به گزارش مشرق، غلامحسین رضوانی نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی طی یادداشتی نوشت:
طبق اعلام قبلی در روز یکشنبه ۱۳۹۹.۴.۱۵، وزیر محترم امور خارجه مهمان مجلس شورای اسلامی بود تا طبق معمول گزارش عملکرد خود را به اطلاع نمایندگان مردم برساند. باتوجه به اینکه در آن جلسه شاهد حواشی بودیم و اظهار نظرهای مختلفی ابراز شده بود، اکنون که قدری آب ها از آسیاب افتاده خوب است مروری بر آن جلسه داشته باشیم تا به دور از احساسات، هیجانات، حب و بغض های احتمالی برای تنویر افکار عمومی شفاف‌سازی صورت بگیرد.
در ابتدا باید توجه داشت نویسنده به هیچ وجه از اهانت و افترا و توهین هیچ کس به هیچ فرد حقیقی یا حقوقی، دوست یا دشمن، مسلمان یا غیر مسلمان، مسئول یا غیر مسئول دفاع نکرده و نمی کند. بنابراین راه هرگونه جو سازی و کتمان حقایق در مورد محتوای سخنان وزیر امور خارجه و منتقدان از میان نمایندگان مجلس را با عناوین مبهم و توهمات خود ساخته پیشاپیش سد می کنم
چرا که غلبه حواشی بر متن باعث تضییع حقوق مردم و موکلان نمایندگان محترم مجلس را فراهم می‌آورد و مردم حق دارند بدانند در آن جلسه چه مطرح شده و چه گذشته است و ما نمایندگان مکلف به ارائه گزارش به ولی نعمتان همه مسئولان در جمهوری اسلامی هستیم.
آیا انعکاس هیاهو و هیجانات آن روز یا روزهای مشابه که تعدادش در جمهوری اسلامی در مقایسه با کشورهای دیگر بسیار کمتر و آرام تر است، اما کم نیست، باید موجب به محاق رفتن حقایق اتفاق افتاده در آن روز شود؟ خوانندگان انصاف می‌دهند که تنویر افکار عمومی به خصوص برای ملت شریف ایران همواره اهمیت و موضوعیت داشته و دارد. نکات ظریفی در این رابطه وجود دارد که به فضل خدا به تدریج مطرح می‌گردد باشد که مفید واقع شود.
اولین نکته ظریف برمی‌گردد به چگونگی کارکرد قوای مقننه به طور عام در دنیا و مجلس شورای اسلامی، به طور خاص در ایران و همچنین تعامل آن‌ها با مجریان، بدون تردید نظم پذیری رفتار نمایندگان که متشکل از صدها نفرند و هرکدام به موجب قانون اساسی و سایر قوانین مربوطه مجاز و حتی مکلف به اعلام نظر در جمیع مسائل کشور هستند، در مقام مقایسه با سایر قوا (مجریه و قضائیه) کمتر است. این را نه از باب تبرئه فرد یا افرادی مطرح می کنم بلکه از باب ضرورت توجه به تفاوتهای موجود بین قواست.
در دولت به عنوان راس قوه مجریه که متشکل از دهها نفر است، تفاوت مواضع و سلیقه ها در قول و عمل پذیرفته است، در مجلس که با تعداد دهها برابری مواجه هستیم طبیعی است که اختلاف نظر و دیدگاه وجود داشته باشد. اما باید دید برآیند حرکت نمایندگان چیست؟ واقعیت آن است که در روز یکشنبه ۱۵ تیر ۹۹ تعداد کسانی که سر و صدا کردند و آقای ظریف را دروغگو خواندند آنچه من به چشم خود دیدم و با گوش خود شنیدم، کمتر از انگشتان یک دست بودند و قدر متقن آن دو نفر بودند. آیا اگر کسی مدعی شود نمایندگان مردم ایشان را دروغگو خطاب کرده‌اند ظلم به مردم و نمایندگان مردم و حتی به خود جناب ظریف نکرده‌اند؟ البته در اینجا تعریض به اینکه چه تعداد از نمایندگان مطالب آقای ظریف را قرین صحت دانسته‌اند یا ندانسته اند نداریم که آن با بررسی محتوای سخنان ایشان و منتقدین توسط اهل دقت قابل ارزیابی است.
بلکه به طور مشخص ناظر به این است که چه تعداد از حاضرین ایشان را دروغگو خطاب کرده‌اند، هرچند ابتدای سخن گفته شد که حتی از تعداد خیلی کم افراد هم این سخن پذیرفته نیست، چراکه اولا ایشان در سمت وزیر امور خارجه انجام وظیفه می کند، ثانیاً مهمان مجلس بود و ثالثاً این گونه حرکات بر اساس رویه های شناخته شده مقام معظم رهبری مورد رضایت معظم‌له نیست.
بنابراین اولین نکته ظریف این است که کسانی که با اگراندیسمان به فرض یک یا دو نفر یا حتی اندکی بیشتر به فرض اصرار بر بزرگ نمایی را به کلیت مجلس نسبت می‌دهند راه صوابی در پیش نگرفته‌اند و خواهیم دید که دنبال چه هستند.
نکات تکمیلی در یادداشت‌های بعدی مطرح خواهد شد.