سید هادی کسایی زاده در یادداشتی نوشت: در میان خبرهای زرد رسانه ها که بیشتر به سرگرمی شباهت دارد تا اطلاع رسانی خواندم که پروانه مافی نماینده مردم تهران، ری، شمیرانات، اسلامشهر و پردیس در مجلس شورای اسلامی گفته: پیشنهاداین بود که مشخصا در اسم کمیسیون زنان، عنوان آسیب‌های اجتماعی اضافه شود و نام”کمیسیون ویژه آسیب‌های اجتماعی حوزه زنان، جوانان و خانواده” تغییر کند که طبیعتا در شرح وظایف آن هم باید تغییراتی اعمال شود.

 
واقعا یعنی سطح مجلس اینقدر پایین آمده (هرچند موارد زیادی قبلا دیدیم) که نمایندگان ملت نشستند به این برسند اسم کمیسیون تغییر کند؟ ناخودآگاه آدم یاد خیابان آفریقای تهران می افتد که سه تا اسم دارد: (آفریقا- نلسون ماندلا- جردن) ملت همه آفریقا و جردنش را بلد هستند و نلسون ماندلاش اصلا خوانده و نوشته نمی شود. یعنی شخصیت و منش و سبک زندگی جایگاهی ندارد.
 
عزیزانم که عنوان نماینده تهران، ری، شمیرانات، اسلامشهر و پردیس را یدک می کشید که عمرا شناختی از این شهرستان ها داشته باشید واقعا مشکل زنان کشور ما تغییر نام کمیسیون است؟ یک همسر زندانی را وسط کوچه به اتهام تنها بودن و بی سرپرست بودن جلوی چشم ۳ کودک خردسالش کتک زدند و بهش اتهام زدند آن وقت اسم کمیسیون تغییر می دهید؟ آسیب اجتماعی خود شما هستید که ماهانه حقوقتان را می گیرید و قوانین و نظارت شما آنقدر سست است که وضعیت آسیب های اجتماعی در کشور اینطور بحرانی شده است.
 
به اعتقاد من بهتر است اسم خودتان و نیتتان و عملکردتان را تغییر دهید. بروید کمیته امداد و بهزیستی را رصد کنید که با هزاران میلیارد تومان پول بیت المال چه می کنند؟ بروید ریشه آسیب های اجتماعی زنان را بررسی کنید و با آنها زندگی کنید. اول انقلاب کدام زن ایرانی راننده تاکسی و اتوبوس بود؟ کدام زن ایرانی و دختر ایرانی را صادر می کردند که با افتخار فیلم لاتاری هم برای آنها بسازند و سیمرغ هم جایزه بگیرد. کجا این مقدار سقط جنین غیرقانونی داشتیم؟ کجا این مقدار طلاق داشتیم؟  ۴۰ سال انقلاب اسلامی برای جایگاه زنان چه کرد؟ اینها را بررسی کنید کجا وا دادیم و کجا باختیم.
 
بروید قوانین منسوخ و بی ارزشی که اجرا نمی شود را بازنویسی کنید. مشکل زنان ما ورود به ورزشگاه نیست. مشکل زنان ما این است که به آنها به چشم مادر و مربی آدمیت نگاه نمی شود. داشتن زندان زنان در جمهوری اسلامی ایران زیبنده نیست وقتی زن ملکه عشق و محبت الهی است. چه شده که زندان زنان بزرگتر شد؟ چه شده که زنان سیگاری و معتاد و قلیانی شدند؟ چه شده که کانال های تلگرامی ویژه صیغه و تن فروشی بیداد می کند؟ چگونه تربیت کردیم؟ چگونه آموزش دادیم؟
 
این دختران و زنان همگی زیر ۴۰ سال هستند یعنی در همین انقلاب و مدارس همین انقلاب بزرگ شدند و تربیت و آموزش گرفتند. لطفا وظیفه دارید پاسخ دهید. در همین استان تهران در سال ۱۳۵۷ تعداد طلاق ثبت شده ۳۸۱ مورد و حالا ۳۵ هزار مورد است چرا؟ آیا زنان ایرانی از جایگاهی که دارند راضی هستند؟ تلویزیون را روشن می کنیم یا در سینما می رویم زنان با آرایش یا در تبلیغات و یا موجب زیبایی فیلم سریال می شوند و این یعنی استفاده ابزاری از زن …. این اهداف انقلاب و مجلس انقلابی بود؟
 
آیا امروز می توانیم بگوییم دخترمان را با خیالی آسوده به مدرسه بفرستیم؟ فضا خوب است؟ می تواند خواهر یا مادر یا همسر و یا مدیرخوبی باشد؟ مدرسه حواسش هست؟ نه چون مدرسه حواسش به درآمد و مخارج اش هست. آن وقت شما نام کمیسیون تغییر می دهید…
 
حرف برای گفتن زیاد است
می دانم یاسین است …