مشرق_ فرصت های دهگانه ماه مبارک رمضان؛ در حال گذر است و زمان آن رو به اتمام. این فرصت ها را قدر بدانیم.

یکم: تحوّلات روحی روانی که در افراد و جوامع انسانی پدید می‌آید،

سه بخش مهم دارد:
1. افزایش دانش و آگاهی؛
2. گسترش قلمرو آزادی و اختیار و قدرت انتخاب انسانی؛
3. تقویت عواطف و عشق ملکوتی.

ماه رمضان، ماه «آگاهی‌» بیشتر از حقایق هستی است و این هدف در سایه تلاوت قرآن و تدبّر در آن به دست می‌آید. ماه رمضان ماه تقویت اراده و «آزادی‌» از زنجیرهای درونی است و این آرمان مقدس در پرتو روزه دست یافتنی است.
ماه رمضان، فرصتی برای دعا و نیایش و شب زنده داری است که «عشق ملکوتی‌» و انس با محبوب جاودانه را پدید می‌آورد و شهد مناجات و نیایش را در کام انسان می‌ریزد.

دوم: انسان در زندگی با آفات فراوانی مواجه است

 از جمله:
1. عادت پرستی؛
2. غریزه سالاری؛
3. غفلت زدگی؛
4. تنبلی و تن پروری؛
5. عادت به تبعیض در زندگی اجتماعی.
در پرتو خورشید درخشان ماه رمضان، سلطه عادتها و غریزه‌ها بر زندگی انسان کاهش می‌یاد، غفلتها زدوده می‌شود، به دلیل هماهنگی با جمع، موانع خودسازی کاهش می‌یابد، اخوت دینی و روح برادری و همدردی با نیازمندان تقویت می‌گردد، تلاوت قرآن، تقوا و تهجّد، زمینه تعالی و بازگشت به فطرت الهی و زندگی عالی انسانی را فراهم می‌سازد.

سوم: واژه «صوم‌» به معنای روزه و مشتقات آن در قرآن کریم سیزده بار به کار رفته است.

وجوب روزه، روزه مسافر، نذر روزه، روزه بدل قربانی، روزه کفاره ایام ماه رمضان، روزه کفاره قسم، روزه کفاره ظهار، ارزش مردان و زنان روزه دار، و... مباحثی است که پیرامون روزه در آیات مختلف قرآن مجید مطرح شده است. علاوه بر موارد فوق یک بار هم نام ماه رمضان در قرآن کریم آمده است که در آن نزول قرآن، هدایتگری آن برای مردم و روشنگری آن نسبت به جریان حق و باطل گوشزد گردیده است.

شب قدر به عنوان بخشی از ماه رمضان و ارزش مندترین فرصت برای بشریت، در سوره قدر و آیه دوم سوره دخان یادآوری شده است و از آن به عنوان شبی مبارک یاد شده است. شبی که در آن هر امر حکیمانه تدبیر و تفکیک می‌شود و شبی که از هزار ماه برتر است.

شبی که بشریت، حتی شخص پیامبر اعظم بدون تعلیم الهی نمی‌داند چگونه شبی است! شبی که فرشتگان و روح با اذن پروردگارشان بر انسان کامل نازل می‌شوند. و آن شب تا طلوع فجر، شب سلام و سلامتی است.

در نهج البلاغه، واژه صوم یک بار، واژه صیام 7 بار، واژه صیامه 2 بار، و واژه صائم نیز 2 بار به کار رفته است، و روزه ماه رمضان به عنوان سپری در برابر عذاب الهی(1)، زکات بدن،(2) و ابزاری برای آزمودن اخلاص(3) خلق تلقی شده است.

چهارم: خودسازی با تعبیرهای فراوان در قرآن و احادیث اهل بیت علیهم السلام آمده است

واژه‌های گوناگون تزکیه، تقوا، جهاد با نفس، مصونیّت از شُحّ، جهاد اکبر، محاسبه نفس، تخلّق به اخلاق الهی، اکتساب مکارم اخلاق، رعایت عدل و احسان، و عبادت، هر کدام حاکی از نوعی خودسازی است.

