مشرق- نزدیکترین فرد به وجود مقدس پیامبر اکرم(ص)، کسی نبود جز امیر مومنان علی (ع) که آن جناب بیشترین وقت خود را به آن حضرت اختصاص می داد و او را از ابتدا خودش تربیت نمود و تا لحظه مرگ نیز تنها امین و رازدار و مونس ایشان بود.در این زمینه و برای فهم این مطالب، خطبه های نهج البلاغه بیشتر به ما کمک می کند به خصوص خطبه ۱۹۲ که به مطالب مهمی اشاره دارد که به نمونه هایی از آن اشاره می کنیم:
امیر مومنان (ع) می فرماید:
شما موقعیت مرا نسبت به رسول خدا (ص) ، درخویشاوندی نزدیک ودر مقام و منزلت ویژه می‌دانید. پیامبر (ص) مرا در دامن خویش می‌نشاند در حالی که کودک بودم و در آغوش پر مهر خود می‌گرفت و در بستر مخصوص خود می خوابانید . بوی پاکیزه و دل انگیز خود را به من می بویانید . وگاهی غذا را لقمه لقمه در دهانم می‌گذارد. هرگز دروغی در گفتار من و اشتباهی در کردارم نیافت . از همان لحظه ای که پیامبر (ص)را از شیر گرفتند خداوند بزرگترین فرشته (جبرئیل ) خود را مأمور تربیت پیامبر (ص)کرد تا شب و روز او را در پیمودن راههای کرامت و زیباترین اخلاق عالم انسانی راهنمایی کند و من همواره با پیامبر(ص) بودم چونان فرزند که همواره با مادر است. آن بزرگوار هر روز نشانه‌ی تازه‌ای از اخلاق نیکو و زیبا برایم آشکار می‌فرمود و به من فرمان می‌داد که به او اقتدا نمایم. بدین سان امیر المؤمنین(ع) تربیت یافته‌ی مکتب پیامبر اکرم (ص) است.
در آغاز رسالت پیامبر (ص)، من نور وحی ورسالت را می دیدم و بوی نبوت را می‌بوییدم. هنگامی که وحی بر پیامبر فرود می‌آمد، ناله‌ی شیطان را شنیدم. گفتم ای رسول خدا این ناله‌ی کیست ؟ فرمود ناله شیطان است که از پرستش خویش ناامید گشت .
در خلوت گزینی پر راز و رمز پیامبر (ص) در حرا و عبادتهای آن حضرت قبل از بعثت می فرماید:« در هر سال چند ماه را در حرا می‌گذراند تنها من او را مشاهده می‌کردم و کسی جز من او را نمی دید .
در پایان عمر پربرکت رحمه‌للعالمین و در لحظه‌ی عروج ملکوتیش نیز در حالی روح مطهرش به ملکوت اعلی پیوست که سر مطهرش روی سینه علی (ع) بود:
«رسول خدا(ص) در حالی که سرش بر روی سینه ام بود ، قبض روح گردید وجان او در کف من روان شد آن را برچهره خویش کشیدم . متصدی غسل پیامبر (ص) من بودم و فرشتگان مرا یاری می کردند. گویا در و دیوار خانه فریاد می زد . گروهی از فرشتگان فرود می آمدند و گروهی دیگر به آسمان پرواز می کردند . گوش من از صدای آهسته ی آنان که برآن حضرت نماز می خواندند پربود . تا آنگاه که او را در حجره اش دفن کردیم . چه کسی به آن حضرت در زندگی و لحظات مرگ از من سزاوار تر است ؟
در کتاب شریف اصول کافی امام علی(ع) می فرماید:
«و من پیوسته هر روز یک بار و هر شب یک بار بر رسول‌خدا(ص) وارد می¬شدم. هر بار با من خلوت می¬کرد و هر جا می¬گردید، با او می¬گردیدم و در هر موضوعی وارد می¬شد، با او بودم. اصحاب رسول‌خدا(ص) می¬دانند که با هیچ کس جز من، این‌گونه رفتار نمی‌کرد.
رسول‌خدا(ص) در خانه من، به نزدم می¬آمد. بیشتر آن خلوت در خانه من بود و هر گاه بر آن حضرت در بعضی از منازلش وارد می¬شدم، با من خلوت می¬کرد و زنانش را از آن‌جا بیرون می¬کرد و جز من کسی در نزد او باقی نمی¬ماند و هر گاه برای خلوت کردن با من به منزل من می-آمد، فاطمه(س) و هیچ یک از پسرانم را بیرون نمی¬فرستاد. هر گاه از او سؤال می¬کردم، مرا پاسخ می¬داد و هر گاه پرسش¬هایم تمام می¬شد، سکوت می¬کردم، با من سخن آغاز می¬کرد...».( کافی، ج ۱، ص ۱۱۶.)
ذکر این مطالب و بیان میزان قرب و نزدیکی امیرالمؤمنین (ع) به پیامبر اکرم (ص) و منزلت و جایگاه ویژه‌ی امام نزد رسول خدا (ص) فقط به این منظور است که بدانیم هیچ کس به اندازه ی امیر المؤمنین (ع) به پیامبر (ص) نزدیک نبوده است. زیرا او تنها کسی است که از دوران طفولیت در محضر رسول خدا (ص) و در دامن پر مهرش رشد و تکامل یافت و در تمام دوران عبادت وخلوت انس پیامبر در حرا همراه او بود و در دوران ۲۳ سال رسالت آن حضرت همواره قرین و همراهش بود و در لحظه ارتحال نیز سر مبارک آن حضرت بر سینه‌ی او قرار داشت./