سرویس سیاست مشرق - روزنامه‌ها و جراید در بخش سرمقاله و یادداشت روز به بیان دیدگاه‌ها و نظریات اصلی و اساسی خود می‌پردازند؛ نظراتی که بیشتر با خط خبری و سیاسی این جراید همخوانی دارد و می‌توان آن را سخن اول و آخر ارباب جراید عنوان کرد که اهمیت ویژه‌ای نیز دارد. در ادامه یادداشت و سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح کشور با گرایش‌های مختلف سیاسی را می‌خوانید:‌

مسعود پزشکیان در ایران نوشت:

وزیر امور خارجه کشورمان در حالی مجدداً هدف حملاتی جدید قرار گرفته که کمتر کسی در گزاره مطرح شده توسط او که مبنای این حملات است، می‌تواند شک کند؛ اینکه در کشور ما فسادهای اقتصادی، ضعف‌ها و خلأهای ساختاری و قانونی و به تبع آن پدیده پولشویی گسترده وجود دارد. جالب اینکه مخالفان آقای ظریف که او را اکنون به باد انتقاد گرفته‌اند هم سال‌هاست بر همین گزاره یعنی وجود فسادهایی که منجر به پولشویی گسترده در کشور شده‌اند از قاچاق گرفته تا فرار مالیاتی تأکید دارند.

با این توصیف مشخص است که حمله‌های جدید به آقای ظریف از همان درد قدیمی و مزمن در سیاست‌ورزی ایران رنج می‌برند که چیزی جز فدا کردن واقعیت و منافع ملی به پای سودهای جناحی و آن هم با توسل به رویکردهای پوپولیستی نیست. این عارضه مهم باعث ایجاد وضعیتی در کشور شده که سبب می‌شود ساختار اجرایی، تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی با تأخیر جدی به واقعیت‌های موجود اشراف پیدا کند. به عبارت بهتر در این وضعیت آگاهی ما از واقعیت موجود و اعتراف به آن و به تبع اینها انجام واکنش متناسب همیشه «دیرهنگام» و حتی در مقاطعی بلااثر بوده است.

به طور مثال زمانی که در کشور ما زمینه‌های بروز فساد رخ می‌نمایاند، اصل این موضوع تکذیب می‌شد. وقتی ما به مرحله نهادینه شدن فساد رسیدیم، تازه سیستم داشت درباره نشانه‌های بروز فساد حرف می‌زد. در مرحله بعدی وقتی فساد در ساختار اجرایی و اداری ما  رخنه کرده بود، سیستم تازه به وجود فساد در کشور معترف بود اما نفوذ آن در این ساختار را قبول نداشت و الی آخر. به واقع در اثر همین دست درگیری‌ها و دیدن موضوع فساد از عینک مناسبات جناح‌های سیاسی، این پدیده همیشه یک قدم از مرز تشخیص و اقدام مسئولان ما جلوتر بوده و توانسته رشد کند.

چرا که از نظر نیروهای حاضر در قدرت در کشور ما که مجموعه‌ای از سیاسیون از جناح‌های مختلف هستند این فساد بهترین اهرم برای رقابت سیاسی بوده. در چنین نوع مناسباتی است که خطر این پدیده برای کل سیستم نادیده گرفته شده است و علی رغم همه توصیه‌ها و شعارها روزبه‌روز شاهد بسط آن در شئون مختلف هستیم.

