اکنون، شواهدی به دست آمده که می‌تواند توانایی‌های شناختی و آداب و رسوم اجتماعی نئاندرتال‌ها و اینکه آیا آن‌ها مانند انسان‌های مدرن، توانایی تفکر نمادین دارند را روشن کند.

طی ۱۵۰ سال گذشته، ده‌ها اسکلت دفن شده نئاندرتال در اروپا و مناطقی از آسیا کشف شده است. با این حال، بیشترین مواردی که در ابتدای قرن بیستم به خوبی حفظ شده اند با استفاده از روش‌های مدرن حفاری نشده اند. این امر منجر به تردید در مورد عمدی بودن تدفین در نئاندرتال شده است.

تجزیه و تحلیل جدید اسکلت ۴۱ هزار ساله یک کودک نئاندرتال، که در دهه ۱۹۷۰ در یک غار در فرانسه پیدا شد، شواهد جدیدی را نشان می‌دهد که انسان‌های عصر حجر نیز عمداً مردگان خود را دفن می‌کردند. یک قطعه استخوان دارای کربن بود و ۴۱ هزار سال قدمت داشت. محققان با تجزیه و تحلیل DNA میتوکندری دریافتند این قطعات متعلق به استخوان نئاندرتال است.

این کودک یکی از هشت مجموعه بقایای اسکلتی بود که در محل یافت شد. محققان فرانسوی و اسپانیایی با استفاده از روش‌های پیشرفته، بقایای موجود را دوباره مورد بررسی قرار دادند. آن‌ها محل کشف استخوان‌ها در «لافراسی»،  منطقه‌ای در جنوب غربی فرانسه را دوباره کاوش کردند و یافته‌ها و شواهد حفاری اولیه را بررسی کردند.

بر اساس یافته‌های محققان،  نئاندرتال‌ها جسد یک کودک ۲ ساله را عمداً در گودالی که حفر شده بود دفن کردند. به گفته محققان عدم وجود علائم از جانب گوشتخوارانی که احتمالاً به دنبال جسد کشف نشده بوده اند و اینکه استخوان‌ها با هوازدگی کمی پراکنده هستند، نشان می‌دهد که بدن به سرعت پوشیده شده است. بقایای این حیوانات نیز علی رغم تعلق به یک کودک، به خوبی حفظ شده بودند (بهتر از استخوان‌های حیواناتی که در همان لایه از زمین پیدا شده اند). اسکلت کودکان معمولاً استخوان‌های ظریف تری دارد. موقعیت اسکلت همچنین نشان می‌دهد کودک به عمد در آنجا قرار گرفته است. سر کودک که به سمت شرق بود، حتی اگر زمین به سمت غرب متمایل باشد، بالاتر از بقیه بدن قرار داده شده بود.

در این تحقیق آمده است: «منشأ اقدامات تشییع جنازه پیامد‌های مهمی در ظهور ظرفیت‌ها و رفتار‌های شناختی به اصطلاح مدرن دارد. این نتایج جدید بینش مهمی برای بحث در مورد گاهشماری ناپدید شدن نئاندرتال‌ها و ظرفیت رفتاری، از جمله بیان فرهنگی و نمادین، ​​از این انسان‌ها فراهم می‌کند.»