به گزارش خبرنگار حوزه سیاست خارجی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، شاید هیچ کشوری در چند روز گذشته به اندازه ونزوئلا  توجه‌ها را به خود جلب نکرده باشد، چراکه  اعتراضات خیابانی در پایتخت این کشور موضع گیری سران بسیاری از کشورها را به همراه داشته است، علاوه براین  به دنبال این ناآرامی ها رئیس پارلمان این کشور خود را رئیس جمهور موقت اعلام کرد و در اقدامی خارج از عرف دیپلماسی، ایالات متحده و برخی دیگر از کشورها، این رییس جمهور خود خوانده را به رسمیت شناختند و این در حالی است که ایران، ترکیه، روسیه، مکزیک و برخی دیگر از کشورها حمایت خود از دولت قانونی و منتخب مادورو  را اعلام کرده‌اند.

 خبرهای دو روز اخیر از آن حکایت می کنند که توییت های ترامپ که از همان لحظات اولیه یکی پس از دیگری در فضای مجازی منتشر می شد همگی در حمایت از کودتاگران بوده اند، اما این تنها رییس جمهور  آمریکا نبود که به صورت علنی به دخالت در  امور ونزوئلا پرداخت، بلکه  مایک پمپئو وزیر امور خارجه این کشور هم یک روز پس از آغاز تنش ها در کاراکاس، الیوت آبرامز را به عنوان نماینده ویژه آمریکا در امور ونزوئلا معرفی کرد! تمامی شواهد حاکی از آن است که زنجیره اتفاقاتی که در ارتباط با اعتراضات در کاراکاس در حال رخ دادن است، با برنامه ریزی همراه بوده و در این میان نگاهها بیشتر به سمت کاخ سفید معطوف است.

 آمریکا و تلاش برای سرنگونی رهبران مستقل

وزارت امور خارجه آمریکا پیش از این هم بارها در رابطه با دولت هایی که سیاست های مستقل از کاخ سفید را دنبال می کردند مواضعی مداخله جویانه اتخاذ کرده بود، اما در مورد آمریکای لاتین بحث فراتر از موارد مشابه بوده است، تاجایی که به نظر می رسد از منظر کاخ سفید کشورهای آمریکای لاتین حکم حیات خلوت آنها را دارند؛ این عبارت در علوم سیاسی و روابط بین‌الملل به معنای منطقه نفوذ واشنگتن بوده که در دهه های مختلف به فراخور شرایط تغییر کرده است.
شاید بتوان فیدل کاسترو رهبر فقید کوبا را از قدیمی ترین رهبران مستقل آمریکای لاتین دانست که سالیان طولانی راه مبارزه با نفوذ و دخالت‌های ایالات متحده را در پیش گرفته و از ترورهای متعددی جان سالم به در برده بود.

حسن عابدینی کارشناس مسائل بین‌الملل در گفت‌وگو با باشگاه خبرنگاران جوان، در رابطه با سیاست‌های مداخله جویانه ایالات متحده براین باور است که کاخ سفید همواره سیاست مداخله در کشور‌های آمریکای لاتین را دنبال می‌کند و در این مقطع هم از هیچ کوششی برای سرنگونی دولت‌های مستقل  از کوبا گرفته  تا ونزوئلا و سایر کشور‌های این منطقه  دریغ نکرده است.

وی همچنین تاکید می کند که  بارها کاخ سفید و سازمان جاسوسی CIA برای ترور رهبران مستقل این کشور‌ها دست به کار شده‌اند و حتی برخی معتقد هستند، بیماری‌هایی که برخی از رهبران این کشور‌ها مانند هوگو چاوز به آن مبتلا شدند، نوعی توطئه از سوی آمریکایی ها بوده است. همچنین گفته  می شود که در دو دهه گذشته ونزوئلا به عنوان موتور محرکه دولت‌های آمریکای لاتین و جنبش‌های استقلال طلب که مبارزه با دخالت‌های ایالات متحده را در دستور کار خود قرار داده‌اند مطرح بوده است، بنابراین واشنگتن در چند مرحله تلاش کرد از طریق تلاش برای راه اندازی شورش‌های خیابانی، کمک و آموزش مخالفان همچنین مداخله نظامی در ونزوئلا زمینه‌های سرنگونی دولت چاوز را فراهم کند.