حملات اخیر به آقای ظریف هم از همین قاعده پیروی می‌کنند و خارج از همین چارچوب استفاده‌های جناحی از مباحث ناظر به فساد نیستند. شاید منطقی‌ترین صحبتی که بتوان با افرادی که هم اکنون درصدد ضربه زدن به وزارت خارجه در این برهه و با بهانه‌های اخیر هستند مطرح کرد، این است که فرض می‌گیریم مخالفان محترم موفق شدند در روند اخیر حتی وزیر خارجه را برکنار هم کنند، آن وقت آیا با این کار آمار 14 و نیم هزار میلیارد تومان فرار مالیاتی از بین می‌رود؟ آیا این روند می‌تواند واقعیت قاچاق چندین میلیارد دلاری کشور را تغییر دهد؟

حتی فرض کنیم که این دست رفتارها و واکنش‌ها باعث شود که آمارهای واقعی فساد و پولشویی در کشور هم بایکوت شوند و از اعلام عمومی آنها ممانعت به عمل بیاید. آیا این باعث خواهد شد که تأثیر عینی و عملی فرآیندهای پولشویی بر اقتصاد کشور نمایان نشوند؟ در بهترین حالت، حملات اخیر به آقای ظریف یک ساده‌انگاری و کج فهمی بسیار روشن از واقعیت فساد و پولشویی در کشور است. آن هم اگر این موضوع را  از گزاره‌های خود کنار بگذاریم که پولشویان به هر حال راه‌هایی را برای تأثیر بر مناسبات سیاسی دست بالای کشور پیدا می‌کنند تا نقابی موجه را بر چهره بزنند.

این موضوع که سخنان ظریف پاس گل به دشمنان خارجی ایران هم هست، بیشتر یک بهانه سطحی و طنزآمیز به نظر می‌رسد. آیا نهادهای بین‌المللی و دولت‌های متخاصم برای پی بردن به واقعیت فساد و پولشویی در حال وقوع در کشور منتظر بیرون آمدن همین چند جمله از دهان وزیر خارجه بودند؟ در واقع آیا آن همه دستگاه عریض و طویل و تخصصی تاکنون هیچ آنالیز و تفسیری از آمارهای مختلف رسمی وقوع جرایمی چون قاچاق، فرار مالیاتی، کلاهبرداری مؤسسات مالی غیرمجاز، تجارت مواد مخدر و ... نداشته‌اند که حالا سخنان ظریف دستاویز آنها باشد؟

مضافاً اینکه باید پرسید آیا از نظر این عزیزان موضعگیری دشمنان علیه ما اینقدر ترسناک‌تر از تبعات وقوع پولشویی گسترده در کشور است که برای گریز از اولی، گزینه دوم را به این راحتی قبول می‌کنند؟ حمله به ظریف یا هر کس دیگری که از وضعیت فساد در کشور سخن می‌گوید، هیچ تغییری در واقعیت نخواهد داشت. مسأله کشور ما اکنون این نیست که کدام جناح از فساد حرف می‌زند یا آن حرف‌ها مورد سوء استفاده چه کسانی قرار می‌گیرند. چرا که اصل وقوع این فسادها برای کشور آنقدر تبعات منفی در حوزه‌های مختلف داشته و دارد که خود اولین و بزرگ‌ترین تهدیدی است که باید برای مبارزه با آن هر فرع دیگری را کنار گذاشت.

مستر هانت! آدم باش!

وحید مستوفی در وطن‌امروز نوشت:

 اینکه اروپا SPV را با 6 ماه تاخیر هم عملیاتی نمی‌کند ولی ما همزمان با خروج آمریکا از برجام، به فکر رفع بهانه‌های آمریکا هم هستیم، حتما خبر خوبی برای ایران نیست. خبر بدتر البته این است: آقای وزیر امور خارجه‌ای داریم که روز روشن برخی دستگاه‌های نظام را به هزاران میلیارد پولشویی سالانه متهم می‌کند. آن هم دقیقا در زمانی که اروپا و رئیس آمریکایی FATF بشدت دنبال چنین اتهام پرملاتی برای اجبار ایران به قبول خواسته‌های خود هستند.

چنانکه باد می‌آید و شاخه می‌جنبد اما از این پس، تمام اینها را باید در رسته خبرهای خوب طبقه‌بندی کنیم، چرا که توفان خبرهای بد ظاهرا تازه به مرزهای ایران نزدیک شده است! سفر اخیر وزیر خارجه انگلیس به ایران و گزارشی که روزنامه گاردین در این باره منتشر کرده را باید پیش‌درآمد این توفان دانست؛ توفانی که ظاهرا این بار نه هسته‌ای، اقتصاد و موشک‌ها؛ که تمام آنچه با نام ایران- و نه جمهوری اسلامی- می‌شناسیم را هدف گرفته است.

