به گزارش خبرنگار گروه علمی و دانشگاهی خبرگزاری فارس، 16 آذر(روز دانشجو) یکی از روزهای مهم تقویم جمهوری اسلامی است که به عقیده بسیاری از دانشگاهیان این روز به دلیل اینکه نشانگر هویت انقلاب اسلامی در مقابله با استعمارستیزی و ایستادگی در برابر دشمنان بوده، ویژگی خاصی دارد.
شاید امروز اگر کسی درباره استکبارستیزی و مقاومت صحبت کند این مساله امری طبیعی باشد، ولی ویژگی خاص ۱۶ آذر ۱۳۳۲ در آن است که در مقطع استکباری که بسیاری از افراد زندگیِ زیر بار ظلم را پذیرفته بودند، جوانان دانشگاهی جان خود را فدا کردند تا پیام استکبارستیزی را به مردم بدهند.
این جنبش از سوی دانشجویان دانشگاه تهران که صفت مادر دانشگاه‌های کشورمان را دارد، آغاز شد و دانشجویان این دانشگاه، درس ایستاده مردن به جای نشسته زندگی کردن را به همگان آموختند.
از این رو با مجید سرسنگی معاون فرهنگی و اجتماعی دانشگاه تهران درباره حال و هوای این روزهای دانشجویان دانشگاه تهران و مسؤولیتی که به واسطه خون دانشجویان دیروز بر عهده دانشجویان امروز قرار گرفته است، صحبت کردیم.
سرسنگی از شور و حالی که روز 16 آذر پس از ۶۵ سال همچنان در میان دانشجویان دارد، صحبت کرد و اینکه دانشجویان هنوز هم در روز ۱۶ آذر برنامه‌های مختلفی را برگزار می‌کنند تا بار دیگر فریاد حق‌طلبی و ظلم ستیزی را به گوش مردم جهان برسانند.
آنچه در مصاحبه ما با سرسنگی می‌خوانید:
* دانشجویان همچنان پای آرمان‌های نظام هستند
* دانشگاه باید لنگر آرامش جامعه باشد
* محیط دانشجویی باید منتقدانه همراه با انصاف باشد
* رفتارهای هیجانی دانشگاه را از خط مشی اصلی دور می‌کند
* ارتباط عاطفی خانواده بسیار بر دانشجو مؤثر است
* کار فرهنگی مانند شنا کردن با دست‌های بسته است
فارس: به ۱۶ آذر نزدیک می‌شویم، این روز که به عنوان روز دانشجو نامگذاری شده است همیشه در دانشگاه‌ها شور و حال خاصی دارد، به نظر شما دلیل این میزان شور حال دانشجویی چیست؟
سرسنگی: ۱۶ آذر ماه با هویت دانشجویی پیوند خورده است به همین دلیل دانشجویان در روز 16 آذر شور و حال دیگری دارند و امیدواریم امسال نیز دانشجویان و تمام کسانی که به نوعی در جامعه دانشجویی فعال هستند با گرامیداشت 16 آذر بار دیگر فریاد حق‌طلبی و ظلم ستیزی را به گوش مردم جهان برسانند و با برگزاری شایسته این روز نشان دهند که ذهنیت بیمارگونه‌ای که در برخی مسئولان کشورهای دیگر وجود دارد اشتباه است.
فارس: ذهنیت بیمارگونه؟
سرسنگی: بله، حتما یاوه‌گویی‌های دولتمردان آمریکایی را شنیده‌اید که گفته‌اند ایران چهلمین سال پیروزی انقلاب را نمی‌بیند، اما حالا در چهلمین سال انقلاب اسلامی شاهد هستیم که دانشجویان کشورمان همچنان پای آرمان‌های انقلاب اسلامی، نظام و مقام معظم رهبری ایستاده‌اند و اجازه نمی‌دهند دستاوردهای انقلاب پایمال شوند.
امسال هم در روز 16 آذر و همچنین در دهه فجر چهلمین سال انقلاب،دانشجویان نشان می‌دهند که ایران بسیار بزرگتر از آن است که دشمن بتواند انقلابش را منحرف کند.
