پیش از داربی ۸۹، دو تیم استقلال و پرسپولیس در ایام نوروز ۶ بار به مصاف هم رفتند که سهم هر دو تیم یک پیروزی بوده و ۴ بار هم بازی به تساوی کشیده شده است. داربی‌هایی که خیلی پرگل نبودند و تأثیرگذاری جو فروردین و عید نوروز تیم‌ها را محتاط‌تر کرده بود تا کام نوروز را برای هواداران‌شان تلخ نکنند.

داربی یکم؛ پرسپولیس ۰ – ۰ استقلال، ۱۶ فروردن ۱۳۴۷

نخستین تقابل تاریخ دو تیم در قالب یک دیدار دوستانه بود. مصافی که سر آغاز یک رقابت بود. آن بازی حساسیت خاصی نداشت و دو تیم هم زیاد به تکاپو نیفتادند و بازی در پایان با تساوی بدون گل به پایان رسید.

داربی نهم؛ پرسپولیس ۲ – ۰ استقلال، ۳ فروردین ۱۳۵۱

پرسپولیس آن روزها با آلن راجرز می‌درخشید قدرت بلامنازع فوتبال ایران بود. پرسپولیس بازی قبل را با نتیجه ۴ بر یک برده بود و استقلالی‌ها به دنبال انتقام این شکست سنگین بودند. بازی در نیمه اول تعریفی نداشت و دو تیم محتاط‌تر عمل می‌کردند. ابراهیم آشتیانی که آن روزها ستاره سرخ‌های پایتخت بود بارها سمت راست استقلال را اذیت کرد. سرانجام نفوذهایش از سمت راست در نیمه دوم جواب داد و صفر ایرانپاک در دقیقه ۵۰ دروازه پرسپولیس را باز کرد. پس از گل شاگردان راجرز این استقلال بود که سرا پا حمله شد تا دومین شکست متوالی را متحمل نشود اما حسین کلانی روی یک ضدحمله اختلاف را دو برابر کرد تا دوباره این پرسپولیس باشد که فاتح داربی پایتخت باشد.

داربی بیست و هشتم؛ پرسپولیس ۰ – ۰ استقلال، ۷ فروردین ۱۳۶۶

دو تیم رقابت سخت و نفسگیری داشتند و قدرت دو تیم تقریباً برابر بود. در آن زمان برنده داربی، بازیکن بیشتری را ملی پوش می‌کرد اما سختی این بازی و ترس از شکست در ابتدای سال باعث شد تیم‌ها محتاط‌تر باشند. استقلال بیشتر حمله می‌کرد و بازکنان جوان و باانگیزه این تیم خلاقیت بیشتری در حملات داشتند اما مدافعان باتجربه پرسپولیس این حملات را خنثی می‌کردند و تلاش‌های نصفه و نیمه پرسپولیس هم سودی نداشت. ترس از باخت دو تیم را در نیمه دوم محتاط‌تر کرد تا در پایان هر دو به تساوی بدون گل رضایت دهند و سال را بدون شکست آغاز کنند.

داربی شصت و دوم؛ پرسپولیس ۱ – ۱ استقلال، ۱۰ فروردین ۱۳۸۶

شهرآورد شصت و دو سرخابی‌های پایتخت نخستین قسمت از تساوی‌های متوالی و یک بر یک دو تیم بود. بازی که در آن سرخ‌ها شرایط بهتری نسبت به رقیب خود داشتند اما در پایان نتوانستند به قهرمانی برند.

مشخص شدن ۱۰ فروردین ماه برای این دیدار حساسیت این تیم را بالاتر برد تا هر دو تیم به دنبال دادن عیدی مناسبی برای هواداران خود باشند. پرسپولیس پرستاره در حالی به مصاف استقلال می‌رفت که مدعی اصلی قهرمانی بود و در سوی دیگر استقلال مرفاوی با بازی‌های درخشان این امید را در دل هوادارانش به وجود آورده بود که با پیروزی در این دیدار فاصله خود را با رقیب سنتی کم کند.

نکته جالب این بازی سه یاغی بود که در دو تیم حضور داشتند. علی علیزاده و علی انصاریان که آن زمان از از کاپیتان‌های پرسپولیس محسوب می‌شد پیراهن آبی تیم رقیب را بر تن کرده بودند و علیرضا نیکبخت هم به عنوان یکی از ستاره‌های محبوب استقلال شاگرد دنیزلی در پرسپولیس شده بود. از دیگر نکات عجیب این دیدار پیراهن پرسپولیس بود که این تیم با پیراهن‌های راه راه سفید و قرمز در ورزشگاه آزادی به میدان رفت.