لحن و محتوای گزارش این روزنامه انگلیسی از دیدار اخیر وزیر خارجه روباه پیر با کسی که اکنون به نمایندگی از ما، مسؤولیت وزارت امور خارجه ایران عزیزمان را در دست دارد، آنچنان گزنده و تحقیرآمیز است که انسان نمی‌داند اصلا چگونه باید درباره‌اش حرف زد؟! البته یقینا باید شاکر باشیم که خدا دشمنان ما- از جمله همین روباه پیر- را از احمق‌ها قرار داده، اگر نه ما کجا باید باخبر می‌شدیم که یک الف بچه از لندن پا شده آمده، در پایتخت ایران ما را تلویحاً به تکرار قحطی جنگ جهانی اول تهدید کرده و دم بر کول، دارد می‌رود؟!

به یقین اگر سیدحسن مدرس، رئیسعلی دلواری، ستارخان و باقرخان چنین خبری را در گور بشنوند، برای ایران اشک خواهند ریخت.

بگذارید به متن گزارش گاردین از دیدار جرمی هانت و محمدجواد ظریف در تهران بپردازیم: «جرمی هانت امروز در دیدار با ظریف صریحا تاکید کرد انگلیس قدرت کوچکی در خاورمیانه نیست و نفوذ بسیاری در منطقه دارد؛ ایران با خطر تبدیل شدن به همان کشور آواره جنگ ‌اول جهانی که مورد هجوم نیروهای خارجی قرار گرفت، مواجه است! [اشاره تلویحی] متحد ما در منطقه، عربستان است نه ایران! ایران فکر نکند زندانی کردن دوتابعیتی‌ها می‌تواند اهرمی برای‌ فشار در مذاکرات سیاسی باشد چون قطعاً این رویکرد برای ایران هزینه خواهد داشت؛ برجام یکی از موارد نادری است که ما رویکردی متفاوت با آمریکا داریم و فکر می‌کنیم برجام توافق خوبی است». با این تفاصیل، شانس با ما یار بوده که این مردک انگلیسی در خاک تهران، به اعضای هیات ایرانی، باز سیلی نزده لااقل!

چنانکه در ابتدا گفته شد اما این تازه آغاز راهی است که سیاست‌های دولت حسن روحانی پیش پای ملت ایران خواهد گذاشت. اگر حافظه تاریخی‌تان یاری کند، خواهید دید لحن مقامات آمریکایی هم در زمان مذاکرات برجام اینگونه بود. حالا ولی کدخدا عوض شده است، پس چرا نباید انتظار تکرار همان رفتارها را از جانب اروپا داشته باشیم؟ بنا به ضرب‌المثلی که می‌گوید: «میمون هرچه زشت‌تره، بازیش بیشتره»، طبعا اروپایی‌ها طمع بیشتری برای گرفتن امتیاز از ما خواهند داشت و لحن توهین‌آمیزتری از آمریکا در پیش خواهند گرفت. ما هم که پیشاپیش گفته‌ایم جان بدهیم، برجام نمی‌دهیم و در هر صورت برجام را حفظ خواهیم کرد! لذا اکنون زمان آغاز باج‌خواهی‌های تاریخی اروپا از ایران است و گزارش اخیر گاردین را باید نقطه عطفی در روابط ایران و اروپا دانست.

