به گزارش مشرق، زندگی مانند سریالی است که گاهی با شادی و گاهی با غم همراه است و روزی به پایان خواهد رسید. در این مسیر پر فراز و نشیب زندگی، همواره رفیق و یار خوب می‌تواند به مانند یک چراغ هدایت، آدمی را از خطاها و مسیرهای اشتباه باز دارد برعکس رفیق بد که می‌تواند باعث اشتباه و منحرف شدن انسان از مقصد واقعی شود.

لشکری از دوستان خوب داشته باشیم

انسانی که پشتیبان و همراه خوب داشته باشد درصد خطای او نسبت به افراد تنها کمتر است؛ زیرا همراهان و یاوران با گوشزد کردن خطاها به انسان او را از خطا و اشتباه باز می‌دارند، پس دوستان واقعی و زیاد یک مزیت و نقطه اتکاء محسوب می‌شود. فراوانی دوستان و هم‌نشینان خوب و دلسوز باعث عاقبت به خیری در دنیا و سعادت در آخرت خواهد شد؛ چنانکه امام صادق علیه‌السلام فرمودند:

بیشتر بخوانید:

۳ اقدام امام حسن عسکری (ع) برای مواجهه شیعیان با عصر غیبت

«أکثِروا مِنَ الأَصدِقاءِ فِی الدُّنیا؛ فَإِنَّهُم یَنفَعونَ فِی الدُّنیا وَ الآخِرَةِ، أمَّا الدُّنیا فَحَوائِجُ یَقومونَ بِها، وأمَّا الآخِرَةُ فَإِنَّ أهلَ جَهَنَّمَ قالوا: فَمَا لَنَا مِن شَـفِعِینَ وَ لاَ صَدِیقٍ حَمِیمٍ؛ [۱] در دنیا بر تعداد دوستانتان بیفزایید زیرا در دنیا و آخرت، به شما سود می‌رسانند. در دنیا نیازهای شما را برطرف می‌کنند، و در آخرت، (شما را از آتش جهنم نجات می‌دهند، زیرا) جهنمیان می‌گویند: نه شفیعانی داریم و نه دوستی صمیمی.» پس دوستان زیاد همانند داروهایی هستند که دردهای زیادی را درمان می‌کنند. چه دردهای دنیا و چه دردهای آخرت!

دوست‌های عِطرآگین در مقابل دوست‌های آتشین

تردیدی در اثرپذیری انسان از دوست و همنشین خود وجود ندارد. حال، بستگی دارد که آن همنشین خوب باشد یا بد. رفاقت و همنشینی سکه‌ای دو رو است؛ اگر با نیکان رفاقت کنیم روی سعادت آن سکه ما را بهره مند و خوشنود می‌کند و اگر رفاقت با بدان کنیم روی شقاوت آن ما را مبتلا خواهد کرد؛ چنانکه پیامبر رحمت و مهربانی حضرت محمد صلی‌الله‌ علیه و آله فرمودند: «المَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَبَّ؛ [۲] هر انسانی محشور خواهد شد با آن کسی که مورد محبتش قرار داد.»

بیشتر بخوانید:

چند نکته مهم پیرامون مقام و منزلت پیامبراکرم نزد خداوند

صِرف همنشینی و رفت و آمد با دوست و رفیق خوب باعث سود رساندن به فرد می‌شود و صِرف همنشینی با رفیق بد باعث ضرر رساندن به آدمی خواهد شد. چنانکه رسول خدا (ص) فرمودند: «مَثَلُ الجلیسِ الصّالحِ مَثَلُ العَطّارِ، اِنْ لم یُعْطِکَ مِنْ عِطرِهِ اصابَکَ مِنْ ریحِهِ و مَثَلُ الجلیس السّوءِ مَثَلُ القَیْنِ اِنْ لم یُحْرِقْ ثوبَکَ اصابَکَ مِنْ ریحِه؛ [۳] مَثَلِ همنشین شایسته و خوب، مثل عطّار است، که اگر از عطر خودش هم به تو ندهد، اما از بوی خوش او به تو می‌رسد، و مَثَل همنشین بد، همچون کوره‌پز آهنگری است که اگر لباس تو را هم جرقه‌های آتش کوره نسوزاند، اما بوی کوره به تو می‌رسد!» بنابراین ما حق و قدرت در انتخاب دوست را داریم، اما اثرپذیری (هر چند اندک) از او در اختیارمان نخواهد بود.

۳ دشمن در لباس دوست

دوست خوب به مانند چراغی است برای رسیدن به مقصد اما دوست بد همانند چراغ شکسته و خاموش فقط باعث زحمت و دردسر و باری اضافه برای انسان خواهد بود و نه تنها سودی نمی‌رساند بلکه موجب سقوط انسان در دره‌های ظلمانی خواهد شد. چنان که امام صادق علیه‌السلام در مورد اثرات زیان‌بار همنشین بد می‌فرماید: «یَنْبَغِی لِلْمُسْلِمِ أَنْ یَتَجَنَّبَ مُوَاخَاةَ ثَلَاثَةٍ الْمَاجِنِ الْفَاجِرِ وَ الْأَحْمَقِ وَ الْکَذَّابِ ...؛ [۴] هر زمان امیرالمؤمنین علیه‌السلام به منبر می‌رفت، می‌فرمود:

سزاوار است برای فرد مسلمان که از رفاقت با سه نفر دوری جوید: پر روی بی‌باکی که تباهکار است، و احمق، و دروغگو، اما شخص پر روی تباهکار؛ پس کردار خودش را برای تو زیبا جلوه می‌دهد و دوست دارد که تو نیز مانند او باشی، و نه در کار دین و نه در کار آخرت، تو را کمک نمی‌کند و نزدیکی با او جفاکاری و سنگدلی است، و رفت و آمد با او برای تو ننگ است، و اما احمق؛ پس کار خیری برای تو انجام ندهد، و امیدی به دفع خطر از تو به وسیله او نیست، اگر چه خود را به تلاش ‍ اندازد و بسا که بخواهد به تو سودی برساند اما از روی حماقت زیانت رساند، پس مرگ او بهتر از زندگی‌اش است، و خموشی و سکوتش بهتر از گفتارش، و دوری از او بهتر از نزدیکی با او است، و اما دروغگو؛ زندگی کردن با او برای تو شیرین نباشد، هر چه گویی به دیگران باز گوید و برای تو از دیگران باز گوید، هر زمانی یک افسانه‌ای به سر رساند افسانه‌ای مانند آن به دنبال آن چسباند تا آنجا که اگر راست هم گوید، از او باور نشود، و میان مردم دشمنی افکند و آنها را از هم جدا کند و در سینه‌ها کینه‌ها برویاند. تقوای الهی پیشه کنید و مراقب (اعمال) خود باشید.» از این رو دوست بد به تناسب بد بودنش انسان را به حسرت در دنیا و آخرت مبتلا خواهد کرد.

بنابراین رفیق و هم‌نشین بد انسان را به سوی ضلالت و گمراهی می‌کشاند و همنشین خوب می‌تواند انسان را به سوی سعادت و خوشبختی هدایت کند. به همین خاطر انسان باید با انتخاب بهترین رفیق و همنشین خوب، خودش را در هر دو عالم خوشبخت ‌کند و از همنشینی با رفیق و یار بد بپرهیزد؛ زیرا یار و رفیق بد از مار هم خطرناک‌تر است؛ چون مار فقط جان آدمی را نیش می‌زند اما یار بد جان و ایمان آدمی را از بین می‌برد.

* حجت‌الاسلام سید احسان دهسار استاد حوزه علمیه قم