به گزارش مشرق، به‌رغم شعارهایی که مسئولان برای مبارزه با تخلفات گسترده در مستطیل سبز کشورمان داده‌اند، اما قدم جدی در این خصوص برداشته نشده و این رشته پرطرفدار و پرهزینه کماکان با چالش‌های زیادی دست و پنجه نرم می‌کند. با روی کار آمدن مجلس یازدهم، مردم و به ویژه هواداران فوتبال امیدوارند
نمایندگان ملت با جدیت بیشتر به این مسائل توجه کنند.
از زمانی که لیگ فوتبال ایران واژه «حرفه‌ای» را یدک می‌کشد، آقایانی که خود را مدیران بین‌المللی می‌نامند همواره دم از حرفه‌ای شدن می‌زنند و برای ادعاهای‌شان نیز خرج‌های نجومی روی دست فدراسیون و باشگاه‌ها می‌گذارند. در دو دهه اخیر رقم‌های قراردادها به شکلی سرسام‌آور افزایش یافته تا جایی که بازیکنان و مربیان درجه چندم دیگر به کمتر از یکی، دو میلیارد تومان راضی نمی‌شوند. همین قراردادهای عجیب و غریب است که پای دلال‌ها را به فوتبال باز کرده و دست‌های پشت پرده نیز برای رسیدن به مقاصد اقتصادی خود دست به هر کاری می‌زنند.
مبارزه با فساد
نمایندگان مجلس یازدهم درصدد هستند تا با هر نوع فسادی برخورد و مبارزه کنند. فوتبال نیز یکی از دغدغه‌هایی است که به گفته رئیس کمیسیون اصل نود حواشی آن با حساسیت‌های بیشتر مورد بررسی قرار خواهد گرفت. نصرالله پژمانفر در گفت‌وگو با خبرگزاری دانشجو به این اولویت مهم اشاره کرده است: «اولویت‌های بعدی کمیسیون اصل نود رسیدگی به مسائل مختلف و پرونده‌های مفاسد در هر حوزه‌ای است که یکی از این پرونده‌ها فساد در عرصه ورزش است. مثلاً در فوتبال، باشگاهی با رقم‌های نجومی با بازیکن خارجی قرارداد امضا می‌کند، اما متأسفانه این بازیکن از زمان ورود به کشور همیشه مصدوم بوده و بازی انجام نداده است که مثالی در این مورد هست که می‌گوید هم از توبره می‌خورد هم از آخور.»
بیشتر بخوانید:
پولشویی و منفعت، عوامل محرمانه بودن ارقام فوتبال
قراردادهای مسئله‌دار
همانطور که گفته شد، حرفه‌ای شدن بهانه خوبی برای فرصت‌طلبان پرتعداد فوتبال ایران بوده تا از بلبشوی مدیریتی این رشته برای خود ثروت‌های هنگفت به‌هم بزنند. بالا رفتن غیرمنطقی دستمزدها تنها یکی از مواردی است که رسانه‌ها و کارشناسان دلسوز به آن پرداخته‌اند به این امید که شاید مسئولان ورزش فکری به حال این افسارگسیختگی کنند. اما رفتارهای منفعلانه آقایان همواره امیدها برای برخورد با خاطیان را نقش برآب کرده است. در این مدت کم نبودند بازیکنانی که یک شبه ستاره شدند و دستمزدشان به چند میلیارد تومان رسید. مذاکره با چند باشگاه، بستن قرارداد داخلی که عملاً ارزشی ندارد، بازارگرمی در رسانه‌های خاص و فعالیت شدید دلالان از جمله دلایلی است که یک فوتبالیست بی‌کیفیت را در حد بازیکن درجه یک بالا می‌برد. البته این مسائل تنها به بازیکنان ختم نمی‌شود و بسیاری از مربیان وطنی هم در این فوتبال بی‌دروپیکر آلوده شده‌اند. هستند مربیانی که سالی چند بار تیم‌شان تغییر می‌کند، ولی هرگز بیکار نمانده‌اند!
علاوه بر این، آنها هم به کمتر از یکی، دو میلیارد رضایت نمی‌دهند، در صورتی که خودشان هم می‌دانند ارزش فنی آنها بسیار کمتر از این ارقام است.
خارجی‌های دردسرساز
بحث خارجی‌های بی‌کیفیت، مسئله‌دار و دردسرساز را همه می‌دانند. فوتبالیست‌های ناشناخته، بی‌کیفیت و به‌دردنخور بسیاری به تیم‌های ایرانی آمده‌اند، ولی در نهایت بدون انجام یک بازی و به‌رغم مصدومیت، درآمدی چندصد هزار دلاری به جیب زده‌اند. ضمن اینکه با شکایت‌های‌شان به فیفا، سرخابی‌ها بارها جریمه‌های سنگینی پرداخته کرده‌اند و محرومیت‌های طولانی را پشت سر گذاشته‌اند. جدای از این قراردادهای دلاری مربیان خارجی و عدم توانایی باشگاه‌ها در پرداخت مطالبات آنها نیز همواره معضلی برای ورزش کشور بوده است.
حق‌خوری
اینکه چرا هزینه‌های فوتبالی که در کسب عناوین آسیایی و جهانی ناکام است همواره چندین برابر کل هزینه ورزش کشور بوده، سؤالی بی‌جواب برای همه اهالی ورزش است. مهدی بی‌باک، سرمربی سابق تیم ملی تکواندو در گفت‌وگو با تسنیم یک‌بار دیگر این سؤال را مطرح کرده است: «کشور ما کشوری ثروتمند است و این درد است که به یک مربی خارجی چندین برابر درآمد یک یا چند فدراسیون پول بدهیم. مربی که حتی تیم ما را قهرمان آسیا نیز نکرده است. از طرفی به مربی ایرانی که تیم کشورمان را در میان 180، 190 کشور قهرمان جهان می‌کند تنها معادل 500 دلار حقوق می‌دهیم که این ظلم بزرگی است. اگر پول نداریم، پول‌هایی که به مربیان خارجی فوتبال، والیبال و بسکتبال می‌دهیم از کجا می‌آید؟ در زمان حضور در تیم ملی در سال 75 ،76 ماهی 2500 تومان حقوق می‌گرفتم، اما پاداش آسیایی ما و فوتبالیست‌ها دو سکه و قرارداد آنها نیز 30، 40 میلیون بود.»