به گزارش مشرق، شنبه ششم اردیبهشت مصادف با نخستین روز از ماه مبارک رمضان است؛ ماهی که ابتدایش رحمت، میانه‌اش مغفرت و پایانش آزادی از آتش جهنم است، ماهی که درهای آسمان در  شب اولش باز می‌شود و تا شب آخر آن بسته نخواهد شد، ماهی که اگر بنده می‌دانست [چه چیزی در این ماه وجود دارد]  آرزو می‌کرد تمام سال، ماه رمضان باشد. اینک به مناسبت فرا رسیدن ماه مهمانی خدا، بیاناتی از رهبر معظم انقلاب دربارۀ جایگاه و اهمیت این ماه منتشر شده است.

بیشتر بخوانید:

پست توئیتری صفحه رهبر انقلاب به مناسبت ماه رمضان

پاسخ رهبر انقلاب به نامه‌ حجت‌الاسلام قرائتی برای ترویج و تفسیر قرآن

*****

یکی از برکات ماه مبارک رمضان دعاهایی است که در این ماه وارد شده است. این دعاها، هم کیفیّت سخن گفتن با خدا و استعانت از پروردگار و توجّه به خدا را به ما تعلیم می‌دهد، هم معارف بسیاری را که نظیر آن را انسان حتّی در روایات متعارف اخلاقی پیدا نمی‌کند، به ما تعلیم می‌دهند. (93/04/16)

همه‌ برادران و خواهران نمازگزار و عزیز را و خودم را توصیه می‌کنم به رعایت تقوای الهی، که برترین محصول و نتیجه‌ این ماه مبارک است. ماه مبارک رمضان با همه‌ برکاتش و همه‌ زیبائی‌های معنوی‌اش، بار دیگر فرا رسید. از قبل از شروع ماه مبارک، پیامبر معظم اسلام مردم را آماده می‌فرمود برای ورود در این عرصه‌ خطیر و والا و پربرکت؛ «قد اقبل الیکم شهر اللَّه بالبرکة و الرّحمة». در خطبه‌ روز جمعه‌ آخر ماه شعبان، بنا به روایتی اینطور فرمود: خبر داد، توجه داد به مردم که ماه رمضان فرا رسید. اگر بخواهیم در یک جمله ماه رمضان را تعریف کنیم، باید عرض کنیم ماه فرصت‌ها. فرصت‌های فراوانی در این ماه در برابر من و شماست. اگر از این فرصت‌ها بتوانیم درست استفاده کنیم، یک ذخیره‌ عظیم و بسیار ارزشمندی در اختیار ما خواهد بود. (86/06/23)

ماه رمضان فرصت خوبی برای خودسازی است. ما همان ماده‌ خام هستیم که اگر روی خودمان کار کردیم و توانستیم این ماده‌ خام را به شکل‌های برتر تبدیل کنیم، آن کار لازم در زندگی را انجام داده‌ایم. هدف حیات همین است. وای به حال کسانی که روی خودشان از لحاظ علم و عمل کاری نکنند و همان‌طور که وارد دنیا شدند، به اضافه‌ پوسیدگی‌ها و ضایعات و خرابی‌ها و فسادها که در طول زندگی برای انسان پیش می‌آید، از این دنیا بروند. مؤمن باید به‌طور دائم روی خودش کار کند؛ به‌طور دائم.(71/12/04)

در میان خصوصیاتی که [در مورد ماه مبارک رمضان] ذکر شده است - که البته همه مهم است - آنچه که نظر بنده را جلب می‌کند و حالا بین من و شما که مسئولین کشور هستیم، در میان گذاشته می‌شود، این «شهر التّوبة و الانابه» است؛ ماه توبه است، ماه انابه است. توبه یعنی بازگشت از یک راه غلط، از یک کار غلط، از یک فکر غلط. انابه یعنی رجوع الی اللَّه، بازگشت به سمت خدا. این توبه و انابه، به طور طبیعی یک معنایی را در خودش مندرج دارد. وقتی می‌گوییم از راه خطا برگردیم، معنایش این است که نقطه‌ خطا را، راه خطا را شناسایی کنیم؛ این خیلی مهم است. ما همین‌طور که داریم حرکت می‌کنیم، غالباً اینجور هستیم که از کار خودمان، از خطای خودمان، از تقصیری که می‌کنیم، غفلت می‌کنیم؛ توجه نمی‌کنیم به اشکالی که در کار خودمان وجود دارد. این خود، هم خود شخصی است، هم خود جماعی؛ ملت خودمان، حزب خودمان، جریان خودمان، جناح خودمان. هرچه که به خود انسان ارتباط پیدا می‌کند، عیوب آن غالباً مورد غفلت قرار می‌گیرد؛ لذا دیگران عیب ما را باید به ما بگویند. اگر خودمان می‌فهمیدیم و اصلاح می‌کردیم، نوبت نمی‌رسید به دیگران؛ احتیاج نبود که دیگران به ما بگویند. (89/05/27)

همۀ بیماری‌های مهلک و خطرناک؛ یعنی منیّت‌ها، کبرها، حسدها، تعدّی‌ها، خیانت‌ها، لاابالیگری‌ها در ماه رمضان فرصت علاج پیدا می‌کنند، قابل درمان می‌شوند.(88/6/29)