خودسازی در فرهنگ اهل بیت علیهم السلام شامل کنترل تمام رفتارها و گفتارهای انسان در چهارچوب دستورهای خداست. کنترل چشم و گوش و زبان و دست و پا و شکم و شهوت براساس بایدها و نبایدهای قرآن و سنّت، مصداق خودسازی اسلامی و الهی است و روایات مکرّری یادآوری کرده است که روزه داری، فقط به دستگاه گوارش و خوردن و آشامیدن مربوط نیست؛ بلکه مهم کنترل انسان بر اندام خویش و مراقبت بر صادرات و واردات کشور روح و جزیزه جسم انسان است. برای نمونه به این احادیث شریف توجه کنیم:

قال علی علیه السلام: «اَلصِّیامُ اِجْتِنابُ الْمَحارِمِ کَما یَمْتَنِعُ الرَّجُلُ مِنَ الطَّعامِ وَالشَّرابِ؛(4) روزه [راستین] دوری از گناهان است؛ همانطور که انسان از خوردنی و نوشیدنی خودداری می‌کند.»

حضرت فاطمه علیها السلام فرموده است: «ما یَصْنَعُ الصَّائِمُ بِصِیامِهِ اِذا لَمْ یَصُنْ لِسانَهُ وَ سَمْعَهُ وَ بَصَرَهُ وَ جَوارِحَهُ؛(5) وقتی روزه دار، زبان و گوش و چشم و اندامش را حفظ نکند، این روزه چه فایده‌ای دارد؟!»

خودسازی در فرهنگ قرآن و عترت علیهم السلام شامل خودسازی عقیدتی، اخلاقی و رفتاری می‌شود و کلیه رفتارهای سیاسی، اقتصادی، دفاعی و جهادی انسان را در بر می‌گیرد، و روزه داری و ماه رمضان، فرصتی برای ایجاد تحوّل بنیادی در اندیشه‌ها و روحیه ها، عادتها و عملکرد انسان است.

فضائل اخلاقی همه در سایه ایمان و تقوا تقویت می‌شود و بیماریهای اخلاقی در پرتو روزه و رمضان درمان پذیر است.

پنجم: امام سجادعلیه السلام در صحیفه سجادیّه درباره ماه رمضان معارف ارزشمندی بیان فرموده است.

جامع ترین متن موجود از صحیفه سجّادیه کتابی است که توسّط مؤسسة الامام المهدی منتشر شده است و حاوی 270 دعای امام سجادعلیه السلام است.

1. در این کتاب ضمن دعای نماز شب نیمه شعبان، امام سجادعلیه السلام فرموده است:(6) «خدایا از تو درخواست می‌کنم توفیق درک ماه رمضان را به عنوان مکمّل و متمّم عبادات ماه شعبان، به من عنایت کنی و با اتمام این دو ماه، مرا از پوسته گناهان بیرون آوری؛ زیرا من در دژ تو پناهنده شده ام.

به نامهای بزرگ تو چنگ زده‌ام و اهل موالات به اولیای گرامی تو هستم؛ آنها که اهل نقض و ابرام‌اند. و امامی پس از امام دیگر چراغ شبهای تار، و حجتهای خدا بر همه خلق‌اند، از سوی تو بر آنان برترین سلام و درود باد.»

2. آن بزرگوار، دعای مفصّلی برای ورود ماه رمضان بیان فرموده است و در آن دعا از ماه رمضان به عنوان شهر القیام، شهر الاسلام، شهر الطهور، و شهر التمحیص و شهر الصّیام(7)؛ ماه شب زنده داری، ماه مسلمانی یا تسلیم، ماه پاک سازی، ماه تصفیه و ماه روزه نام برده است.