اینکه بخش رسانه‌ای وزارت خارجه انگلیس چنین خبری را در اختیار گاردین قرار می‌دهد تا تمام دنیا تهدیدهای عریان انگلیس علیه ما را بشنوند، یعنی اولا آنها در باج‌گیری از ما بسیار مصمم هستند، ثانیا اراده‌ای برای مقاومت در برابر این گستاخی کثیف در مقابل خود نمی‌بینند، ثالثا کسانی که ماموریت این انگلیسی وقیح را حفظ برجام جا می‌زنند، اگر نگوییم بسیار، ولی حتما احمق یا خائنند. اظهار عجز در برابر بیگانه و فحاشی و اتهام‌زنی به ایرانیان دلسوز، رویه ثابت دولت طی سال‌های اخیر بوده است.

با این دست فرمان اما تنها چیزی که عاید ما خواهد شد، تحقیر و توهین‌های بیشتر است. اروپا ما را سر گردنه گیر آورده و باج‌های سنگینی از ما در ازای همان SPV بیخود خواهد خواست. آنها بخوبی می‌دانند آقای ظریف با اتهام‌زنی به کشور خود چقدر با سیاست‌های آنها همراهی کرده است، با این حال خود را نیازمند ترساندن بیش از پیش مسؤولان ایرانی می‌دانند.

کسی که دیروز باور کرده آمریکا با یک بمب تمام سیستم دفاعی ما را از کار می‌اندازد، چرا نباید باور کند انگلیس و غربی‌ها می‌توانند دوباره ما را دچار قحطی کنند؟! جرمی هانت البته خوب می‌داند آقای ظریف و دوستانش تخصص‌شان تحقیر توانایی‌های کشور عزیز ما در ابعاد مختلف است و بهتر می‌داند چنانکه آمریکا در برابر موشک‌های دست‌ساز حماس توان مقاومت ندارد، انگلیس هم در برابر جمهوری اسلامی توان شستن خود را نخواهد داشت. با محمدجواد ظریف اما چه کنیم؟!

دستگاه دیپلماسی و سکوت در برابر تحقیر ملت ایران

حسن رشوند در جوان نوشت:

وزیر خارجه انگلیس در حالی روز دوشنبه ۲۸ آبان به ایران سفر کرد و با مقامات کشورمان ملاقات داشت که فهرستی از ابهامات پیرامون این سفر، مطالبات نامشروع و درخواست‌های بی‌جا را با خود به همراه داشت. ورود وزیر خارجه انگلیس به ایران مقارن با هفتمین ماهی بود که دونالد ترامپ رئیس جمهور امریکا از برجام خارج شده است. به لحاظ منطقی اگر قرار است مطالباتی وجود داشته و هشدارهایی داده شود، این طرف ایرانی است که باید نسبت به بی عملی اروپا و انگلیس در برجام معترض باشد و مطالبه از تعهدات اروپا و در رأس آن سه کشور انگلیس، فرانسه و آلمان را طلب کند. اما ظاهراً برخی قرائن خبری حکایت از جابه‌جایی این معادله دارد. 

از موارد غیرمنتظره‌ای که در خلال این سفر اتفاق افتاد، تهدیداتی بود که «جرمی هانت» وزیر خارجه انگلیس قبل از سفر به تهران نسبت به ملت ایران و دستگاه‌های حاکمیتی جمهوری اسلامی وقیحانه مطرح کرده بود و روزنامه گاردین دو روز پیش در گزارشی، این یاوه‌گویی‌ها را منتشر کرده است. در میان این مزخرفاتی که «جرمی هانت» گفته، یک جمله بیش از همه قابل تأمل است. او به ایران هشدار داده «آنچه اینک وجود دارد تهدیدی شبیه جنگ جهانی اول برای ایران است.» این جمله هانت تعبیری دیگر از تهدیدات وزیر خارجه امریکاست که چندی پیش گفته بود «اگر مقامات ایران می‌خواهند مردم‌شان گرسنه نمانند باید حرف امریکا را گوش دهند»؛ و چه زیبا سردار سلامی جانشین فرمانده کل سپاه، پاسخ پمپئو را اینچنین داد: دور ریز غذای ایرانی‌ها سالانه ۲۰ میلیون تن است که می‌تواند ۴۰ میلیون نفر از گرسنگان امریکا را سیر کند.

