روزنامه خراسان: ﺳﺎﻝ ۲۰۰۵ «ﻭﯾﮑﺘﻮﺭ ﻣﺎﺭﺗﯿﻨﺰ» ﮐﺎﺭﻣﻨﺪ ﺳﺎﺑﻖ ﺩﻭﻟﺖ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ از ایمیل‌های مرموزی پرده برمی‌دارد که از یک منبع معتبر از ﮔﺮﻭﻩ تحقیقاتی دفاعی و ﺑﺸﻘﺎﺏ ﭘﺮﻧﺪﻩها در دولت آمریکا به دست او رسیده است.
ﺍﯾﻤﯿل‌ها ﺟﺰﺋﯿﺎﺕ برنامه تبادل چند دانشمند در زمینه‌های مختلف را با یک فرازمینی ﺍﺯ ﺳﯿﺎﺭﻩﺍﯼ ﺑﻪﻧﺎﻡ «ﺳﺮﭘﻮ» افشا می‌کرد. ﺍﯾﻦ ﭘﺮﻭﮊﻩ محرمانه، «ﺳﺮﭘﻮ» نام گرفت که در پرونده مجهول این هفته درباره‌اش بیشتر می‌خوانیم.
سقوط بشقابپرنده فضاییها
براساس ایمیل‌های فرستاده شده، شروع پروژه به ﺳﻘﻮﻁ ﺩﻭ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۴۷ در «نیومکزیکو» برمی‌گردد. به ادعای فرستنده ایمیل، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺣﺎﺩثه ﺳﻘﻮﻁ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﯿﺪﺍ میکند و ﺑﻪ ﺁﺯﻣﺎﯾﺸﮕﺎﻩ ﻣﻠﯽ «ﻟﻮﺱ ﺁﻻﻣﻮﺱ» منتقل می‌شود، اما شش ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﯾﮕﺮ ازبین می‌روند و برای تحقیقات بیشتر در یک سردخانه نگهداری می‌شوند.
فرازمینی ﻧﺠﺎﺕ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭﯼ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﻧﻈﺎمیان، موقعیت سیاره خود را فاش و تا زمان ﻣﺮﮔﺶ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۵۲ ﺑﺎ آنها ﻫﻤﮑﺎﺭﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ. این موجود پیش از مرگش اطلاعات کاملی درباره تجهیزات دو فضاپیمای کشف شده می‌دهد. ازجمله این تجهیزات، یک دستگاه ارتباطی بود که توانست با آن با سیاره‌اش تماس برقرار کند.
در ادامه تماس‌های موجود فضایی با سیاره سرپو، ﺩﺭ ﺁﻭﺭﯾﻞ ۱۹۶۴ ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ ﺑﺎ فرازمینی‌ها برقرار می‌شود و ﯾﮏ سفینه ﻓﻀﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ «ﺁلماگوردو»ی ﻧﯿﻮﻣﮑﺰﯾﮑﻮ به زمین می‌نشیند. این موجودات، اﺟﺴﺎﺩ ﻫﻤﻨﻮﻋﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ سفینه ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﯾﮏ ﺩﺳﺘﮕﺎه ﺑﺎ دانشمندان زمینی ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺩله ﺍﻃﻼﻋﺎﺗﯽ می‌پردازند.
سفر دانشمندان به سیاره فرازمینی‌ها
در نهایت و در ادامه این ارتباط‌ها ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۶۵ ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ پروژه مخفی سرپو قبول می‌کنند به مدت ۱۰ سال در سیاره خود میزبان ﮔﺮﻭه ۱۲ نفره‌ای از دانشمندان و متخصصان زمینی باشند. این گروه ﻣﺄﻣﻮﺭﯾﺖ داشتند تا درباره همه ﺟﻨﺒﻪﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭ فناوری این سیاره و ساکنان آن ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ جمع‌آوری کنند.
این ﺳﻔﺮ به‌ادعای آنها ۱۳ ﺳﺎﻝ ﻃﻮﻝ ﻣﯽکشد و از این گروه، ﺩﻭ نفر ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﺳﯿﺎﺭه ﺳﺮﭘﻮ ﻣﯽﻣﯿﺮﻧﺪ. دو دانشمند تصمیم می‌گیرند برای همیشه آن جا بمانند و بقیه در ﺳﺎﻝ ۱۹۷۸ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﺎﺯ برمی‌گردند. براساس اطلاعات گروه، ﺳﺮﭘﻮ ﺳﯿﺎﺭﻩﺍﯼ ﺷﺒﯿﻪ ﺯﻣﯿﻦ، اما کوچک‌تر ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﺗﻤﺴﻔﺮﯼ ﺷﺒﯿﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺍﺭﺩ. به دلیل ﻭﺟﻮﺩ ﻣﻮﺍﺩ ﺭﺍﺩﯾﻮﺍﮐﺘﯿﻮ و گرمای بیشتر، گروه اعزامی ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﭘﻮشش‌های خاصی استفاده میﮐﺮﺩﻧﺪ و چندسال زمان برد تا خودشان را با شرایط جدید سازگار کنند.
دانشمندان تا دوسال از ذخیره غذایی زمینی استفاده می‌کردند و ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺍکی سرپویی‌ها مصرف کنند. یکی از سخت‌ترین چالش‌های این محققان، ﻃﻮﻝ ﺭﻭﺯِ ۴۳ ساعته در سرپو و ﻭﺟﻮﺩ ﺩﻭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ بود که آسمانش به همین دلیل هیچ‌گاه ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻧﻤﯽﺷﺪ. سرپویی‌ها ﻓﺎﻗﺪ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺮﮐﺰﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ همه ﺟﻮﺍﻧﺐ ﺯﻧﺪﮔﯽشان ﻧﻈﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. وسیله حمل‌و‌نقل این تیم در سرپو، شبیه بالگرد بود و سیستم قدرت آن یک دستگاه مهر‌وموم شده بود که نیروی پرواز آن را تأمین می‌کرد. هر سرپویی یک دستگاه کوچک به دور کمرش متصل بود که از طریق آن دستورات مشخصی دریافت می‌کرد.
سرانجام تلخ دانشمندان
آن چه باور این پروژه را زیرسوال می‌برد، فقدان یک گزارش تصویری از ۱۳ سال اقامت دانشمندان در سرپو است. البته گروه ادعا میکند برای ثبت تصویر در این سیاره به آنها تذکر می‌دادند. ﻫﺸﺖ ﻋﻀﻮ ﮔﺮﻭﻩ بعد از ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ از ۱۹۷۸ تا ۱۹۸۴ در پایگاه‌های مختلف نظامی قرنطینه شدند. گفته می‌شود که ﮔﺰﺍﺭش آنها از این سفر به بیش از سه هزار صفحه می‌رسد.
همه اعضای بازگشته به زمین ﺑﻪﺩﻟﯿﻞ ﻗﺮﺍﺭﮔﺮﻓﺘﻦ طولانی‌مدت ﺩﺭﻣﻌﺮﺽ ﻣﻮﺍﺩ ﺭﺍﺩﯾﻮﺍﮐﺘﯿﻮ به مرور زمان بر ﺍﺛﺮ بیماری‌هایی می‌میرند و سرنوشت دﻭ عضو ساکن ﺳﺮﭘﻮ همچنان مبهم است. آیا چنین ماجرایی آن هم از منبعی ناشناس واقعیت دارد؟ افراد مرتبط با این پروژه در توجیه ناشناس ماندن منبع، خطر جانی را مطرح می‌کنند بنابراین اثبات درستی یا نادرستی اش بسیار سخت است.