به گزارش مشرق، مصطفی آجورلو که در دوره گذشته انتخابات فدراسیون فوتبال یکی از نامزدهایی بود که با مهدی تاج رقابت کرد، در نامه‌ای خطاب به معاون اول رئیس جمهور پشت پرده انتخاب شدن رقیبش را اعلام کرد و خواستار رسیدگی به وضعیت فعلی فوتبال شد. در این نامه آمده است:
جناب آقای اسحاق جهانگیری
معاون اول محترم ریاست جمهوری
با سلام و تحیت
با آرزوی قبولی طاعات در ماه مبارک رمضان از خداوند متعال برای شما و همکاران تان در دولت آرزوی توفیق در خدمتگزاری دارم.
این نامه‌ای است از یک فرد ورزشی که بیش از ۴۰ سال در کنار ورزش به خصوص فوتبال بوده به یک سیاست مدار و مدیر اجرایی. نامه‌ای که می‌توانست خطاب به آقایان احمدی نژاد و خاتمی و علی آبادی و سعیدلو و مهرعلیزاده و بسیاری از سیاست مدارانی که در فوتبال کشور مؤثر و تصمیم گیر بودند، باشد.
امروز که این نامه منتشر می‌شود، مقارن است با ۱۸ اردیبهشت ۹۹؛ دقیقاً ۴ سال بعد از انتخابات فدراسیون فوتبال که به ریاست آقای تاج منجر شد. من در آن انتخابات نامزد شدم و ۱۵ رأی کسب کردم. ۱۵ رأی بسیار ارزشمند و تحول خواهانه؛ که نه برآمده از توصیه و سفارش و دستور دولت بود و نه حاصل وعده و وعید. ۱۵ رأی به تغییر که اکنون مشخص شده چرا نتوانست در مقابل سیاسیون و پدرخوانده‌های فوتبال پیروز شود. انعکاسی از آنچه به سر فوتبال ایران آمده؛ در اقلیت بودن تغییرخواهان در مقابل مدافعان وضع موجود.
گمان من این بود که نحوه اداره فوتبال کشور دچار نقص و عیب است و با همفکری و کمک اهالی فوتبال و ورود صحیح دولت و مجلس به مقوله فوتبال که مبتنی بر ساختن بسترهای درآمدزایی و خصوصی کردن و حرفه ای شدن است، می‌توان ایده قوی شدن فوتبال کشور را اجرایی کرد. اما در نهایت این میل به تغییر گرچه به نتیجه نرسید و به لابی و سیاست بازی باخت اما پس از ۴ سال به وضوح روشن است که بازنده اصلی آن، افرادی بودند که نه تنها به قدرتمند شدن فوتبال کمک نکردند که موجب ورشکستگی آن شدند. چه او که حمایت کرد چه آن که سکوت کرد و چه کسی که توان کار در خود نمی‌دید اما مسئولیت پذیرفت.
آقای تاج نامزد مورد حمایت دولت و به ویژه جنابعالی، مستظهر به حمایت معاون اول دولت پا به میدان رقابت گذاشت. این حمایت و به تعبیری دخالت چنان پررنگ و صریح بود که حتی اختلاف آقای دکتر گودرزی وزیر وقت ورزش با آقای تاج هم نتوانست مانعی در پروژه دوستان ایجاد کند. استقلال فوتبال به بهای حمایت مالی و معنوی دولت از بین رفت. حاصل اما برای فوتبال ایران یک بازی دو سر باخت بود. فوتبال هم استقلال خود را به سیاست فروخت هم ورشکسته شد. فوتبال اگر «رند» بود در این معامله حداقل فرصتی برای قوی شدن و ثروتمند شدن می‌یافت و مساله خصوصی سازی، حرفه ای شدن و حق پخش تلویزیونی را حل می‌کرد.
متأسفانه ۴ سال بعد از آن ۱۸ اردیبهشت ۹۵، ۴ سال پس از آن انتخابات یا به تعبیری مهره چینی دولت محترم و بر صدر نشستن دوستان شما، فوتبال ایران کاملاً سقوط کرده است. من چون تخصصی در ارز ۴۲۰۰ تومانی و اقتصاد خرد و کلان ندارم و در صنعت خودروسازی و از این قبیل امور سررشته ای ندارم، پرسش درباره نابسامانی در دولت و معیشت و اقتصاد مردم را به کارشناسان می‌سپارم اما این را حق خود می دانم که درباره ورشکستگی فوتبال کشورم شما را خطاب قرار دهم و از شما بخواهم درباره عملکرد فدراسیون آقای تاج پاسخگو باشید.
۴ سال پس از آن انتخابات اکنون زمان محاسبه و پاسخ گویی فرا رسیده است. اگر از نظر شما عملکرد این فدراسیون مورد تأیید است ، دلایل خود را در تأیید آن اعلام کنید و اگر غیر از این است ، بر اشتباه خود صحه بگذارید و راه را برای اصلاح امور باز کنید.