3. دعای معروف به دعای ابو حمزه ثمالی، دعایی است که ابو حمزه آن را از امام چهارم نقل کرده و گفته است:
«علی بن الحسین سرور پرستندگان - درود خدا بر او و پدرش باد - بخش مهم شب را در ماه رمضان نماز می‌گذارد و چون سحر می‌شد، این دعا را می‌خواند.‌»(8)

حضرت سجادعلیه السلام دعایی را هر روز ماه رمضان می‌خوانده‌اند که در صحیفه جامعه به عنوان دعای شماره 117 آمده است.

امام چهارم، برای روزهای ماه رمضان از سیزدهم تا پایان ماه، یک دعای خاص بیان فرموده و خود آن بزرگوار آن را خوانده است.
دعاهای دیگری با عناوین زیر نیز از آن بزرگوار نقل شده است:
دعای شب بیست و هفتم؛
دعای آخرین شب ماه رمضان؛
دعای وداع ماه رمضان با شماره 142؛
دعای وداع ماه رمضان با شماره 143؛
دعای روز عید فطر؛
دعای هنگام افطار؛
دعای پس از بازگشت از نماز عیدفطر.
هر کدام از این دعاهای حیات بخش، متنی عمیق و جذّاب دارد که چون باران بهاری روح را طراوت می‌بخشد. متن دعاهای گوناگون امام چهارم درباره ماه رمضان بهترین معرف ماه رمضان و نشان دهنده نقش تربیتی این ماه شریف است.

زمزمه‌های امام سجادعلیه السلام در فراق این ماه، جانسوزتر از ناله نی و دردناک‌تر از حدیث جدائی است.

این ماه فرصتی استثنایی و بس ارزشمند است، که هم باید به استقبال آن شتافت و هم باید آن را بدرقه کرد و پس از عیدفطر مستحب است شش روز آن را بدرقه کنند و روزه بگیرند.

ششم: ماه رمضان بهار قرآن است.

برنامه ریزی و تلاش برای تلاوت، تدبّر، آموزش، تفسیر، حفظ قرآن و گسترش جلسات قرآنی توسّط مسئولان فرهنگی و رسانه‌های کشور و مبلّغان و روحانیون گرامی، از بهترین اقدامات فرهنگی محسوب می‌شود. معرفی تفاسیر، ترجمه‌های معتبر، کتابهای علوم قرآنی، [Dها و سایتهای قرآنی به نسل جوان، از اقدامات خوبی است که مبلغان دین می‌توانند، انجام دهند.

هفتم: درمان بیماریها همیشه با خوردن و آشامیدن و تزریق دارو و مصرف قرص و کپسول نیست.

روزه در فرهنگ اسلامی یک اقدام عبادی، معنوی است که علاوه بر آثار عبادی و اجتماعی، آثار طبّی، بهداشتی و درمانی فراوان دارد.

در برخی از احادیث پیامبر اعظم و اهل بیت علیهم السلام به این نقش روزه تصریح شده است:
قال رسول اللَّه صلی الله علیه وآله: «صُومُوا تَصِحُّوا؛(9) روزه بگیرید تا سالم شوید.»
قال علی علیه السلام: «اَلصِّیامُ اَحَدُ الصِّحَّتَیْنِ؛(10) روزه داری یکی از دو نوع سلامتی است.»

هشتم: خودسازی و عبادات مراحلی دارد و میدان تکامل برای همه همچنان باز است.

در زمینه ماه رمضان و روزه داری هم هر کس می‌تواند به درجات عالی تری از خودسازی و تعالی معنوی دست یابد. در حدیث از امام علی علیه السلام می‌خوانیم:

«صَوْمُ الْقَلْبِ خَیْرٌ مِنْ صِیام اللِّسانِ وَ صِیامُ اللِّسانِ خَیْرٌ مِنْ صِیامِ الْبَطْنِ؛(11) روزه دل بهتر از روزه زبان است، و روزه زبان از روزه شکم برتر است.»

