به گزارش مشرق، روزنامه «کیهان» در ویژه‌های خود نوشت:
او در جمع خبرنگاران گفت: اگر جایی را (در بخش پولشویی) متهم کردم، آن وقت سؤال کنید. نوار اظهاراتم هست. افرادی که نسبت به اظهارات من اظهارنظر کردند، در مورد محتوا صحبت کنند نه محتوایی که خودشان ساخته‌اند، در واقع گاهی افراد ببر کاغذی می‌سازند و آن را به خوبی شکار می‌کنند.
به نظر می‌رسید مصداق جمله اخیر آقای ظریف، خود وی و اظهاراتش درباره پولشویی است! او در واقع برای منفعل کردن صاحب‌نظران منتقد و پرسشگر کوشید برچسب پولشویی را بر آن بچسباند.
بیشتر بخوانید:
وی هفته گذشته در گفت‌وگو با سایت دولتی خبر آن‌لاین و برای تخطئه منتقدان الحاق به FATF و CFT ادعا کرده بود: «پشت برخی از این فضاسازی‌ها منافع اقتصادی هست. بالاخره پولشویی یک واقعیت است در کشور و خیلی‌ها از آن سود می‌برند. البته اگر کدی هم داشته باشم، امکانش را ندارم علنی عرض کنم. من نمی‌خواهم این را نسبت بدهم به جایی ولی خب آنجاهایی که هزاران میلیارد پولشویی انجام می‌دهند، حتما آن قدر توان مالی دارند که صدها میلیارد هزینه فضاسازی بکنند. برخی دستگاه‌های فرهنگی با برخی ارگان‌های قدرتمند کشور ارتباط دارند. یک فضاهایی درست کردند، کسانی که یک قلم مفاسدشان ممکن است ۳۰ هزار میلیارد تومان منافع در آن جا به جا بشود. افرادی که در این قضیه منافع دارند، پشت القای این تصورات هستند».
این اظهارات برخلاف ادعای بعدی ظریف، از چند جهت مجرمانه و سزاوار ملامت است: اول اینکه بدون کوچک‌ترین سندی، بهانه دست دشمن داده تا به بهانه وجود پولشویی گسترده، به ایران برای تمکین به دیکته‌های مافیای FATF فشار بیاورد. نکته جالب اینکه ۲۳ تیر امسال، نشست مبارزه با پولشویی در ایران در مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست‌جمهوری برگزار گردید و در این نشست، دکتر سیدجواد کاظمی‌تبار (کارشناس داده‌کاوی برای کشف تقلب در تراکنش‌های بانکی آمریکا) گفت: «براساس آمار موجود، حدود ۵۰۰ میلیارد تا ۱/۸ تریلیون دلار (بین ۲ تا ۵ درصد درآمد ناخالص ملی دنیا) حجم کل پول‌های کثیف در دنیا می‌باشد. ۴۷ درصد پول‌های کثیف در آمریکا، ۳۰ درصد در اروپا و بقیه در سایر نقاط جهان جریان دارد. ۹۹ درصد پول کثیف موفق به عبور از سیستم‌های نظارتی آمریکا و اروپا شده و حدود ۸۰ درصد از این پول‌ها مجددا برای سرمایه‌گذاری و ساماندهی جنایات دیگر به کار می‌روند.»
یعنی جمهوری اسلامی ایران به خاطر سیاست‌بازی و جفای وزیرخارجه خود باید در مقابل آمریکا و اروپائیانی متهم پولشویی محسوب شود که ۷۷ درصد کل پولشویی‌های دنیا در قلمرو آنها انجام می‌شود و با ۹۹ درصد این پولشویی‌ها نیز مبارزه نمی‌شود!
ثانیا، بی‌انصافی و ظلم مضاعف آقای ظریف -غیر از برچسب زدن به منتقدان- همین است که به جای ذکر مصداق، یک اتهام مبهم و گسترده را بدون مصداق و محدوده به فضای رسانه‌ای پرتاب کرده است. او در عین حال نام «دستگاه‌های فرهنگی» را پیش کشیده که باز هم یک اتهام‌افکنی مجرمانه است، چرا که همه این دستگاه‌ها را زیر علامت سؤال می‌برد.
ثالثا جرم سوم او در میان دو احتمال «دروغگویی و اتهام و افترا» و «اطلاع از پولشویی و همکاری با متهمان و کتمان تخلف» قرار دارد. او یا دروغ گفته یا یک فساد آن هم در مقیاس ۳۰ هزار میلیارد تومان را لاپوشانی کرده، بدون آن که به دستگاه‌های دولتی ذی‌ربط یا قوه قضاییه اطلاع دهد.
چهارم اینکه، آدرس و مصداق ندادن آقای ظریف سند خلاف‌گویی و فقدان شجاعت و مسئولیت‌پذیری در وی است. به عبارت دیگر او کوشیده ضمن تشویش اذهان و منفعل کردن صاحب‌نظران منتقد و نهادهای نظارتی مخالف الحاق به FATF و CFT، از پاسخگویی هم طفره برود؛ ولو اینکه در نقشه دشمن بازی کرده و خلاف ادعای گرفتن بهانه از دشمن، بهانه برای دشمن جور کرده باشد.
و بالاخره اینکه پولشویان واقعی - قبیل شهرام جزایری و مهدی هاشمی- دست بر قضا در اردوگاه متبوع آقای ظریف قرار دارند اما آقای ظریف صلاح نمی‌بیند به این مصادیق واقعی اشاره کند.