به گزارش خبرنگار اقتصاد بین‌الملل خبرگزاری فارس به نقل از آناتولی، کارشناسان پاکستانی بر این باورند که پاکستان نمی‌خواهد با دعوت از ایران برای پیوستن به پروژه همکاری اقتصادی چین-پاکستان متحدین خود نظیر آمریکا و عربستان را ناراحت کند.
هفته گذشته مهدی هنردوست، سفیر ایران در پاکستان گفته بود که ایران تمایل دارد تا به CPEC بپیوندد.
این پروژه بخشی از طرح بزرگ شبکه زیرساخت حمل و نقل "یک جاده یک کمربندی" چین است که پکن را به دیگر نقاط جهان متصل خواهد کرد.
هنردوست گفته بود ما بر این باوریم که این پروژه بسیار مهم و بزرگ است و می‌تواند بر صلح و همکاری بین کشورهای منطقه اثر گذار باشد.
وی در سخنان خود در اتاق بازرگانی و صنعت پاکستان-ایران افزود: پروژه CPEC به اهداف نهایی خود بدون کمک تهران به خصوص در حوزه انرژی و حمل و نقل دست نخواهد یافت.
در عین حال اما شاهد حسن صدیقی، کارشناس اقتصادی پاکستانی، می‌گوید: در واقع نمی‌توان تهران را به این پروژه افزود چرا که این کشور از سوی آمریکا تحریم شده و همکاری با آن عواقب دارد.
وی ادامه داد: همین حالا هم اسلام‌آباد از سوی نهادهای بین‌المللی مبارزه با پولشویی، تحت فشار است و نمی‌تواند با همکاری با تهران و ناراحت شدن واشنگتن و ریاض به سمت منزوی شدن بیشتر برود.
در ماه ژوئن ۲۰۱۸ بر اساس طرح ارائه شده از سوی آمریکا که عربستان و چین با آن مخالفت نکردند، پاکستان به لیست خاکستری FATF پیوست.
صدیقی می‌گوید علیرغم آنکه تهران سهم خود از پروژه خط لوله انتقال گاز تهران پاکستان عمل کرده است اما ۲۵ سال است که اسلام‌آباد به دلیل فشارهای آمریکا نمی‌تواند این خط لوله را در خاک خود اجرا کند.
عبدالخالق علی تحلیلگر سیاسی و امنیتی نیز نظر مشابهی دارد.
وی می‌گوید: ساخت خط لوله انتقال گاز ایران-پاکستان می‌تواند نیازهای اسلام‌آباد در حوزه انرژی را تامین کند اما فشارهای آمریکا نمی‌گذارد که طرف پاکستانی به تعهدات خود در این پروژه عمل کند.چگونه باید انتظار یک معجزه در شرایط کنونی را داشته باشیم؟
قرارداد CPEC در سال ۲۰۱۴ بین چین و پاکستان امضا شد و این پروژه مسیر دسترسی چین به آفریقا، خاورمیانه و آسیای مرکزی را فراهم می‌کند.
در مقابل این اقدام ایران، هند و افغانستان نیز قرارداد توسعه بندر چابهار را امضا کردند.
صدیقی می‌گوید:از نظر استراتژیک ایران برای پاکستان بسیار مهم است و حضور این کشور در CPEC می‌تواند در تحقق هدف اتصال کشورهای منطقه مؤثر باشد. اما مشکل این است که شرایط کنونی به نفع این ایده نیست.
انتهای پیام/