کنترل دهان، کنترل زبان و کنترل قلب، مراحل مختلف تکامل روزه داران است و هر کس در یکی از این سه جایگاه قرار می‌گیرد.

همان بزرگوار فرموده است: «روزه نفس از لذات دنیوی، برترین روزه هاست.‌»(12)
آری برای دست یابی به لذایذ جاودانه باید از برخی لذایذ دنیوی روزه گرفت.

نهم: روزه و جهاد با هم قرابت و خویشاوندی دارد. هر دو تلاش در راه خداست.

هر دو به قصد قربت انجام می‌شود، هر دو نشان قوت اراده انسان است، هر دو در راه حاکمیت خدا بر زندگی انسانها شکل می‌گیرد، در هر دو تمایلات و غرائز حیوانی کنترل می‌شود، هر دو به انگیزه‌ای مقدس انجام می‌شود، هر دو به صبوری و استقامت نیاز دارد، و هر دو پشتوانه استقلال ملّتها است.

هر دو با یاد خدا و دعا و نیایش همراه است، هر دو عامل سلامتی است، و هر دو نوعی خودسازی و یاری دیگران است.

از رسول گرامی صلی الله علیه وآله نقل شده است که فرموده اند: «اَلصَّوْمُ فِی الْحَرِّ جَهادٌ؛(13) روزه در گرما نوعی جهاد است.»

دهم: انسان موجود دو بعدی است، روح است و جسم. قلب است و قالب.

آمیزه‌ای از مادیت و معنویت است، هم به غذای مادی نیاز دارد و هم به غذای معنوی. انواع غذا، میزان و زمان آن در سلامت و سعادت انسان نقشی بنیادی دارد.

غذای جسم همیشه باید از نظر کمیت، کیفیت، پاکی و حلال بودن مناسب باشد و غذای روح نیز باید به میزان کافی و پاک و سالم و مفید در اختیار انسان قرار گیرد.

قرآن سفره روح انسانهاست که در ماه پربرکت رمضان گسترده شده است. پاک ترین، سالم ترین و مفیدترین سفره، سفره خداست. «اِنَّ هذَا الْقَرْآنَ مَأْدَبَةُ اللَّهِ‌»(14)؛ سفره‌ای که در شب قدر بر بشریت نازل شده است. و میزبان این سفره حجت خداوند ولی عصر و خلیفه خدا در زمین است.

محدث بزرگوار شیخ عباس قمی فرموده است: از وظایف هر شب ماه رمضان این است که انسان دعاهای مأثور و اعمال نیکو و صالح را با یاد و نام کسی آغاز کند و پایان بخشد که معتقد است او نائب خداوند (جل جلاله) در میان عباد و بلاد است و برای او آن گونه که شایسته اوست، دعا کند و پس از تمجید خدای متعال و درود بر پیامبر و آل آن بزرگوارصلی الله علیه وآله، دعای اللّهمّ کن لولیّک.... را بخواند، و علماء آن را در اعمال شب بیست و سوم رمضان ذکر کرده‌اند.(15)

----------
1) نهج البلاغه، خطبه 110.
2) همان، حکمت 136.
3) همان، حکمت 252.
4) میزان الحکمه، ح 10952.
5) همان، ح 10953.
6) الصحیفة السجادیة الجامعة، ص 208.
7) همان، ص 210.
8) همان، ص 214.
9) میزان الحکمه، ج 2، ص 1686، ح 10927.
10) غرر الحکم: ص 176، ح 3357.
11) نهج البلاغه، حکمت 5890.
12) میزان الحکمه، ج 2، ص 1687، ح 10950.
13) همان، ص 1688، ح 10961.
14) وسائل الشیعة، ج 6، ص 168، ح 7648.
15) سفینة البحار، ج 5، ص 227.