مشرق_ دعای روز هفتم ماه مبارک رمضان: اللَّهُمَّ أَعِنِّی فِیهِ عَلَی صِیَامِهِ وَ قِیَامِهِ وَ جَنِّبْنِی فِیهِ مِنْ هَفَوَاتِهِ وَ آثَامِهِ وَ ارْزُقْنِی فِیهِ ذِکْرَکَ بِدَوَامِهِ، بِتَوْفِیقِکَ یَا هَادِیَ الْمُضِلِّین.
خدایا مرا در این روز بر روزه و اقامه نماز یاری کن و از لغزش‌ها و گناهان دور ساز و ذکر دایم نصیبم فرما به حق توفیق بخشی خود، ای رهنمای گمراهان عالم.
مراتب عبادت:
اللَّهُمَّ أَعِنِّی فِیهِ عَلَی صِیَامِهِ وَ قِیَامِهِ
خدایا، کمکم کن که در این ماه، روزه دار باشم و به عبادت قیام کنم، البته، عبادت هم مراتبی دارد. انسان باید در مراتب عبادت حضرت حق، به مرتبه ای برسد که مانند حضرت علی علیه السلام بگوید «خدایا تو را نه به شوق بهشتت و نه از ترس دوزخت عبادت میکنم، بلکه تو را شایسته پرستش میدانم و خودت را می خواهم».
حضرت زین العابدین «علیه السّلام» می تواند ترسیمی از وضع این گونه افراد بدهد" آن حضرت می‌فرماید: گروهی از ترس عبادت می کنند و این عبادت بردگان است، گروهی به طمع بهشت عبادت می کنند و این عبادت اجیران می باشد که به شوق دریافت اجرت کار می کنند، گروهی هم به خواست خود، خداوند را عبادت می کنند و این عبادت آزادگان است".
روزه کامل:
وَ جَنِّبْنِی فِیهِ مِنْ هَفَوَاتِهِ وَ آثَامِهِ
خدایا، خودت مرا از لغزش ها و گناه در این ماه حفظ کن؛ اعضاء و جوارحم نیز روزه داشته باشد؛ در حدیث وارد شده است «اِذَا صُمْتَ فَلْیَصُمْ سَمْعُکَ وَ بَصَرُکَ وَ شَعْرُکَ وَ جِلْدُکَ.... کافی ج 4 ص 87» باید گوش و چشم و..اعضاء و جوارح روزه دار باشند.
عاقبت دوری از یاد خدا:
وَ ارْزُقْنِی فِیهِ ذِکْرَکَ بِدَوَامِهِ
خدایا در این ماه روزی ام کن که دائما ذکر تو را بگویم.
باید متوجه این مطلب بود که إعراض از یاد خدا، موجب نابینائی در قیامت می‌شود؛ وَ مَنْ أَعْرَضَ عَن ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ و مَعِیشَةً ضَنکًا وَ نَحْشُرُهُ و یَوْمَ الْقِیَمَةِ أَعْمَی* قَالَ رَبِّ لِمَ حَشَرْتَنِی أَعْمَی وَ قَدْ کُنتُ بَصِیرًا قَالَ کَذ لِکَ أَتَتْکَ ءَایَتُنَا فَنَسِیتَهَا وَ کَذلِکَ الْیَوْمَ تُنسَی ، طه آیات 124- 126»
چه کسی کور است:
«و کسی که از یاد خدا إعراض کند، زندگی او توأم با سختی و مشکلات خواهد بود، و ما او را در روز قیامت کور محشور خواهیم کرد، می‌گوید: ای پروردگار من! در دنیا بینا بودم، چرا مرا در اینجا کور محشور نمودی؟ خداوند می‌فرماید: زیرا در دنیا، آیات ما به سوی تو آمد و آنها را فراموش کردی! و بدین جهت امروز نیز فراموش شده‌ای!»
تصرف دل سخت است:
بِتَوْفِیقِکَ یَا هَادِیَ الْمُضِلِّین
همه این امور، با توسل به مقام توفیق توست، ای کسی که همه گمراهان را تو هدایت می کنی.
توفیق، امر مهمی است که انسان اهل ایمان، به آن نیاز دارد؛ گاهی درس خواندن به تنهائی موجب درک حقایق و رسیدن به آن نیست، خواست و جذبه محبوب هم باید باشد:
(تسبیح و خرقه، لذت مستی نبخشدت ... همت در این عمل، طلب از می فروش کن
گر می برندت واصلی ور می روی بی‌حاصلی ... رفتن کجا، بردن کجا، توفیق ربّانیست این)
تصرف دل، بسیار سخت است. گریه و خنده هم در کف قدرت اوست. « وَ أَنَّهُ هُوَ أَضْحَکَ وَ أَبْکی ؛ نجم 43 » او می خنداند و او می گریاند.
«قلب المؤمن بین إصبعی الرحمن یقلبه کیف یشاء؛ عوالی اللئالی العزیزیة فی الأحادیث الدینیة، ج1، ص: 48» دل مؤمن میان دو انگشت خداوند است و او را آن طور که بخواهد می گرداند. در عین حال باید بدانیم که انسان، با رفتار خود این برخورداری از تقلیب و تقلّب الهی را در خویش به وجود می آورد./