تهدید ایران به قحطی جنگ جهانی اول، توهم غلطی است که انگلیسی‌ها نسبت به ایران اسلامی که سرشار از نعمت‌های خدادادی است، دارند. نکته دومی که هانت قبل از سفر به تهران در رسانه‌های انگلیسی مطرح کرده بود این بود که او درباره زندانی شدن برخی افراد دوتابعیتی در ایران، روانه تهران می‌شود. وزیر خارجه انگلیس با مداخله در امور داخلی ایران و بدون توجه به تفکیک قوای موجود در ایران و استقلال قوه قضائیه، به ایران هشدار داد که زندانی کردن افراد دوتابعتی که به ادعای وی بیگناه هستند را متوقف کند! 

وزیر خارجه انگلیس قبل از ورود به تهران خواستار آزادی «نازنین زاغری» شده بود که به جرایم امنیتی در ایران زندانی شده است. وی در این خصوص گفته بود «باید ببینیم آن [افراد]بیگناه دو تابعیتی بریتانیایی-ایرانی که در ایران زندانی هستند، به [جمع]خانواده خود در بریتانیا بازگشته‌اند! من داستان‌های ناراحت‌کننده بسیار زیادی از خانواده‌های کسانی که مجبور به تحمل این جدایی وحشتناک شده‌اند، شنیده‌ام. من با پیام روشنی برای سران کشور وارد ایران می‌شوم، زندانی کردن افراد بیگناه نباید به عنوان اهرم دیپلماتیک استفاده شود.»

اظهارات تأمل برانگیز جرمی هانت در حالی مطرح شده است که فردی که وی در خصوص آن صحبت کرده است، به جرم امنیتی در ایران دستگیر شده است. نازنین زاغری کسی است که به عنوان مدیر پروژه در شرکت رسانه‌های گروهی «تامسون رویترز» فعالیت می‌کرد و فروردین‌ماه سال ۱۳۹۵ در تهران به دلیل جرائم امنیتی دستگیر و به تحمل پنج سال حبس محکوم شده است و اینک دوران محکومیت خود را می‌گذراند. 

حال در شرایطی که نقض قوانین ملی توسط این شهروند دوتابعیتی انگلیس محرز است، وزیر خارجه این کشور در اظهاراتی عجیب از بیگناهی وی سخن می‌گوید. اینکه چرا وزیر خارجه انگلیس در امور داخلی و قضایی ایران مداخله می‌کند، مسئله‌ای است که بایستی آن را در پیشینه رفتارهای سوء دولت انگلیس در دخالت در امور داخلی سایر کشورها مشاهده کرد.

انگلیس باید پاسخگو باشد نه طلبکار!

این طلبکاری وزیر خارجه انگلیس در حالی صورت می‌گیرد، که در ماجرای برجام، انگلیس به همراه دو کشور اروپایی دیگر یعنی آلمان و فرانسه، بایستی پاسخ دهند که چرا با گذشت هفت ماه از موعدی که ایران به اتحادیه اروپا در خصوص یافتن ترتیبات و سازوکاری برای از بین بردن خاصیت تحریم‌های امریکا از یکطرف و التزام به مفاد برجام از جانب دیگر، هنوز راه حل دقیق و شفافی از ناحیه آن‌ها ارائه نشده است و به نظر نمی‌رسد اتحادیه اروپا به این زودی بتواند این راه حل را ارائه دهد، چرا که اساساً ارائه حل در این زمینه، نیاز به مقابله با سیاست‌های امریکا دارد که کشورهای اروپایی که انگلیس نیز یکی از آن‌ها است، اراده‌ای در انجام این کار ندارند. 

وزیر خارجه انگلیس در یک فرار به جلو تلاش می‌کند یک بار دیگر با وارد کردن هجمه به ایران و قرار دادن ایران در موضع پاسخ‌گویی، فراری به جلو داشته باشد تا پاسخ‌هایی که بایستی کشور متبوعش و اتحادیه اروپا در خصوص بی مسئولیتی نسبت به تعهداتشان در رابطه با برجام داشته‌اند را پوشش داده و نسبت به آن شانه خالی کند. 