بازی با سوت فلیکس بریش آلمانی آغاز شد و پرسپولیس حملات جدی تری را نسبت به حریف انجام می‌داد. تیم مرفاوی که به دنبال خلع صلاح کردن حریف در ۲۰ دقیقه اول بازی بود. حملات سرخ‌ها در همان ابتدای بازی نتیجه داد و نیکبخت در دقیقه ۱۲ دروازه تیم سابق خود را باز کرد و برابر هواداران این تیم شروع به خوشحالی کرد. سکوت عجیبی بخش آبی ورزشگاه را فرا گرفته بود و سرخ‌ها هم یاغی گلزن خود را حسابی تشویق می‌کردند. در آن زمان نیکبخت بهترین گزینه گلزنی برای پرسپولیسی‌ها و بدترین گزینه برای استقلالی‌ها بود.

مرفاوی و تیمش که ضربه بدی از یک خودی خورده بودند، پس از گل پرسپولیس بازی را در دست گرفته بودند و حملات زیادی را روی دروازه پرسپولیس ترتیب دادند. دنیزلی نیز با تغییر پست حسینی کعبی او را یک خط به جلو آورده بود تا روی ضدحملات بتواند اختلاف را دو برابر کند. تا دقیقه ۴۳ استقلال سر تا پا حمله بود و ضربه ایستگاهی مناسبی در پشت محوطه جریمه نصیب آبی‌ها شد. جو ورزشگاه علیه نیکبخت و تیمش شده بود و پرسپولیسی‌ها هم سعی می‌کردند با دادن شعارهایی علیه علی انصاریان تمرکز او را به هم بریزند. در این بین بی‌حاشیه‌ترین یاغی دو تیم یعنی علی علیزاده موفق شد روی همان ضربه ایستگاه و سانتر زمینی سیاوش اکبرپور به گل برسد تا قسمت آبی ورزشگاه منفجر شود.

دو تیم با همین نتیجه به رختکن رفتند و در نیمه دوم باز هم این پرسپولیس دنیزلی بود که با معدنچی، کعبی و نیکبخت دروازه استقلال را به حمله بسته بود و آبی‌ها نیز در ضدحمله‌ها، جواب خطرناکی به حمله‌های رقیب سنتی خود می‌دادند. در پایان تلاش دو تیم فایده نداشت و تنها حاشیه این نیمه "هو شدن" دوباره انصاریان و نیکبخت بود. بازی ا همان نتیجه یک بر یک به پایان رسید تا تساوی‌ها یک بر یک دو تیم آغاز شود و ۶ بازی بعدی دو تیم نیز با همین نتیجه به پایان برسد

در پایان این فصل پرسپولیس نتوانست فاصله خود را با سایپا و استقلال اهواز پوشش دهد و با ۵۳ امتیاز سوم شد. استقلال نیز با ۴۳ امتیاز در رده چهارم قرار گرفت.

داربی شصت و چهارم؛ پرسپولیس ۱ – ۱ استقلال، ۱۵ فروردین ۱۳۸۷

این سومین دیدار از سریال ۷ قسمتی تساوی‌های یک بر یک دو تیم بود. بازی رفت دو تیم با گل‌های روانخواه و محسن خلیلی به تساوی ختم شده بود و پرسپولیس در کورس قهرمانی با سپاهان قرار داشت. همانند بازی اول و این بار خسلی زودتر روانخواه استقلال را پیش انداخت تا آبی‌ها در دقیقه ۳ از حریف خود جلو بیفتند اما مسحسن خلیل روی پاس زیبای کریم باقری در دقیقه ۲۶ و با ضربه‌ای چیپ دروازه طالب‌لو را باز کرد تا گلزنان این بازی هم مثل نتیجه این دیدار، تکرار بازی رفت دو تیم باشد. این تساوی باعث شد تا سپاهان که در لیگ هفتم اصلی‌ترین رقیب پرسپولیس بود، فاصله‌اش را با سرخ‌ها کمتر کند و در پایان فصل هم پرسپولیس با گل دراماتیک سپهر حیدری در دقیقه ۹۶ قهرمان لیگ برتر شد.

داربی هفتادم؛ پرسپولیس ۰ – ۱ استقلال، ۱۰ فروردین ۱۳۹۰

یکی از پیروزی‌های مظلومی که او را به "پرویز سوبله چوبله" تبدیل کرد، تک گل آرش برهانی بود تا استقلال زیر نظر مظلومی پرسپولیس علی دایی را دبل کرد تا یک قدم دیگر به قهرمانی نزدیک تر شود. استقلالی‌ها در کورس قهرمانی بودند و پرسپولیس سعی می‌کرد تا سهمیه لیگ قهرمانان آسیا را کسب کند. فرصت‌طلبی برهانی بازی را با همان یک گل به اتمام رساند اما در انتهای فصل استقلال مظلومی قافیه را به سپاهان باخت و با یک امتیاز کمتر به نایب قهرمانی رسید. پرسپولیس دایی هم موفق شد با کسب رتبه چهارم و قهرمانی جام حذفی به لیگ قهرمانان آسیا صعود کند.