پژوهش جدیدی که در "کالج دانشگاهی لندن" (UCL) انجام شده است، نشان می‌دهد ۲۰ درصد از افراد متولد سال ۱۹۷۰، ۱۹ درصد از افراد متولد سال ۱۹۴۶ و ۱۵ درصد از افراد متولد سال ۱۹۵۸، بالاترین سطح پریشانی روانی از جمله نشانه‌های افسردگی و اضطراب را در بزرگسالی و هنگامی که در دهه ۴۰ و ۵۰ زندگی خود بوده‌اند، تجربه کرده‌اند.

پژوهشگران در این پروژه، داده‌های مربوط به چهار دهه از زندگی بیش از ۲۸ هزار بزرگسال را جمع‌آوری کردند. آنها به بررسی گزارش‌های مربوط به سلامت روحی در ۲۳ تا ۶۹ سالگی شرکت‌کنندگان را بررسی کردند تا پریشانی روانی آنها را طی بزرگسالی ارزیابی کنند.

میزان سلامت روحی در میان افراد متولد سال‌های ۱۹۵۸ تا ۱۹۷۰، از اوایل ۲۰ سالگی تا اوایل ۳۰ سالگی کاهش یافت. پریشانی روانی در هر سه گروه، از ۳۰ سالگی افزایش یافت تا در میانسالی و هنگامی که شرکت کنندگان بین ۴۶ تا ۵۳ سال داشتند، به بالاترین سطح خود رسید.

متولدین ۱۹۷۰، بالاترین میزان سلامت روحی را در بزرگسالی داشتند. ۱۶ درصد از آنها در ۲۶ سالگی، پریشانی روانی را گزارش دادند. آمارها در ۳۰ سالگی، به ۱۴ درصد کاهش یافت. شیوع بیماری روحی در ۳۴ سالگی، به ۱۶ درصد و سپس در ۴۲ سالگی، به ۱۹ درصد رسید. این آمار در ۴۶ سالگی، به ۲۰ درصد افزایش یافت.

شیوع بیماری روحی برای متولدین ۱۹۵۸، از ۱۰ درصد در ۲۳ سالگی، به هشت درصد در ۳۳ سالگی رسید. این آمار در ۴۲ سالگی، به ۱۳ درصد و در ۵۰ سالگی به ۱۵ درصد رسید. میزان پریشانی روحی در متولدین ۱۹۴۶، طی بزرگسالی افزایش یافت و از شش درصد در ۳۶ سالگی، به ۱۲ درصد در ۴۳ سالگی و سپس به ۱۹ درصد در ۵۳ سالگی رسید.

میزان پریشانی روحی در افراد متولد ۱۹۴۶، با رسیدن به ۶۰ سالگی کاهش یافت. شیوع بیماری روانی از ۱۸ درصد در ۶۰ تا ۶۴ سالگی به ۱۵ درصد در ۶۹ سالگی رسید.

در هر سه گروه، میزان پریشانی روانی زنان بیشتر از مردان بود. برای نمونه، ۲۳ درصد از زنان متولد ۱۹۷۰ در میانسالی، مشکلات روحی داشتند؛ در حالی که این آمار در مردان، ۱۷ درصد بود. ۱۹ درصد از زنان متولد ۱۹۵۸ در میانسالی، به پریشانی روانی دچار شدند؛ در حالی که این آمار در مردان ۱۱ درصد بود. ۲۴ درصد از زنانی که در سال ۱۹۴۶ به دنیا آمده بودند، از بیماری روحی رنج می‌برند اما فقط ۱۴ درصد از مردان این شرایط را داشتند.

پروفسور "جرج پلوبیدیس"(George Ploubidis)، از پژوهشگران این پروژه گفت: ما با استفاده از داده‌های مربوط به حدود ۳۰ هزار بزرگسال طی چهار دهه از زندگی آنها، می‌توانیم مسیر سلامت روانی را طی دو نسل از اوایل ۱۹۸۰ مورد بررسی قرار دهیم.

افراد میانسال، مسئولیت بزرگی را به عنوان تصمیم‌گیرنده در جامعه پیدا می‌کنند که با کاهش اوقات فراغت و افزایش استرس مرتبط با کار همراه است. میانسالی غالبا با تغییراتی در ساختار خانواده همراه است که می‌توانند با مشکلات روحی مانند "سندرم آشیانه خالی" و افزایش میزان طلاق مرتبط باشند.

با رسیدن به ۵۰ سالگی، امکان تبدیل شدن به والدین و مراقبت همزمان از والدین در حال پیر شدن افزایش می‌یابد. فشارهای ناشی از همه‌گیری کووید-۱۹ نیز می‌تواند اثر مخرب بیشتری بر سلامت روانی افراد میانسال داشته باشد زیرا مسئولیت‌های آنها افزایش می‌یابد و مواردی مانند آموزش در خانه برای فرزندان و مراقبت از بستگان مسن‌تر و آسیب‌پذیرتر را به همراه دارد.

دکتر "دیوید گوندک"(Dawid Gondek)، از پژوهشگران این پروژه گفت: اگرچه بزرگسالان در دوره میانسالی بیشتر در معرض بیماری روانی قرار دارند اما ناراحتی روحی در دوره نوجوانی و سنین بالاتر، باید بیش از پریشانی روانی در میانسالی مورد توجه قرار بگیرد. پژوهش ما نشان می‌دهد که باید بیشتر به شناسایی و مدیریت سلامت روحی در میان‌سالی توجه شود.

این پژوهش، در مجله "Psychological Medicine" به چاپ رسید.