قبل از هر چیز باید توجه داشت که بیشتر این کنجکاوی ها نتیجه مطلوبی در بر ندارد. مثل یک بازی دزد و پلیس که در نهایت فردی که مورد تعقیب است، مورد توجه بیشتر قرار می گیرد و از این ماجرا لذت می برد. اگر فردی این کار را انجام دهد باید از خودش بپرسد که این کنجکاوی چه نتیجه ای دارد؟ این اولین سوالی است که باید از خودتان بکنید. اگر بتوانید مچ همسرتان را بگیرید، چه نتیجه و فایده ای خواهد داشت؟ آیا می تواند جلوی رفتارش را بگیرد یا او در نهایت طلبکار هم خواهد شد؟ یعنی ممکن است شما را به خاطر این رفتارتان متهم کند! مراقب باشید که همسرتان به خاطر اشتباه شما خود را تبرئه نکند. مثلا گفتن این جمله ها که «رفتار تو هم اشتباه بوده که مرا تعقیب کردی» و «تو به خاطر بی اعتمادی به من باعث شدی تا اقدام به چنین کاری کنم» و... عاقبت چنین رفتارهایی است.

این رفتار هر زمانی که لو برود، از قبح آن در نگاه شوهرتان می کاهد. فراموش نکنید که اگر فردی بخواهد مخفی کاری کند، هزاران راه حل به ذهن اش می رسد و هر بار از راه حل های جدیدی استفاده می کند و دیوار حاشا برای این افراد بلند است. در ضمن انجام چنین کارهایی به محض لو رفتن باعث می شود که همسرتان هیچ وقت در کنار شما احساس آرامش نکند و این بدترین اتفاق برای زندگی مشترک محسوب می شود.

بهترین راه حل این است که صادقانه درباره احساس تان حرف بزنید و بگویید که رفتارهای شک برانگیز همسرتان چه تاثیراتی بر زندگی مشترک شما و ارتباط تان گذاشته است. معمولا افرادی که مخفی کاری می کنند، کم کاری هایی در زندگی مشترک دارند و همسر این افراد می توانند انتظارات خود را از همسرشان مطالبه کنند. مثلا مردی که دیر به خانه می آید، همسرش به جای این که بگوید «چرا این قدر دیر آمده ای!؟» بهتر است که بگوید: «دوست ندارم این قدر دیر به خانه بیایی» یا «وقتی این قدر دیر به خانه می آیی، احساس تنهایی می کنم.» واضح است که صحبت کردن در این باره بهتر از تعقیب کردن و تله گذاشتن برای اوست.