خبرگزاری فارس ـ گروه آموزش و پرورش: اینجا رنگ‌ها غوغا می‌کنند و چهره دوست‌داشتنی از خانه دوم دانش‌آموزان می‌سازند؛ چهره‌ای که نه تنها برای دانش‌آموزان شادی‌آور است، بلکه لبخند را نیز بر لب رهگذران می‌نشاند؛ انگار روح زندگی در کالبد بی‌جان مدرسه تزریق شده است.
نگاه بعد از گذر از دیوار رنگارنگ مدرسه به باغچه کوچکی که دقیقاً کنار درِ ورودی است، خیره می‌ماند؛ باغچه‌ای پر از گیاه که هنر دست دانش‌آموزان همین مدرسه نیز هست، جذابیت تحصیل در آن را دو چندان می‌کند.
اینجا رنگ‌ها بازیگردان صحنه هستند و در همان ورودی مدرسه، حس کودکی را بیدار می‌کنند و هر بیننده‌ای را سر ذوق می‌آورند.
مدرسه مداد رنگی، ساخته خیّر مدرسه‌ساز علی حق پناه است که با مشارکت اداره کل نوسازی مدارس استان اصفهان ساخته شده و در ناحیه 5 آموزش و پرورش اصفهان قرار دارد؛ در این مدرسه که تمام کلاس‌ها به تجهیزات الکترونیک و تخته هوشمند مجهز هستند، به دلیل استفاده از رنگ‌ها در نمای بیرونی و فضای داخل مدرسه و کلاس‌ها و حتی رنگ‌آمیزی میز و نیمکت کلاس‌های درس مشهور به مدرسه مدادرنگی است.
این مدرسه در زمینی به مساحت ۲۹۰۰ مترمربع با زیربنای ۱۷۴۰ مترمربع ساخته شده است؛ این مدرسه دارای ۱۶۰۰ مترمربع محوطه‌سازی و ۲۰۰ متر طول دیوارکشی آن است؛ همچنین زیربنای سرایداری آن ۶۰ مترمربع است.
این مدرسه دارای ۱۲ کلاس درس، ۶ اتاق اداری، یک کتابخانه، یک کلاس تجربی و یک سالن اجتماعات ۱۶۰ متری است.
وارد مدرسه که می‌شوم موج شادی دانش‌آموزان، شادابم می‌کند و در حیاط مدرسه که بازی می‌کنند به سراغ‌شان می‌روم و دقایقی با هم به گفت‌وگو می‌نشینیم.
نازنین رجبی، دیانا نکوهی و مهدیس رضایی، 3 دانش‌آموز دوست داشتنی پایه چهارم از بین تمام دانش‌آموزان شیرین و دوست داشتنی مدرسه هستند.
نازنین می‌گوید: مدرسه خیلی خوبی داریم؛ همه امکانات را در مدرسه داریم؛ مدیر و معلمان خوبی داریم و امکانات مدرسه‌مان هم زیاد است؛ تازه المپیاد ورزشی هم در مدرسه داریم.
وی ادامه می‌دهد: دانش‌آموزانی هستند که در مدرسه‌شان توپ برای بازی کردن ندارند اما ما در مدرسه امکانات خوبی داریم.
مهدیس هم به روز درختکاری اشاره می‌کند و می‌گوید: ما در مدرسه گل و نهال می‌کاریم و احساس خوبی داریم.
وی به مدرسه دخترعمویش اشاره می‌کند و می‌افزاید: امکاناتی که مدرسه ما دارد را مدرسه دخترعمویم ندارد و او همیشه می‌گوید دوست دارد در مدرسه ما درس بخواند.
مهدیس درباره یک کار خوب مسؤولان مدرسه می‌گوید: ما اینجا بازارچه غذا داریم که یک روز در میان برگزار می‌شود و پولی که غذا می‌خریم برای بچه‌های محروم هزینه می‌شود.
کم‌کم دانش‌آموزان دیگر هم به جمع ما اضافه می‌شوند؛ آنها البته گله می‌کنند که مدرسه‌شان بوفه ندارد و یکی از بچه‌ها هم می‌گوید «دوست ندارم زمین مدرسه آسفالت باشد چون وقتی موقع بازی به زمین می‌خوریم، دست و پایمان زخم می‌شود» و البته زخم دست‌هایش را نیز نشان می‌دهد.
وقتی گلایه دانش‌آموزان را درباره نداشتن بوفه مدرسه به خانم فرقانی مدیر مدرسه منتقل می‌کنم، لبخند می‌زند و می‌گوید: والدین همه بچه‌ها برایشان لقمه سالم می‌گذارند و بچه‌ها از ساندویچ‌هایی که مادرشان برایشان می‌گذارد، استفاده می‌کنند ولی وقتی بوفه هست، برخی بچه‌ها لقمه‌هایشان را نمی‌خورند.
می‌گویم شاید یک روز یکی از دانش‌آموزان لقمه‌اش را فراموش کند به مدرسه بیاورد؛ لبخند مهربانی تحویلم می‌دهد و بیان می‌کند: بچه‌ها یاد می‌گیرند که هوای همدیگر را داشته باشند و هیچوقت هیچ دانش‌آموزی تنها نمی‌ماند.
نکته جالب مدرسه این است که بچه‌ها خانم مدیر، معاونان و معلمان‌شان را خیلی دوست دارند و شاید این موضوع بیش از فضای مدرسه برایشان با اهمیت است.
در صحبت با دانش‌آموزان به این نتیجه رسیدم که اگر در فضای شاد مدرسه، نیروی انسانی شایسته نباشد، این فضا، شادمانی به همراه نخواهد داشت.
حتی تصاویر روی دیوارهای سالن مدرسه، رنگارنگ و جذاب است و سعی شده است که کاردستی دانش‌آموزان در راهروها به نمایش گذاشته شود.
به درون یکی از کلاس‌ها می‌روم که دانش‌آموزان روی نیمکت‌های رنگی نشسته‌اند؛ نیمکت‌های 3 نفره حاکی از آن است که مدرسه پرجمعیتی است اما بچه‌ها درباره پرجمعیت بودن کلاس‌ها گله‌ای ندارند.
النا احمدی یکی از دانش‌آموزان این کلاس می‌گوید: مدرسه قبلی‌ام تخته گچی داشت اما تخته این مدرسه هوشمند است.
هر دانش‌آموزی به نکته‌ای از مدرسه اشاره می‌کند؛ یکی به قرآنی بودن این مدرسه و دیگری شاد بودن فضای مدرسه و البته یکی از دانش آموزان به نام پرنیان سرلک یادی از حاج علی حق پناه می‌کند و می‌گوید: از آقای حق پناه که خواستند دل ما شاد باشد، تشکر می‌کنم.
سال 91 یعنی 6 سال پیش هم به این مدرسه آمده بودم و از آن زمان تاکنون احساس می‌کنم، رنگ کلاس‌ها به آن شادابی روزهای اول نیست.
اما در این مدرسه، آنچه برایم محرز بود، اضلاع آموزشی بود که به نظر می‌آمد در کنار هم خوب شکل گرفته‌اند؛ فقط محتوای آموزشی به شادابی دانش‌آموز منتهی نمی‌شود، در کنار کالبد فیزیکی مدرسه، آنچه موجب شادابی روح و روان دانش‌آموزان می‌شود، محتوای مناسب و مدیر، معاونین و معلمانی هستند که عاشقانه و دلسوزانه برای دانش‌آموزان وقت می‌گذارند و فضای دلنشینی را ایجاد می‌کنند.
انتهای پیام/