فارس: به نظر شما در برابر این هجمه‌های دشمن چه راهکاری را باید انجام دهیم؟
سرسنگی: وجود سلیقه‌های سیاسی مختلف در یک کشور طبیعی است اما باید بین سلیقه‌های سیاسی وفاق داشته باشیم، هرچه دشمن هجمه را بیشتر می‌کند ما باید به هم نزدیک‌تر شویم و نباید اجازه دهیم دشمن بتواند روی اصول انقلاب بین ما تفرقه ایجاد کند.
فارس: در برابر تهاجم فرهنگی دشمن که هر سال بخصوص در میان دانشجویان ما بیشتر می‌شود، چه راهکاری باید انجام دهیم؟
سرسنگی: من یک معلم هستم و می‌بینم که چقدر دانشجویان نیاز به کار فرهنگی دارند، وقتی ناهنجاری‌های دانشجویان را می‌بینم واقعا ناراحت می‌شوم و خودم را شریک و مسؤول می‌بینم ولی واقعا حکایت بخش فرهنگی دانشگاه‌ها، حکایت شنا با دست‌های بسته است.
مشکلات زیاد است ولی از آن طرف هم کار در حوزه فرهنگی و اجتماعی بیشتر در حد شعار باقی مانده و حمایت نمی‌شود.
دانشجو چند سال در دانشگاه است و از دانشگاه خارج می‌شود اما اگر نتوانیم در دانشگاه مشکلات دانشجویان را حل کنیم و آنها را پرورش دهیم این افراد به جامعه می‌روند و اوضاعشان بدتر می‌شود.
فرصتی که ما می‌توانیم جوانان را برای حضور در جامعه آماده کنیم همین فرصت دانشگاه است. یکی از ویژگی‌هایی که همیشه دانشگاه‌ها داشتند این است که همواره برای جامعه الگو بوده و نسبت به مسائل جامعه حساسیت نشان داده‌اند، بنابراین شاید یکی از مسائلی که امروز هم باید میان دانشجویان رایج باشد همین حساسیتی است که قبلا نسبت به مسائل اجتماعی داشتند و همیشه باید ادامه دهند.
فارس: دانشجویان در سال ۱۳۳۲ با حساسیتی که نسبت به استکبارستیزی داشتند پیامی را به مردم رساندند، امروز مسؤولیت دانشجویان در دانشگاه‌ها چیست؟
سرسنگی: انتظار ما از دانشجویان این است که روحیه انتقادی داشته باشند، دانشجویان باید روحیه نقد داشته باشند، ولی این روحیه انتقادی باید با آرامش، اخلاق و انصاف همراه باشد.
یعنی اگر در نقطه‌ای از مملکت کار خوبی صورت گرفته بود حتی اگر از جانب جناح سیاسی محبوب ما نیز انجام نشده بود باید طرفداری کنیم حتی اگر از دوستان خود ما کار خوبی انجام ندادند یا ضعف دارند ولو اینکه دوست ما هستند باید انتقاد کنیم. یعنی در واقع دانشجویان باید این مسئله را به جامعه منتقل کنند که دارای انصاف هستند.
فارس: در غیراینصورت چه آسیب‌هایی در کمین است؟
سرسنگی: رفتارهای تند، شتابزده و هیجانی دانشگاه را از خط مشی درست دور می‌کند، بنابراین باید دانشجویان با وجود اینکه تندترین انتقادات را صورت می‌دهند بیشترین توجه را به هنجارهای جامعه داشته باشند و از رفتارهای شتابزده یا احیانا رفتاری که سبب می‌شود اشخاص حقیقی و حقوقی احساس کنند حقی از آنها گرفته شده یا ظلمی بر آنها شده است، بپرهیزند.
* دانشگاه باید لنگر آرامش جامعه باشد
اگر دانشگاه محیط آرامی باشد یعنی از منظر اینکه حرف زده شود ولی حرف در مقیاس منطقی و آرام باشد آرامش به جامعه نیز منتقل می‌شود. ولی اگر جامعه آرام نباشد تلاطم دانشگاه در جامعه تاثیر منفی می‌گذارد.
من فکر می‌کنم یکی از دلایلی که حوادث دی ماه سال گذشته نتوانست در جامعه ما تاثیر منفی بگذارد این بود که دانشگاه‌ها آرامش خود را حفظ کردند و حاضر نشدند به رفتارهایی که اغتشاشگران طراحی کردند، دامن بزنند. بنابراین به نظرم آرامش دانشگاه و بحث ارتباط دانشجویان با جامعه بسیار مهم است.