آقای جهانگیری عزیز، دخالت دولت در عرصه‌هایی که راه برای مردم و بخش خصوصی هموار باشد، ظلم به کشور و مردم است. خود به خوبی مستحضرید که دولت باید تسهیل کننده ورود بخش خصوصی و رقابت پذیر کردن بازار و واگذاری امور به مردم باشد اما متأسفانه در عرصه ورزش نه تنها چنین اهتمامی در دولت دیده نمی‌شود بلکه برعکس نگاه ابزاری به ورزش اکنون فاجعه آفریده است.
متأسفانه امروز فدراسیون فوتبال و فوتبال کشور در چاه بی تدبیری و بی عملی و قدرت طلبی فرو رفته است. نه گذشته قابل دفاعی دارد و نه آینده و چشم انداز قابل اعتنایی. در گذشته این فدراسیون -در دوازده سال گذشته که حاصل دخالت دولت نهم بود- حتماً مسئولان آن دولت باید پاسخگو باشند. بنده هم در نقد آنان بارها به صراحت سخن گفته ام و ابداً قصد و غرض سیاسی در آن نقدها و نقد امروز ندارم.
بنده، هم در دولت آقای احمدی نژاد و هم در دولت آقای روحانی به واسطه اعتقاد به استقلال فوتبال از سیاست، مورد غضب قرار گرفتم که شرح آن مجال دیگری می‌خواهد. در گذشته این فوتبال آقای تاج از سهامداران و شرکای اصلی بودند. چه زمانی که پس از قدرت گرفتن آقای احمدی نژاد، دیگر به اینکه مدیر دولت آقایان هاشمی و خاتمی بودند افتخار نکردند و رفیق آقای علی آبادی شدند و به صندلی نایب رئیسی فدراسیون رسیدند و چه زمانی که در دولت تدبیر و امید دوباره تبدیل به مدیر تکنوکرات پیش از احمدی نژاد شدند.
چنین چرخش‌هایی برای ماندن در متن قدرت و فدراسیون متأسفانه به حاصلی نینجامید و گره‌ی از فوتبال باز نکرد. مشابه چنین رفتارهایی از جانب مدیران ورزش، اولویت دادن قدرت به پیشرفت و تحول است. هدف اگر حفظ قدرت باشد، تغییر و اصلاح قربانی می‌شوند که چنین هم شد.
در وضعیت فعلی وزارت ورزش هم نتوانسته راه حل درست و منطقی برای عبور از بحران به دست دهد و با عملکرد خود موجب نارضایتی هواداران فوتبال شده است. در این میان جامعه فوتبال و مردم نگران هستند که اساسنامه جدید فدراسیون که مأمور به اصلاح ساختارها و قوی شدن فوتبال است، بر اساس منویات سیاسیون در را بر همان پاشنه بچرخاند.
فوتبال متأسفانه از یک سو گروگان سیاست و از سوی دیگر اسیر دست افرادی است که نه کار از پیش می‌برند و نه کار را رها می‌کنند. نه عزم و اراده‌ای برای اصلاح امور دارند و نه شجاعت استعفا. نه پاسخ گوی این فاجعه مدیریتی هستند و نه پا از این فاجعه بیرون می‌گذارند. داستان فوتبال ایران داستان یک شکست تمام عیار و یک زیان همه جانبه است.
آقای جهانگیری!
کارنامه دولت یازدهم و دوازدهم در اداره ورزش و به خصوص فوتبال تاریک و سیاه است. نه پروژه توسعه و پیشرفت در این دو دولت به سرانجام رسید و نه دموکراسی و انتخاب آزادانه بر ورزش حاکم شده. نگاه ابزاری به ورزش مثل دولت‌های گذشته ادامه یافت و زرق و برق ورزش مانع گذشت سیاسیون از ورزش به نفع ورزش نشد. نه آن همه ذوق و علاقه آقای احمدی نژاد به فوتبال حاصلی داشت نه بی علاقگی آقای روحانی به ورزش.
مشکلات بزرگ ورزش نه در آن دولت حل شد نه در این دولت. بی تردید در این کارنامه ضعیف مخصوصاً در حوزه فوتبال جنابعالی هم باید پاسخگو و مسئول باشید و در صورت پذیرفتن این عیب و نقص، در فرصت باقی مانده از دخالت دولت در فوتبال و به ویژه فدراسیون و انتخابات پیش رو بکاهید و در عین حال مراقبت کنید که خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس به بحران جدید برای ورزش کشور تبدیل نشود. به بورس فرستادن این دو باشگاه در حالی که زیرساخت‌های درآمدزایی برای فوتبال ضعیف و لاغر است، می‌تواند چالشی جدید ایجاد کند. وارد کردن این دو باشگاه به بورس با وضعیت نامناسب اقتصادی این دو باشگاه، به قربانی شدن «خصوصی سازی» منجر می‌شود. این کار در مقطع کنونی و با توجه به ذهنیت حاکم بر اداره ورزش کشور، بیشتر جنبه سیاسی دارد و بیشتر از اینکه شبیه یک اقدام اساسی و کارشناسی باشد، بیشتر به کلنگ زدن پروژه‌های نیمه تمام عمرانی در پایان دولت شباهت دارد.
در پایان امیدوارم که انتخابات ۱۸ اردیبهشت سال ۹۵ عبرتی برای جنابعالی و سایر مدیران سیاسی باشد و موجب تغییر در نگرش سیاسیون به ورزش شود.