به گزارش مشرق، این بازی به همان اندازه که برای تماشاگران دو تیم جالب و جذاب است برای کارشناسان فنی فوتبال هم دارای اهمیت است و چه بسا آورده های این بازی تفکرات خیلی از مربیان را در آینده تغییر دهد. 

استقلال آنطور که در تمرینات و بازی های دوستانه پیدا بود می خواهد با شیوه استراماچونی بازی کند. بازی با سه مدافع روی یک خط. خطی که به هنگام دفاع 5 نفره می شود و به هنگام حمله این تعداد بازیکن در حمله حاضر خواهند شد. بدین صورت که دو بازیکن روی خط یک گام به جلوتر می روند و به خط هافبک در طراحی حمله مدد می دهند. فولاد که برای کسب سهمیه حضور در لیگ قهرمانان آسیا بازی می کند در این دیدار قصد ندارد ریسک بازی با دو مهاجم را به جان بخرد. جواد به نظر می رسد تیم را با شیوه کی روش ارنج کند. 1-3-2-4. شاید هم با گرایش تهاجمی بیشتر. نکونام به نظر می رسد علاقمند است تیمش فضا را در اختیار بگیرد و با توپ ربایی در منطقه یک سوم دفاعی خودی به استقلال با طراحی حملات سریع ضربه بزند. ابزار بازی با این سبک را هم در اختیار دارد و حتما هم هدف استفاده از فضاهای کناری خط دفاعی خواهد بود. به این خاطر که ایراد بزرگ بازی با سه مدافع روی خط به هنگام دفاع ایجاد فضا در کناره ها خواهد بود. 

بیشتر بخوانید:

برتری نکونام نسبت به فرهاد مجیدی

الان و به روی کاغذ نمی توان گفت کدام ایده برای بازی کردن بهتر است. ممکن است تیمی با ایده 2-5-3 بهتر بازی کند و تیمی با شیوه 1-3-2-4. مهم اجرای ایده ها از سوی بازیکنان در زمین است و به واقع این نمایش دو تیم در زمین است که رای به برتری می دهد. نه اعدادی که روی تخته نمایش داده می شود و از بازیکنان خواسته می شود آنگونه بازی کنند. واقعیت این است سبک بازی استراماچونی که در بین تیم های ایتالیایی مرسوم است خیلی از تیم ها را به بازی اینچنینی علاقمند کرده است. به خصوص که در این شیوه تیم در عرض بازیکن زیاد خواهد داشت و حتی تیم مهاجم می تواند با پاس های عرضی هم در عمق صاحب موقعیت شود. بازگشت سریع پیستون ها به خط دفاع می تواند نقط ضعف سیستم را در دفاع بپوشاند. فضای خالی در کناره ها. به این خاطر که در این شیوه سه مدافع در کنار هم جمع می شوند تا به خوبی عمل شیفت را انجام دهند. 

عدم تغییر این سیستم از سوی فرهاد مجیدی البته که کار درستی بوده. هر چند که فرهاد می توانست ایده های جدیدی را برای بازی رو کند. اما واقعیت این است که استقلال به بازی با شیوه 2-5-3 عادت کرده و تغییر این سیستم و عدم نتیجه گیری می توانست چالش های تازه ای را برای مجیدی ایجاد کند. در آنسوی میدان جواد نکونام نتیجه گیری را مهمترین فاکتور موفقیت برای خود بر می شمرد و این ایده جای گله ای ندارد. به این خاطر که تماشاگران وقتی به خانه می روند فقط در مورد نتیجه بازی حرف می زنند و بازی زیبا و ایجاد موقعیت های متعدد  روی دروازه حریف بدون به ثمر رسیدن گل نمی تواند برای آنها راضی کننده باشد. البته که جواد نکونام کمی از اندیشه های تاکتیکی کارلوس کی روش فاصله گرفته است و تیمش در میانه میدان هم توپ را به گردش در می آورد. این به خاطر تقویت تیم در تعطیلات زمستانی بوده. یکی از بازیکنان ارزشمندی که برای تغییر سبک بازی فولاد به جمع شاگردان نکونام اضافه شده پاتوسی است. این تغییر البته که بجا بود و بار انتقادات دفاعی را از جواد نکونام کم کرد؛ به این خاطر که کارلوس کی روش در برابر تیم هایی این شیوه را آزمایش می کرد که چندین برابر قوی تر از تیم ملی بودند. اما در لیگ برتر خیلی از تیم ها همتراز فولاد هستند و فاصله ها در فوتبال ایران چندان نیست که به چشم بیاید. 

این بازی جنگ اندیشه های مربیان خارجی نیز هست. نبرد ایده های کارلوس کی روش و استراماچونی؟ کدام یک پیروز خواهند شد؟