تحقیقات در این رابطه وقتی آغاز شد که خانواده مرد مسافرکشی به نام نریمان به پلیس گفتند او ربوده شده ‌است. همسر نریمان گفت: دقایقی قبل مردی با ما تماس گرفت و گفت اگر 200 میلیون تومان به حسابش واریز نکنیم، نریمان را می‌کشد.

با توجه به این شکایت و تشکیل پرونده، مأموران تحقیقات خود را آغاز کردند. همسر نریمان گفت: آنها به من گفتند باید منتظر تماسشان باشم تا بگویند چطور باید پول را به آنها برسانم. آدم‌ربایان همچنین گفتند نباید موضوع را به پلیس گزارش بدهم.

مأموران به زن جوان آموزش دادند که چطور با آدم‌ربایان صحبت کند و از او خواستند کاری نکند که آنها عصبانی شوند. این زن در تماس بعدی به آدم‌ربایان گفت برای تأمین پولی که خواسته‌اند نیاز به زمان بیشتری دارد و نمی‌تواند در مدت دو روز این پول را تأمین کند. ضمن اینکه حتما باید صدای شوهرش را بشنود تا از سلامت او مطمئن شود.

هرچند آدم‌ربایان فرصت بیشتری به این زن دادند، اما اجازه ندادند او با شوهرش تلفنی صحبت کند.

آدم‌ربایان که معلوم بود حرفه‌ای هستند، هربار با یک شماره‌تلفن با این زن تماس می‌گرفتند تا ردی از خود به‌جا نگذارند. این کشمکش 17 روز به طول انجامید تا اینکه مأموران با ردیابی‌هایی که انجام دادند متوجه شدند احتمالا آدم‌ربایان در ورامین حضور دارند و نریمان را نیز در آنجا نگهداری می‌کنند. در آخرین تماس با صحبت‌هایی که همسر مرد ربوده‌شده با آنها کرد و گفت که پول را آماده کرده‌ است، پلیس موفق به ردیابی متهمان شد و دقایقی بعد مأموران متوجه شدند نریمان در یک کوره آجرپزی نگهداری می‌شود.

با شناسایی محل کوره، پلیس بلافاصله خود را به محل رساند و نریمان را که در چاهی 17 متری نگهداری می‌شد بیرون کشید و دو متهم حاضر در صحنه را نیز بازداشت کرد.

وضعیت نریمان آن‌قدر بد بود که مأموران بلافاصله او را به بیمارستان منتقل کردند. بعد از چند روز وقتی نریمان توانست صحبت کند، به پلیس گفت: من دو نفر را به‌عنوان مسافر سوار ماشین کردم. آنها ماشین را به‌صورت دربستی برای رفتن به ورامین می‌خواستند و پول خوبی هم پیشنهاد دادند، من هم قبول کردم. به محض اینکه به آدرسی که گفته بودند رسیدیم، دست‌وپای من را بستند. گفتم هرچه می‌خواهید بردارید و حتی اگر می‌خواهید ماشین هم برای شما باشد، ولی بگذارید من بروم، اما آنها قانع نشدند و گفتند پول می‌خواهند، بعد با خانواده‌ام تماس گرفتند و گفتند که باید پول بدهند. من نمی‌دانم چه تماس‌هایی بین آنها ردوبدل می‌شد، اما در این مدت آنها من را داخل چاهی انداختند، هیچ بهداشتی نداشتم، حتی نمی‌توانستم از دستشویی استفاده کنم، نمی‌توانستم حرکت کنم و 17 روز آفتاب ندیدم. آنها به من غذا نمی‌دادند. هر سه روز یک‌بار یک عدد کلوچه و یک لیوان آب می‌دادند، البته آن را هم یکی از آدم‌ربایان مخفیانه می‌داد و بقیه می‌گفتند هیچ غذایی نباید به من داده شود تا خانواده‌ام مجبور شوند  پول بدهند.

با توجه به گفته‌های متهم و تکمیل تحقیقات و صدور کیفرخواست، پرونده برای رسیدگی به شعبه 8 دادگاه کیفری استان تهران فرستاده‌ شد. متهمان روز گذشته پای میز محاکمه رفتند. در ابتدای جلسه کیفرخواست علیه آنها خوانده ‌شد و در ادامه شاکی در جایگاه قرار گرفت. او گفت: زمانی که من را از چاه بیرون کشیدند، بدنم زخم شده‌ بود. پزشکان گفتند زخم بستر گرفته‌ام و بدنم عفونت کرده‌ است. برای اینکه بتوانم خودم را درمان کنم به پول احتیاج داشتم و وقتی آدم‌رباها به من گفتند اگر رضایت بدهم 20 میلیون تومان می‌دهند، مجبور شدم این کار را بکنم تا پولی برای درمان خودم داشته‌ باشم.

شاکی گفت: من واقعا مجبور شدم این کار را بکنم. آنها من را شکنجه کردند و آزارم دادند، البته دو نفر نبودند، چهار نفر بودند که وقتی مأموران پلیس آمدند دو نفرشان فرار کردند.

در ادامه، متهمان در جایگاه قرار گرفتند. هر دو متهم اتهام آدم‌ربایی را رد کردند و گفتند ما در آدم‌ربایی نقشی نداشتیم، حتی در نگهداری این مرد هم نقشی نداشتیم، ما اصلا در جریان موضوع هم نبودیم. وقتی مأموران آمدند، ما را بازداشت کردند، درحالی‌که ما اصلا در این درگیری حضور نداشتیم و نمی‌دانیم چه اتفاقی افتاده ‌است. ما در حال عبور از آنجا بودیم که دستگیر شدیم.

مرد شاکی گفته‌های این دو متهم را رد کرد و گفت: آنها مراقب من بودند و خیلی من را اذیت کردند، البته دو نفری که فرار کردند افغانستانی بودند؛ آنها بودند که سوار ماشین شدند و دربستی تا ورامین من را کشاندند و بعد هم من را دزدیدند، اما دو متهم حاضر در دادگاه هم نقش داشتند، آنها من را در چاه انداختند و 17 روز آزارم دادند.

با پایان گفته‌های متهمان و وکلای آنها، قضات برای تصمیم‌گیری دراین‌باره وارد شور شدند.