در بحبوحه شیوع ویروس کرونا و وضعیت قرمز خوزستان، بی آبی برای مردم غیزانیه اهواز قوز بالا قوز شده است و گرما نیز داغ روی داغ. در این شرایط، سوم خردادماه بود که صدای اعتراض مردم غیزانیه به شرایط بی آبی بیشتر از همیشه به گوش رسید و تعدادی از اهالی منطقه جاده "اهواز- رامهرمز- امیدیه" را بستند و به این وضعیت اعتراض کردند. مردم منطقه خواسته ای جز آب ندارند و آنچه فریاد می زنند، آب است، آب.

 به غیزانیه می روم تا از نزدیک مشکلات مردم منطقه را ببینم. ابو محمد بیش از سی سال است که در غیزانیه زندگی می کند. می گوید: نه فقط الان، بلکه همیشه مشکل آب داریم اما با گرمتر شدن هوا، وضعیت بدتر می شود. هر ۳۶ ساعت، حدود دو ساعت آب وصل می شود اما آبی که متاسفانه بی کیفیت است و نه می توان آن را نوشید و نه با آن وضو گرفت و حتی برای غذا پختن از آن استفاده کرد.

فقط نفت غیزانیه خوب است اما مردم آن خوب نیستند

وی ادامه می دهد: هر کاری می کنیم، هیچ کس به داد ما نمی رسد. انگار فقط نفت غیزانیه خوب است اما مردم آن خوب نیستند که به آن ها رسیدگی نمی شود. همه در غیزانیه به فکر بردن نفت هستند اما اینکه کسی کاری برای مردم آن انجام دهد، باید گفت که هیچکس برای ما کاری انجام نمی دهد که حداقل آب شرب داشته باشیم.

کیفیت آب زیر صفر است

ابو محمد که یک مغازه در غیزانیه دارد با گلایه از کیفیت آبی که در اختیار آن ها قرار می گیرد، گفت: اگر آبی در لوله باشد که بتوانیم از آن مصرف کنیم، کیفیتش زیر صفر است و بو می دهد. زندگی یعنی آب اما در غیزانیه آب نیست.

حامد یکی دیگر از اهالی غیزانیه بزرگ است که در خانه خود یک تانکر و پمپ آب دارد اما علی رغم روشن بودن پمپ، حتی یک قطره آب از لوله خانه او جاری نمی شود. او از این شرایط به شدت ناراحت است و می گوید: زندگی همه به آب وابسته است اما ما حتی آب هم نداریم. اینکه در یک منطقه آب نباشد را نمی توانم درک کنم زیرا ما نیز مانند سایر مردم ایران انسان هستیم و به آب نیاز داریم اما متاسفانه وضعیت آب بسیار بد است و انتظار داریم تا به این شرایط رسیدگی شود.

کسی به داد ما نمی رسد

رضا یکی دیگر از ساکنان غیزانیه و در حال ساخت خانه ای برای خود و خانواده اش است. او درپوش چاه آب خانه را کنار می زند تا از آب آن برداشت کند. وضعیت آب درون چاه بسیار بد و همراه گل و لای است. رضا نیز از این وضعیت بسیار گله دارد و می گوید: اگر برق یا گاز نداشته باشیم می توانیم زندگی کنیم اما در این شرایط گرمای هوا بدون آب زندگی کردن بسیار دشوار و ناممکن است. به سراغ هر خانه ای که بروی آب ندارد اما لوله های نفتی از کنار آن خانه ها عبور کرده است و این مساله درد ما را بیشتر می کند که چرا با وجود این همه ثروت هیچکس به ما رسیدگی نمی کند.

به روستای الخیط می رسم. تشنگی از در و دیوار می بارد و همه جا خشکِ خشک است. چند چاه آب خالی از آب و خانه کاه گلی متروک به جا مانده. هیچ رد دیگری از زندگی انسان در این روستا نیست. اهالی دیگر روستاها می گویند که مردم الخیط از بی آبی خانه های خود را رها کرده اند و از منطقه رفته اند. یک درخت کهنه خشک، تنها جاندار نیمه جان این روستا است که آن هم شاید در این روزهای داغِ آبی از پای درآید و مثل حیات از بین رفته روستای الخیط، از بین برود.

روستای عویفی دیگر روستایی است که مردم آن با مشکل کمبود و نبود آب مواجه هستند. حسین بیش از ۲۰ سال است که در این روستا زندگی می کند. می گوید: آب نیست. این آبی که داریم را هر کسی که بخورد مریض می شود. حوض های آب پر از حشرات و حیوان های موذی هستند و اصلا آب قابل استفاده نیست. آب شرب را خریداری می کنیم و این مساله واقعا ظلم است.

آرامش نداریم چون آب نداریم

حسین ادامه می دهد: در خانه خودمان آرامش نداریم چون آب نداریم. آب شرب را می خریم و برای شست و شو نیز آب با تانکر به خانه می آوریم اما کیفیت آب بسیار بد است و اصلا نمی توان از آن استفاده کرد.