اما آنچه در اینجا مهم است و بایستی به آن توجه می‌شد این بود که وزارت امور خارجه کشورمان اولاً بلافاصله با اطلاع از اظهارات سخیف وزیر خارجه انگلیس در رابطه با تهدید ایران به شرایط جنگ جهانی اول و همچنین دخالت در پرونده‌های امنیتی و مجرمان امنیتی که به این جرم دوران محکومیت خود را سپری می‌کنند، سفر او را لغو و علت آن را رسماً برای تنویر افکار عمومی اعلام می‌کردند.

اکنون که این اقدام صورت نگرفته و دستگاه دیپلماسی ما یک هیچ به حریف باخته، لازم است هر چه سریع‌تر نسبت به اظهارات سخیف این وزیر انگلیسی اعلام موضع کند و با بیان فهرستی از مطالبات و توقعات را از طرف اروپایی، طرف اروپایی را نسبت به کوتاهی‌ها و موش دواندن‌هایش آگاه کند.

بی تردید سیاست مماشات با طرف اروپایی به این منتهی می‌شود که اروپایی‌ها هر روز بر لیست سیاست‌ها و فشارهای نامعقول خود روی ایران ادامه دهند. موضوعی که در موضع‌گیری‌های اروپا نسبت به ایران در روزهای اخیر قابل مشاهده است، این است که اروپا برای خلاصی یافتن از انتظار افکار عمومی در ایران و در سطح بین‌المللی نسبت به اقداماتی که بایستی در مسئولیت‌پذیری نسبت به ایران و برجام انجام دهند، به دنبال فشار بر ایران و غیرعادی نشان دادن رفتار ایران هستند.

رفتار تأمل برانگیز دانمارک و اظهارات عجیب وزیر خارجه انگلیس و تهدیداتی که قبل از سفر به تهران آن‌ها را مطرح کرده است، نشان می‌دهد که یک توافق نانوشته بین کشورهای اروپایی به وجود آمده است که دور جدید فشارها علیه ایران را کلید بزنند تا ایران را در موضعی پاسخگو قرار دهند. این سیاست از یک رو سبب خواهد شد تا آن‌ها از زیر مسئولیت‌هایی که نسبت به ایران دارند شانه خالی کنند و از سوی دیگر، در پاسخ دادن به امریکا در خصوص همکاری با واشنگتن برای فشار علیه ایران دستان تهی نداشته باشند. مردم عزت‌مند ایران در انتظار پاسخ قاطعانه دستگاه دیپلماسی خود نسبت به وزیر هتاک انگلیسی است.

اقدام متقابل چه شد؟

محمد کاظم انبارلویی در رسالت نوشت:

ما در برابر بدعهدی و نقض عهد آمریکا چه اقدامی کرده‌ایم؟ یکی از شروط 9 گانه مقام معظم رهبری در پذیرش برجام این بود که با وضع هر گونه تحریم در هر سطح و به هر بهانه‌ای توسط هر یک از کشورهای طرف مذاکره، نقض برجام محسوب می‌شود و دولت موظف است طبق بند 3 مصوبه با اقدام متقابل مجلس شورای اسلامی، برجام را متوقف و عملیات غنی‌ سازی 190 هزار سو را عملیاتی نماید.

برجام از روز اول نقض شد، دارایی‌های ایران مصادره شد،‌ تحریم‌های 10ساله قانون داماتو تمدید شد، قانون کاتسا تصویب شد و آمریکا به هیچ یک از تعهدات خود عمل نکرد و از برجام خارج شد. نه‌ تنها این فجایع در نقض تعهدات صورت گرفت، بلکه با پررویی از براندازی نظام و اعمال تحریم‌ های جدید در وسعت 700 شخص حقیقی و حقوقی سخن به میان آوردند. علی‌رغم همه این تبهکاری‌ها و زدن زیر تعهدات، هر از چندی آژانس گزارش می‌دهد ایران مو به مو به تعهدات خود عمل می‌کند.

