوش رستمی (البته در دو وزن مجزا) نمایندگان ایران در المپیک بعدی باشند، اما تغییر وزن کیانوش و مصدومیت سهراب، معادلات را به شکل دیگری تغییر داد.

هر دو وزنه بردار تا امروز که شانس بالایی برای کسب سهمیه ندارند، با این وجود همچنان 8 وزنه بردار برای حضور در المپیک بدون امید و شانس نیستند.

حافظ قشقایی، حسین سلطانی، علی میری، سهراب مرادی، کیانوش رستمی، امیر حقوقی، علی هاشمی و علی داودی؛ نفراتی هستند که در راه کسب امتیاز لازم برای دریافت سهمیه در مسیر سخت المپیک توکیو تلاش می‌کنند.

به نظر می‌رسد از بین آنها علی هاشمی و علی داودی بیشترین شانس را برای کسب امتیاز لازم داشته باشند.  

پیش از این قرار بود آخرین مسابقه گزینشی المپیک 28 فروردین تا 6 اردیبهشت در قزاقستان تحت عنوان مسابقات قهرمانی بزرگسالان 2020 آسیا برگزار ‌شود و بعد از آن فدراسیون جهانی وزنه‌برداری براساس امتیازات کسب شده، سهمیه‌های ایران را به نام وزنه‌بردار مشخص کند، که کرونا کار IWF و سهمیه های المپیک را به کل تغییر داد. باید دید در ادامه فدراسیون جهانی وزنه برداری مسابقات گزینشی المپیک را چطور پیگیری خواهد کرد.