تمامی این مداخلات درحالی است که چندی پیش نیکلاس مادورو پیشنهاد مکزیک و اروگوئه برای گفت‌وگو بین دولت و معارضان را پذیرفت، اما به دنبال حمایت ایالات متحده از گوایدو رئیس جمهور خودخوانده و همراهی برخی کشورها در این موضوع با واشنگتن، اوضاع پیچیده تر از پیش شد.

 آبرامز سفیر کودتا در ونزوئلا، سیاست مداری بد سابقه ای

روز چهارشنبه، سوم بهمن ماه خوآن گوآیدو رهبر معترضان در ونزوئلا خود را رئیس جمهور موقت این کشور اعلام کرد، ساعاتی بعد آمریکا و چند کشور دیگر وی را به رسمیت شناخته و پس از آن مایک پمپئو اعلام کرد که الیوت آبرامز را به عنوان نماینده ایالات متحده در رابطه با ونزوئلا منصوب کرده است.

«آبرامز» زندگى سیاسى خود را با فعالیت در دفتر سناتور دموکرات «هنرى جکسون» آغاز کرد. او از سال ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۶ به عنوان عضو ارشد در «انستیتوى هوستون»‌ خدمت کرد و به ریاست دپارتمان «اخلاقیات و سیاستگذارى عمومى» این انستیتو منصوب شد.
همچنین در فوریه ۲۰۰۵، به دستیارى معاون اول ریاست جمهورى آمریکا و مشاور ارشد امنیتى در مسائل جهانى این نهاد منصوب شد. علاوه براین «آبرامز» از دسامبر ۲۰۰۲ تا فوریه ۲۰۰۵ در پست دستیار ویژه رئیس‌جمهور در مسائل مربوط به خاور نزدیک و شمال آفریقا هم فعالیت کرد.

نکته قابل توجه این است که الیوت آبرامز به همراه جان بولتون، هر دو جزء ۱۲ چهره تندرو نو محافظه کار ایالات متحده محسوب می شوند.

مایک پمپئو وزیر خارجه آمریکا،  الیوت آبرامز را سرمایه‌ای واقعی برای ماموریت واشنگتن در راستای کمک به مردم ونزوئلا دانست که از طریق آن دموکراسی و رفاه به این کشور باز می گردد.

بخش قابل توجه موضوع این است که الیوت آبرامز که حتی در کشور خود هم شخص محبوبی نیست، تاجایی که وقتی بوش پسر وی را در سال ۲۰۰۱ نامزد پستی در رابطه با حقوق بشر کرد طوفانی از اعتراضات برپا شد، به صورتی که روزنامه نگار واشنگتن پست، مری مک گروری، نوشت: «اعضای کنگره چهره خشمگین آبرامز را در کمیته به یاد می‌آوردند وقتی دفاعیات جوخه‌های مرگ و دیکتاتورها، انکار قتل عام ها، دروغ درباره فعالیت‌های غیرقانونی ایالات متحده در حمایت از مخالفین دولت نیکاراگوئه را می‌شنید، آن‌ها را مسخره کرد و کور و نفهم خواند.»

البته تنها الیوت آبرامز نیست که سابقه منفی اش مورد توجه رسانه ها قرار گرفته است بلکه، راشل آبرامز همسر او  یکی از سه بنیان گذار اصلی کمیته اضطرار اسرائیل است. برنامه‌های او بر معرفی و تبلیغ سیاست مداران طرفدار اسرائیل در آمریکا متمرکز است و در وبلاگش طرفداری فراوان و مقدس مابانه‌ای از اسرائیل انجام می‌دهد و به سیاست مداران میانه رو حمله می‌کند. همسر آبرامز همچنین با تلویزیون‌ها و روزنامه‌های مختلف ارتباط نزدیکی دارد و از طریق عوامل و همفکران خود در این رسانه‌ها علیه هر فردی که از نظر او به اندازه کافی از اسرائیل حمایت نکرده،  اقدام می‌کند.