در روستای مسلمیه پیرمردی زندگی می کند که می گوید بیکار است و فقط در زمین کشاورزی خود به صورت دیم کشت می کند. او بیش از ۶۰ سال در این روستا زندگی کرده و می گوید همیشه مشکل آب در این منطقه بوده است. در زمین کشاورزی این پیرمرد یک حلقه چاه نفت وجود دارد اما این مساله باعث نشده تا آب به خانه و محل زندگی او برسد و اکنون با مشکلات فراوانی در بحث کمبود آب مواجه است. می گوید که ما آدم های بدبخت همیشه بدبخت هستیم و هیچکس به فکر ما و مشکلات ما نیست.

علی یکی از فرزندان او است که به همراه پدر خود در روستای مسلمیه زندگی می کند. او کارگر است و می گوید: برای آب شرب باید آب را بخریم اما با حقوق کارگری بسیار دشوار است که بتوانم آب برای خانه و بچه های خود خریداری کنم. مسئولان باید فکری به حال این شرایط کنند زیرا نه آب درستی برای آشامیدن داریم و نه وضعیت مالی مناسبی که بتوانیم آب بخریم.

آبرسانی به غیزانیه بیش از ۹۵ درصد پیشرفت فیزیکی دارد

 در این زمینه عادل حرباوی قائم مقام شرکت آب و فاضلاب خوزستان در گفت و گو با ایسنا گفت: پروژه آبرسانی غیزانیه در سال ۹۵ آغاز و به دلیل افزایش قیمت ها متوقف شده بود. از تیرماه ۹۸ مجددا آغاز شده و اکنون بیش از ۹۵ درصد پیشرفت فیزیکی دارد و امیدواریم در مدت زمان دو تا سه هفته آینده به اتمام برسد.

وی با بیان اینکه اجرای این پروژه باعث افزایش تولید و افزایش کیفیت آب منطقه غیزانیه خواهد شد، افزود: بخشی از مشکلات مردم در غیزانیه به دلیل فرسودگی خطوط و هدر رفت آب است و با وارد شدن خط جدید این مساله حل خواهد شد و همچنین با اجرای این طرح به میزان سه برابر افزایش تولید آب خواهیم داشت.

قائم مقام شرکت آب و فاضلاب خوزستان با اشاره به مشکلات بخش مشرحات که از توابع غیزانیه است، گفت: در این منطقه نیز ۲۵ کیلومتر خط انتقال در دست احداث و مراحل نهایی آن در حال انجام است و ظرف مدت دو تا سه هفته آینده این طرح نیز به اتمام می رسد و ۸ روستایی که فاقد آب شرب سالم و بهداشتی بودند، آب دار می شوند.

۱۱ تانکر سیار در غیزانیه آبرسانی می کنند

حرباوی در خصوص آخرین وضعیت تامین آب مورد نیاز مردم در غیزانیه خاطرنشان کرد: در حال حاضر ۱۱ تانکر سیار در منطقه حاضر هستند و به صورت ۲۴ ساعته میان مردم در منطقه آب توزیع می کنند و همچنین مانند گذشته آب با دبی ۴ تا ۵ هزار متر مکعب در شبانه روز از سه نقطه به غیزانیه پمپاژ می شود که این میزان با احداث و تکمیل شدن خط جدید به بیش از ۱۰ هزار متر مکعب خواهد رسید.

ظرف دو هفته آینده آب غیزانیه و مشرحات وصل خواهد شد

استاندار خوزستان با توجه به مشکلات به وجود آمده در بحث تامین آب شرب مردم غیزانیه و اعتراضات مردم در این خصوص، روز گذشته ۵ خردادماه بازدیدی از این منطقه داشت و در این بازدید با اشاره به روند تکمیل طرح آبرسانی به غیزانیه گفت: ظرف مدت دو هفته آینده آب غیزانیه و مشرحات وصل خواهد شد.

همچنین بعد از این نیز در روز گذشته رییس جمهور با ‎اردکانیان وزیر نیرو و استاندار خوزستان درباره وضع آب آشامیدنی مناطقی از ‎اهواز گفت‌وگو کرد و دستور رسیدگی فوری و رفع سریع این معضل را داد و تاکید کرد، تمام مسئولان موظف هستند برای تأمین آب آشامیدنی اقدامات لازم را انجام دهند تا مشکلات کنونی تکرار نگردد.

مردم غیزانیه سال ها است که وعده رسیدن آب به این منطقه را از زمین و زمان شنیده اند و باید دید که چه زمانی قرار است تا از لا به لای کلاف پیچیده لوله های نفتی، لوله های آب و آب به این مردم برسد؛ آبی که می تواند حیات را به این خاک بازگرداند و مُسکنی برای دردهای مردم این منطقه باشد.