سرویس جنگ نرم مشرق - پایگاه دیلی سیگنال متعلق به اندیشکده بنیاد هریتج در یادداشتی به قلم آرمسترانگ ویلیامز از زاویه‌ای دیگر به بررسی یکی از پیامدهای بحران کرونا پرداخت و نوشت: «بهترین روزگاران و بدترین ایام بود.» این واژگان جاودانه چارلز دیکنز هیچگاه به اندازه حالا و در بحبوحه بحران کرونا در سرتاسر دنیا رنگ واقعیت به خود نگرفته بودند. بیم و امید هر روزه در هم آمیخته‌اند و به ما یادآور می‌شوند که چقدر ناتوانیم و اینکه باید به قادر مطلق ایمان بیاوریم.

این مصیبت عالم‌گیر سرتاسر دنیا را درهم نوردیده است و ما را وادار ساخته تا به لحاظ فیزیکی از هم فاصله بگیریم، امری که تا همین چند ماه پیش حتی قابل تصور نبود. آن نوع زندگی که برایمان آشنا بود اکنون جای خود را به یک روال تازه داده که عباراتی نظیر خودقرنطینگی و فاصله‌گذاری اجتماعی از مشخصه‌های آن هستند.آری، متخصصین پزشکی در بیمارستان‌ها جان خود را به خطر می‌اندازند و رو در رو با افراد بسیار بیمار مواجه می‌شوند. آنها تلاش می‌کنند بیماران را شفا بخشند و کسانی که گرفتار این بیماری جانکاه شده‌اند را یاری دهند.

نویسنده در ادامه با کنایه می‌نویسد: ما آمریکایی‌ها دوست داریم خودمان را مرکز و کانون دنیا بدانیم. ما اغلب بر روی خودمان تمرکز می‌کنیم و می‌خواهیم بدانیم رویدادهای جهانی از چشم‌انداز میهن‌پرستی و استئناانگاری خودخوانده آمریکا چگونه به نظر می‌رسند. اما در سرتاسر دنیا، بشریت در مواجهه با نیروهایی که از کنترلش خارج هستند، خوار و کوچک شده است. فرقی نمی‌کند خداباور هستید یا علم را برتر می‌دانید. همه با پیامدهای یکسانی مواجهیم.

حتی در آمریکا که سرزمین فراوانی‌هاست و پیشرفته‌ترین خدمات پزشکی ارائه می‌شوند، ما در تقلاییم تا از این موج بیماری جان سالم به در ببریم. خودتان تصور کنید جاهایی که امکانات به خاطر بی‌پولی فراهم نیستند وضعیت تا چه حد وخیم است و وخیم‌تر خواهد شد. تعداد تلفات اوج خواهد گرفت و تأثیر پررنگ‌تری از خود به جای خواهد گذاشت. با این وجود، در همین چند مایلی برخی دوستان و خویشان و همسایگان من به خاطر ابتلا به بیماری کووید-۱۹ به سختی نفس می‌کشند. وقتی کسی را می‌شناسید که در بستر مرگ افتاده است، این مصیبت واقعی‌تر می‌شود و اثرات آن ابعاد شخصی به خود می‌گیرد.

در بخش دیگری از این یادداشت آمده است: ماهیت بیماری به گونه‌ای است که مجبوریم به لحاظ فیزیکی از کسانی که بیش از هر وقت دیگری به ما نیاز دارند فاصله بگیریم. این امر قساوت و بی‌رحمی این ویروس هولناک را نشان می‌دهد. مردم پیرامون ما مستأصلانه نیازمند محبت و ارتباط فیزیکی هستند، اما مجبوریم از آنها فاصله بگیریم و به جای اینکه آغوش گرم خود را بر روی آنها بگشاییم، به گفتگوی تصویری با آنها بسنده کنیم. تا قبل از آنکه ویروس همه‌گیر شود، دوست داشتیم خودمان را با روایات کاذب درباره اهمیت خویشتن فریب بدهیم. اما عجز و ناتوانی ما در برابر اراده خداوند اکنون دیگر بر همگان روشن شده است.

متأسفانه، آنهایی که فکر و ذکرشان ویروس کرونا شده و تمام وقت خود را با ترس و وحشت به تماشای تلویزیون می‌نشینند و آمار مرگ‌ومیر را در رسانه‌های اجتماعی دنبال می‌کنند عملاً خودشان را به هول و هراس می‌اندازند و ناخوش احوال‌تر می‌شوند. آنها در واقع تسلیم شده‌اند و منتظرند که مریض شوند و بمیرند. ویروس در میان ما بوده است حتی قبل از آنکه برایش نام انتخاب کنیم و از این پس نیز در میان ما خواهد بود حتی پس از آنکه از دنیا رخت بربندیم. برادرم به این ویروس مبتلا شد. اما او ایمانش را از دست نداد و حالش خوب شد. بسیاری دیگر از مردم نیز اینگونه‌اند. ترس از همه‌گیری به اندازه خودِ ویروس ویرانگر است.

این اندیشکده در پایان عنوان کرده است: در این لحظات از زندگی به ناچار باید بار دیگر به تفکر و تأمل بنشینیم و ببینیم وقت و انرژی خود را کجا می‌خواهیم صرف کنیم. این امر اعتمادبه‌نفس ما را متزلزل می‌سازد، اما به ما یادآور می‌شود که ما انسان‌ها همگی موجودات بی‌اراده‌ای هستیم که در برابر نیروهای طبیعت و خداوند قادر مطلق عاجز و ناتوانیم. ما آنقدرها که تصور می‌کنیم بر امور مسلط نیستیم. ما مرهون قدرت‌هایی بسیار بزرگ‌تر از قدرت خود هستیم و ما در برابر این قدرت برتر هیچ نیستیم. ویروس کرونا به وضوح به ما نشان داد که به یکدیگر نیاز داریم و اینکه بشر محتاج خداست.