حوادث ونزوئلا، توطئه کاخ سفید

با توجه به دخالت‌های کاخ سفید در اعتراضات ونزوئلا، این شک که ایالات متحده دستی در این حوادث دارد، به یقیین تبدیل می‌شود. امیر تفرشی کارشناس مسائل آمریکای لاتین در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه سیاست خارجی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، در رابطه با دخالت‌های آمریکا در شلوغی‌های ونزوئلا اظهار کرد: یک تظاهرات اعتراضی در کاراکاس پایتخت ونزوئلا شکل می‌گیرد، سپس رئیس پارلمان این کشور که جوانی ۳۵ ساله به نام خوآن گوایدو است، در جمع معترضین حاضر شده و خود را رئیس جمهور موقت این کشور اعلام می‌کند. سپس کاخ سفید در کمتر از یک ساعت او را به عنوان رئیس جمهور ونزوئلا به رسمیت می شناسد و پس از آن برخی از کشور‌ها که عمدتا در همسایگی ونزوئلا قرار داشته، هم‌پیمانان آمریکا محسوب می شوند و بیشتر آن‌ها به عنوان گروه لیما در آمریکای لاتین شناخته می‌شوند، از تصمیم گوآیدو حمایت کرده و ریاست جمهوری ایشان را به رسمیت می‌شناسند.

وی ادامه داد: چندی پیش مایک پمپئو اعلام کرد که آمریکاحاضر است ۲۰ میلیون دلار به مخالفان دولت ونزوئلا کمک کند و جان بولتون هم ساعاتی پیش اعلام کرد که منابع خارج از ونزوئلا همچنین ثروت‌های مربوط به این کشور، متعلق به دولت قانونی این کشور بوده و دولت قانونی ونزوئلا هم از نظر ما خوان گوآیدو است؛ بنابراین به نظر می‌رسد دولت آمریکا قصد دارد پشتیبانی جدی به لحاظ سیاسی، لجستیک و مالی از گوآیدو کرده تا پروژه دوگانگی را پیش برده و تنش اجتماعی را در این کشور تقویت کند؛ بنابراین واشنگتن به بهانه حمایت از حقوق بشر زمینه دخالت بین المللی در ونزوئلا را فراهم کرده و سناریو‌های خود را یکی پس از دیگری پیش خواهند برد.

با توجه به اینکه ایالات متحده، مدعی اول صف حقوق بشر است و هر کجا که حرفی برای گفتن نداشته باشد، بحث حقوق بشر را پیش می‌کشد، اکنون این احتمال وجود دارد بخواهد به بهانه حقوق بشر هم در ونزوئلا دامنه دخالت‌های خود را گسترش دهد.

آمریکا، دایه مهربان‌تر از مادر!

"چرا تاکنون در واشنگتن کودتا شکل نگرفته است؟ زیرا در واشنگتن «سفارت آمریکا» وجود ندارد!" این صحبت‌های آیرا کورزبان وکیل ژان برتراند آریستاید، رئیس جمهور وقت هائیتی پس از کودتا در این کشور است.

هر کجا و در هر کشوری اختلافی وجود داشته باشد، ایالات متحده تلاش می کند خود را قیم مخالفان و معترضان به حساب آورده و به سرعت وارد عمل می شود، این سرعت عمل گاهی به حدی زیاد است که مانند کودتا در ونزوئلا سئوال های زیادی را برای افکار عمومی دنیا ایجاد می کند، بویژه اینکه در بسیاری از موارد این دخالت‌ها حتی به نا آرامی، شورش و یا کودتا منجر می‌شود.

گزارش از رهادخت رستگار

انتهای پیام/