هزینه راهبردی «توافق به هر قیمت» ما را به کجا می ‌برد؟ چرا اقدام متقابل صورت نمی‌گیرد؟ چرا غنی‌ سازی 190 هزار سو را عملیاتی نمی‌کنیم؟ تکلیف بر باد دادن میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری در صنعت هسته‌ای که متضمن اقتدار و امنیت ملی بود و ایران را به قله‌های رفیع فناوری‌های جدید برد، چه می‌شود؟

برجام نه به بار بود، نه به دار، به دیپلمات‌های مذاکره ‌کننده مدال درجه یک خدمت دادند. حالا که معلوم شده است دستاوردهای برجام تقریبا هیچ بوده، تکلیف آن مدال‌ها و مزایای پرداخت‌ شده به حضرات چیست؟

دل را خوش کرده‌ایم به این که بین آمریکا و اروپا اختلاف افتاده و اجماع جهانی علیه ایران از بین رفته است،‌ اما جمع جبری این دو گزاره نه برای کشور «آب» می‌شود و نه «نان»! چراکه تحریم‌های ظالمانه بیشتر و شدیدتر از گذشته دارد اعمال می‌شود و لحن مقامات آمریکایی نه ‌تنها تندتر شده، بلکه توهین‌آمیز هم شده است.

دستگاه دیپلماسی کشور در برابر این افراطی‌ گری و لحن توهین‌آمیز مقامات آمریکایی، ساکت است. با کمال تاسف باز دنبال توافقاتی هستند که از پیش می‌گویند اگر فلان پیمان یا بهمان کنوانسیون را نپذیریم، نمی‌توانیم قول دهیم مشکلات حل شود! یکی نیست از این حضرات بپرسد اگر قول نمی‌دهید، پس چرا اصلا سخن از توافق و مذاکره و پیوستن به پیمان‌های مشکوکی به میان می‌آید که فقط شمار «داده‌» های ما را بالا می‌برد و سخنی از «ستانده»‌ها نیست؟

نام این رویکرد در سیاست خارجی را چه می‌توان گذاشت که پشت دروازه غرب نشسته‌اند به گدایی یک یا دو امتیاز روی کاغذ؟!

دنیا این قدر وسیع است که می‌توان تحرک دیپلماسی کشور را به آنچه که امروز دنیای منهای آمریکا نامیده می‌شود، تمرکز داد، اما در وزارت خارجه هر تحرکی هست، الا اراده رفتن به شرق! در هندوستان و چین، دو کشوری که نیمی از جمعیت دنیا را در خود جای داده‌اند و مشتری دائمی نفت ایران هستند، سفیر نداریم! دولت بی‌خیال این حرف‌ها انگار نه انگار ملت در محاصره اقتصادی دشمن و درگیر یک جنگ تمام‌عیار اقتصادی است.

سه سال است از اجرای برجام می‌گذرد، حتی یک اقدام متقابل و مشروع که در متن برجام هم پذیرفته شده، صورت نمی‌گیرد. روسیه تمام ‌قد در برابر آمریکا و زیاده‌خواهی‌های استکبار جهانی ایستاده است، خواهان تعمیق روابط راهبردی با تهران است، عملا تحرکی در این مورد دیده نمی‌شود.

اروپایی‌ها دستگاه دیپلماسی کشور را سر کار گذاشته ‌اند. اول یک مهلت سه‌هفته‌ای دادیم، خبری نشد. گفتند 3 روز مانده به 13 آبان به عهد و پیمان خود عمل می‌کنند. 13 آبان گذشت، کاری نکردند. حالا می‌گویند بهمن‌ماه! معلوم نیست بهمن‌ماه چه خواهند کرد؟ آمریکا و اروپا در یک تقسیم کار تبهکارانه در مقابله با ملت ایران قرار دارند، ‌اما دستگاه دیپلماسی ما درک درستی از این تبهکاری‌ها ندارند.