محیط دانشجویی باید نسبت به اتفاقات جامعه یک محیط منتقدانه باشد و فرقی نمی‌کند طرف مورد نقد دوست سیاسی ماست یا نیست. ما باید انتقاد خودمان را بر اساس عدالت انجام دهیم نه بر اساس مناسبات سیاسی.
فارس: دانشجویان چطور باید با چنین فرهنگی آشنا شوند؟
سرسنگی: دانشگاه به عقیده من دارای یک هدف مهم است و آن این که دانشجویان را به نوعی تربیت کنند که برنامه‌هایی مثل کرسی‌های آزاداندیشی و مناظرات دانشجویی و برنامه‌های تشکل‌ها برگزار شود زیرا این برنامه‌ها می‌تواند دانشجویان را در مواجهه با ناهنجاری‌ها و مشکلات قرار دهد و به آنها آموزش دهد چگونه هم باید منتقد بود هم منصف و هم عدل و آرامش را رعایت کرد. بنابراین دانشجو به دانشگاه می‌آید که دو نوع تربیت را تجربه کند. یکی تربیت علمی و دیگری تربیت اجتماعی و فرهنگی.
فارس: به تربیت اجتماعی و فرهنگی دانشجویان اشاره کردید، برخی خانواده‌ها با ورود فرزندشان به دانشگاه به نوعی دچار نگرانی از بابت هویت فرهنگی او می‌شوند، به نظر شما این نگرانی طبیعی است؟
سرسنگی: به هر حال طبیعی است وقتی یک جوان را از محیط خانواده که محیط محصوری است وارد محیط باز دانشگاه می‌کنیم در واقع بحث دو جانبه پیش می‌آید.،هم می‌تواند سبب شکوفایی جوان شود و هم اینکه اگر با مراقبت همراه نباشد ممکن است جوان آموزه‌هایی را بگیرد که ناهنجاری برای جوان فراهم شود.
به نظرم بر فرض اینکه احتمال دارد جوان در محیط دانشگاه با کسانی هم آشنا شود و با جریاناتی همراه شود که مورد تمایلات ما نیست نمی‌توانیم این بخش مهم زندگی را کنار بگذاریم.
فارس: پس خانواده‌ها چه برخوردی باید داشته باشند؟
سرسنگی: ما باید تمهیداتی را فراهم کنیم که چطور می‌شود این دوران حساس جوانی را دانشجویان به خوبی بگذارنند.
یکی از مشکلاتی که ما داریم این است که خانواده‌ها فکر می‌کنند همین که فرزندشان وارد دانشگاه شد دیگر نیازی نیست از او مراقبت کنند. البته در این سن فرزند خانواده بزرگتر شده و خودرای‌تر است اما ارتباط عاطفی خانواده بسیار بر دانشجو مؤثر است. حمایت عاطفی خانواده در بسیاری موارد جایگزین ندارد. ما هر کار فرهنگی هم انجام دهیم جایگزین حمایت عاطفی خانواده نمی‌شود.
بنابراین همه باید دغدغه داشته باشیم که چند سالی که دانشجو در دانشگاه هست حتی‌الامکان جذب گروه‌های مخالف و کسانی که دام بر سر راه آنها می‌گذارند نشوند و مسیر زندگی خودش را تا زمانی که دانشگاه را ترک می‌کند، با صحت و سلامت ادامه دهد.
فارس: دانشگاه تهران در این زمینه چه کرده است؟
سرسنگی: ما برنامه‌های زیادی برای این منظور داریم. تقویت ارتباط دانشگاه با والدین یکی از این برنامه‌هاست و برنامه‌های دیگری در حوزه‌های فرهنگی و اجتماعی دانشگاه داریم. طبیعتا یکسری مسائل مالی، دانشگاه را هم درگیر کرده که دست ما را بسته و اجازه نمی‌دهد کار کنیم.
فارس: چطور؟
سرسنگی: می‌دانید که کار فرهنگی و اجتماعی کار هزینه‌بری است، برای اینکه ما تولیدات خوبی داشته باشیم باید هزینه کنیم تا اوقات فراغت خوبی برای بچه‌ها فراهم کنیم، این مسائل نیاز به امکاناتی دارد که باید شرایطی را فراهم کنیم، امیدواریم با گشایش مالی شرایط بهتر شود.
انتهای پیام/