سازمان جهانی بهداشت (WHO) یکی از آژانس‌های تخصصی سازمان ملل متحد است که نقش یک مرجعیت سازمان دهنده را بر بهداشت جامعهٔ جهانی ایفا می‌کند. این آژانس در ژنو (واقع در سوییس) تأسیس شد و حکم سرپرستی و منابعش را از سازمان بهداشت سابق، که خود آژانسی در جامعه ملل بود برگرفت.

اساسنامهٔ سازمان جهانی بهداشت هدفش را دستیابی مردم به بیشترین سطح سلامت ممکن بیان می‌کند. وظیفهٔ اصلی این سازمان مبارزه با بیماری‌ها مخصوصاً بیماری‌های مسری شایع و ارتقاء سلامت عمومی مردم جهان است. سازمان جهانی بهداشت یکی از نخستین آژانس‌های سازمان ملل متحد است و اساسنامهٔ آن رسماً در اولین روز بهداشت جهانی (۷ آوریل سال ۱۹۴۸)، زمانی که توسط ۲۶ کشور از اعضای سازمان ملل تصویب شد به کار بسته شد.

پیش از این موضوع، فعالیت‌های مذکور و باقی فعالیت‌های سازمان بهداشتِ جامعه ملل، تحت کنترل کمیته‌ای موقتی بود. این کمیتهٔ موقتی حاصل کنفرانس بین‌المللی سلامت (در تابستان سال ۱۹۴۶) بود. عملیات واگذاری مسئولیت‌ها به تصویب مجمع عمومی رسید. سرویس بیماری‌های واگیر OIHP فرانسه نیز به کمیتهٔ موقتی سازمان جهانی بهداشت در اول ژانویه ۱۹۴۷ پیوست.

WHO علاوه بر هماهنگ‌کردن تلاش‌های بین‌المللی برای پایش بیماری‌های عفونی، مانند مالاریا و ایدز از برنامه‌هایی برای پیشگیری و درمان چنین بیماری‌هایی حمایت می‌کند. این سازمان از تولید و توزیع واکسن‌های مؤثر و بی‌خطر، شیوه‌های تشخیصی داروها حمایت می‌کند. WHO علاوه بر مأموریت‌های فوق بر اساس پیمان‌های بین‌المللی ممکن است مأموریت‌های جدیدی را به عهده گیرد.

سازمان جهانی بهداشت همچنین متولی طبقه‌بندی بین‌المللی بیماری‌ها یا ICD است که دهمین تجدید نظر در آن در سال ۱۹۹۲ منتشر شد. از دیگر کارهای WHO می‌توان به تعریف بسته مراقبت‌های اولیه سلامت یا PHC و ایجاد ساختارهای انگیزشی مالی و غیر مالی جهت ترغیب کشورها در اعمال برنامه‌های بهداشتی در سطح کلان می‌باشد.

کشورهای عضو سازمان جهانی بهداشت نمایندگانی به «مجمع جهانی بهداشت» می‌فرستند، که ارگان اصلی تصمیم‌گیری این سازمان است. این مجمع هر سال در ماه مه تشکیل جلسه می‌دهد و علاوه بر تعیین دبیرکل سازمان برای پنج سال، سیاست‌های مالی سازمان را بررسی می‌کند و بودجه‌های پیشنهادی برنامه‌ها را بازبینی و تأیید می‌کند. مجمع همچنین ۳۶ عضو خود را به عنوان هیئت اجرایی برای سه سال برمی‌گزیند تا تصمیمات و سیاست‌های مجمع را به اجرا درآورند و به مشاوره دادن و تسهیل کارها بپردازند.

سازمان بهداشت جهانی در پی شیوع کرونا نتوانست گامی مهم برای مهار این ویروس بردارد. مهمترین عامل شکست این آژانس بین المللی در برابر مقابله با بیماری همه گیر کرونا، سیاسی شدن موضوع کمک به کشورهای درگیر با این ویروس بود

همه اعضای سازمان ملل می‌توانند عضو سازمان جهانی بهداشت شوند. سایر کشورها در صورتی که تقاضای عضویت‌شان به تصویب اکثریت مجمع عموم جهانی بهداشت برسد، می‌توانند عضو شوند.

۱۹۳ کشور در حال حاضر عضو WHO هستند. تمام اعضای سازمان ملل به جز لیختن‌اشتاین عضو سازمان جهانی بهداشت هستند. دو کشور غیر عضو سازمان ملل نیو (Niue) و جزایر کوک هم عضو WHO هستند.

WHO دارای شش دفتر منطقه‌ای آفریقا (برازاویل، کنگو)، آمریکا (واشینگتن دی‌سی، ایالات متحده)، مدیترانه شرقی (قاهره، مصر)، اروپا (کپنهاگ، دانمارک)، جنوب شرق آسیا (دهلی نو، هند) و غرب اقیانوسیه (مانیل، فیلی‌پین) است که تا حد زیادی دارای خود مختاری هستند و هرکدام کشورهای منطقه خود را پوشش می‌دهند. رئیس این دفترها که مدیر منطقه‌ای نام دارد به وسیلهٔ «کمیته منطقه‌ای» برای پنج سال انتخاب می‌شود. هر کمیته منطقه‌ای از وزاری بهداشت کشورهای عضو تشکیل می‌شود.

علاوه بر این سازمان جهانی بهداشت در ۱۴۷ دفتر کشوری و رابط را در همه این مناطق اداره می‌کند. معمولاً در پایتخت هر کشور یک دفتر وجود دارد که ممکن است دفاتر اقماری در سایر مناطق کشور را سرپرستی کند. دفتر کشوری را یک پزشک تعلیم‌دیده با عنوان «نماینده سازمان جهانی بهداشت» اداره می‌کند که ملیت کشور مربوط را ندارد. دبیرکل کنونی سازمان جهانی بهداشت، آقای تئودور آدهانوم از کشور اتیوپی است.

سازمان بهداشت جهانی در پی شیوع کرونا نتوانست گامی مهم برای مهار این ویروس بردارد. مهمترین عامل شکست این آژانس بین المللی در برابر مقابله با بیماری همه گیر کرونا، سیاسی شدن موضوع کمک به کشورهای درگیر با این ویروس بود. ایالات متحده در عمل مانع از آن شد که کمک های دارویی و پزشکی موثر به ایران برسد.

به نظر می رسد از آنجا که ایالات متحده سهم بالایی در تامین بودجه های سازمان بهداشت جهانی دارد، در عمل این سازمان نمی تواند مستقل از سیاست های واشنگتن گام مهمی برای تامین سلامت جهانی بردارد.