اولی مهر باطل به تعهدات خود زد و تحریم‌های ظالمانه جدیدی را وضع کرد، دومی ماموریت یافته است ایران را در برجام نگه دارد تا مبادا با اقدام متقابل به نقطه صفر مذاکرات برگردد. اروپا اکنون نقش زندانبان ایران در زندان برجام را بازی می‌کند. دستگاه دیپلماسی هم با افتخار هر از چندی پس از گزارش آژانس می گوید ما به تعهدات خود پایبندیم و دست از پا خطا نمی‌کنیم! 

این وضع تا کی ادامه دارد و پاسخگوی این خسارات عظیم تاریخی به ملت ایران کیست؟ چرا مجلس مهر سکوت بر لب زده است و به وظایف خود حداقل در اقدام متقابل و عملیاتی کردن شروط خود وفق بند 3 مصوبه نیست؟ هیئت نظارت بر اجرای برجام چه می‌کند؟ چرا برخی برای توسعه تحریم‌ها  اصرار بر تصویب «سی‌اف‌تی» دارند، با آن که می‌دانند برخلاف شرع و قانون اساسی و خلاف مصالح و منافع ملی است؟

این رویکرد نوعی توهین به شعور ملت و درک ملی از آثار و نتایج خسارت بار برجام است. آن کسی که قبل از امضای برجام گفت؛ ما چیزی را امضاء نمی‌کنیم، مگر این که قبل از آن همه تحریم‌های اقتصادی برداشته شود، امروز باید پاسخگوی دولت، ملت و رهبری باشد. حاشیه‌سازی نمی‌تواند این بار پاسخگویی را به تاخیر بیندازد.

اروپایی‌ها باید از موضع عملی و نظری مسئولان دولت بفهمند که اقدامات آنها تدبیر و واکنش مناسب جمهوری اسلامی ایران را به دنبال خواهد داشت. چرا وزارت خارجه نسبت به گستاخی‌ها، اهانت‌های مقامات آمریکایی و بی‌حرمتی اروپایی‌ها ساکت است و منفعل عمل می‌کند؟ تولید حاشیه و تقابل و دوقطبی‌سازی تا کی می‌تواند پرسش‌های کلیدی در مورد برجام را سرپوش بگذارد؟

باید دولت به این سوال پاسخ دهد که چرا چک برجام برای ایران نسیه، اما برای دشمنان نظام، نقد است؟! دولت باید به این سوال پاسخ دهد که چرا برجام که قرار بود همه چیز ما را قوام بخشد، همه چیز در حوزه اقتصاد و معیشت را به هم زد و ده‌ها میلیارد تومان رانت در بازار سکه، خودرو و ارز ایجاد کرد؟ کاسبان تحریم و برجام چه کسانی بودند و این رانت که به قیمت کاهش ارزش پول ملی منجر شد، به جیب چه کسانی رفت؟ چرا برخی با دوقطبی‌سازی‌های کاذب مشغول «سوال‌ شویی» هستند؟ این‌همه ولنگاری در پاسخگویی و ادامه کار برخی مدیران تنبل، ناکارآمد و گرفتار مشغولیت‌های شخصی، آن‌هم در وسط معرکه نبرد اقتصادی با دشمن چه معنایی می‌دهد؟

نسخه لیبرال‌ها برای درمان بیماری‌های اقتصادی جواب نداده است. این جماعت فقط بلدند نسخه کرنش و تسلیم در برابر آمریکا را بپیچند.

خدا رحمت کند امام بزرگوار را که هشدار داده بود: «ما از شر رضاخان و محمدرضا خلاص شدیم، لیکن از شر تربیت‌ یافتگان غرب و شرق به این زودی نجات نخواهیم یافت. اینان برپا دارنده سلطه ابرقدرت‌ها هستند...» (صحیفه امام، ج 15، صفحه 446)