به گزارش خبرنگار گروه محیط زیست و گردشگری خبرگزاری فارس، محمد شیریجیان عضو پژوهشگاه مطالعات فناوری ریاست جمهوری در نشست ایران و چالش ۲۰۲۰ سیاست‌های توسعه در مواجهه با تغییر اقلیم و میزگرد بررسی مسائل حقوقی فنی اقتصادی توافقنامه پاریس و برنامه مشارکت ملی تعیین شده آن که عصر امروز در دانشگاه فنی دانشگاه تهران برگزار شد با طرح این سؤال که چرا پس از تجربه ناموفق پیمان کیوتو زیر بار تعهدات توافقنامه پاریس می‌رویم، اظهار داشت: پس از تجربه ناموفق پیمان کیوتو کشورهای توسعه یافته که ۲۰ سال از منابع انرژی ارزان‌ قیمت استفاده کرده بودند و موجب انتشار گسترده گازهای گلخانه‌ای در جهان شدند تصمیم گرفتند وارد یک توافقنامه دیگر با همراهی کشورهای در حال توسعه شوند.

وی افزود: اما سؤال اینجا است که چطور کشورهای در حال توسعه و کشوری مانند ایران که نخستین دارنده منابع هیدروکربونی است این ظلم را می‌پذیرد. 

شیریجیان با بیان اینکه متأسفانه متولیان توافقنامه پاریس تنها از منظر ملاحظات زیست محیطی این مسئله را مورد توجه قرار داده‌اند، اظهار داشت: این تعهد از منظر ملاحظات اقتصادی و حقوقی، سیاسی و امنیتی دیده نشده است.

عضو پژوهشگاه مطالعات فناوری ریاست جمهوری با اشاره به اینکه بزرگترین مشکل کشور ما از منظر آلودگی‌های زیست محیطی آلودگی هوا است، گفت: منشا این آلودگی منواکسید کربن، منواکسید سرب و ذرات معلق است که در زمره گازهای گلخانه‌ای محسوب نمی‌شود.

وی ادامه داد: براساس مطالعات انجام گرفته تنها ۲.۳درصد گازهای گلخانه‌ای موجود در جو منشا انسانی داشته و حتی در خصوص علت گرمایش زمین و تأثیر گازهای گلخانه‌ای میان صاحب‌نظران اختلاف وجود دارد.

شیریجیان با بیان اینکه بحث انتشار گازهای گلخانه‌ای یک مسئله جهانی است و با صفر شدن تولید این گازها در کشور ما ممکن است این مسئله جهانی حل نشود، گفت: وقتی کشوری مثل آمریکا از انجام تعهداتش در توافقنامه پاریس شانه خالی می‌کند آثار زیست‌محیطی انتشار گازهای گلخانه‌ای این کشور در کل جهان وارد می‌شود.

وی در خصوص آثار اقتصادی این توافقنامه به گزارش سازمان محیط زیست اشاره کرد و گفت: اجرای این تعهدات برمبنای جدول داده و ستانده سال ۸۳ اینطور است که براساس سناریوی ۴درصدی غیر مشروط باید حجم اقتصادی کشور معادل ۱.۱ درصد کوچک شود که چیزی حدود  ۲ هزار میلیارد و ۸۱۴ میلیون تومان به حجم اقتصاد کشور ضربه وارد می‌کند.

عضو پژوهشگاه مطالعات فناوری ریاست جمهوری با بیان اینکه مهم‌ترین مزیت اقتصادی کشور صنعت نفت و گاز است، گفت: با قبول تعهدات توافقنامه ۰.۶درصد این صنعت کوچک می‌شود و حوزه پایین‌دستی این صنعت نیز ۷درصد کوچک خواهد شد که هزینه مستقیم آن ۱۷.۵ میلیارد دلار یعنی معادل ۱۹۳ هزار میلیارد تومان برآورد شده است.

وی افزود: این مسئله در سناریوی ۱۲ درصد، ۵۲.۵ میلیارد دلار هزینه مستقیم برای کشور در بر دارد که معادل ۵۷۸ هزار میلیارد تومان خواهد بود.

شیریجیان گفت: باید از مسئولان و موافقان این توافقنامه پرسید این هزینه‌ها با چه منابع درآمدی قرار است تأمین شود وقتی هیچ سازوکار مشخصی در سند مشارکت ملی ما دیده نشده است.

وی خاطرنشان کرد: توافقنامه پاریس یک موافقت اصولی است و آن چیزی که اهمیت دارد سند INDC که تعهدآور بوده و بار هزینه‌ای برای کشور به دنبال دارد.

عضو پژوهشگاه مطالعات فناوری ریاست جمهوری به بررسی ملاحظات امنیتی این توافقنامه پرداخت و گفت: الزامات و چارچوب‌های شفافیت‌زا در این توافقنامه اینطور عمل می‌کند که کشورهای عضو باید منشا تولید گازهای گلخانه‌ای خود را به کمیته‌های مخصوص ارائه کنند و این اطلاعات ساختار صنعتی ما را به طور کامل مشخص می‌کند.

انتهای پیام/