عباس مقتدایی کارشناس مسائل بین‌الملل در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه سیاست خارجی گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، در رابطه با سازمان‌های بین المللی که ایران هم عضو آن‌ها است توضیح داد: به صورت کلی از ابتدای تأسیس سازمان ملل متحد، ایران یکی از اعضای اصلی و موسس این سازمان بود.
وی در ادامه افزود: همانگونه که می‌دانید سازمان ملل امروزه بزرگترین و فراگیر‌ترین سازمان بین المللی است که در سطح جهان فعالیت می‌کند. این سازمان که زیر مجموعه‌هایی هم دارد میتواند نقش تعیین کننده‌ای در مناسبات و روابط بین المللی ایفا کند.
مقتدایی در ادامه اظهار کرد: با توجه به اینکه ایران در سازمان‌های زیر مجموعه سازمان ملل به ویژه سازمان‌هایی که زیر نظر شورا اقتصادی و اجتماعی انجام وظیفه می‌کنند نیز حضور پررنگ دارد، ایران میتواند با بهره گیری از توان مندی‌های خود در سطوح مختلف بین المللی به ایفای نقش بپردازد؛ سازمان‌های که ابعاد فنی و تخصصی دارند و سازمان پست جهانی، دریانوردی، هواپیمایی کشوری و سازمان‌های که دارای دفاتر منطقه‌ای هستند مانند سازمان بهداشت جهانی و یا سازمان‌هایی که در عرصه‌های مختلف از اهمیت استراتژیک برخوردار هستند، نظیر گروه بانک جهانی و یا سازمان انرژی اتمی که تمامشان زیر مجموعه شورا اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل متحد محسوب می‌شوند و اگر جمهوری اسلامی ایران با تحرک بیشتر در به کار گیری از توانمندی‌های خود اقدام کند میتواند زمینه‌های بیشتری برای پیشروی ایران در زمینه بین المللی را ایجاد کند.
این کارشناس مسائل بین الملل در رابطه با اینکه ساطمان های بین المللی چگونه تسهیل کننده راه ایران می‌توانند باشند، تصریح کرد: شناخت عمیق از ماموریت و اهداف سازمانها و ایجاد تعامل حداکثری، موضوعی است که باید در سیاست خارجی کشور و دستگاه دیپلماسی توجه بیشتری به آن شود؛ برای مثال ایران در زمینه عرضه نفت با کشورهای تولید کننده و صادر کننده نفت در اوپک همکاری دارد میتواند برخی از مشکلات داخلی خود را مانند تحریم نفتی آمریکا را با بهره گیری از توان بین المللی خود و ابزاری بهنام اپک حل کند.
وی در پایان تاکید کرد: ما می‌توانستیم با ایجاد برخی از تحرکات به افزایش قیمت نفت ناشی از تحریم ایران اقدام کنیم؛ کاری که متاسفانه صورت نگرفت و آمریکایی‌ها برای اینکه بتوانند به اهداف خود برسند با استثنا کردن چند کشور عملا مانع عدم فروش نفت به صورت یک جا شده است. به این معنا که ایران همچنان میتواند به برخی از مصرف کنندگان نفت بفروشد و این فروش مانع از افزایش تقاضا در سطح جهانی می‌شود در حالی که ما می‌توانستیم با استفاده از ابزارهای شخصی ایران و سازمان های بین المللی همکار با ایران کاری کنیم که تحریم نفتی ایران موجب خسارت اقتصادی در سطح بین المللی برای کشورهای مصرف کننده از جمله اروپایی ها شود تا در این صورت کشورهای مصرف کننده به مقابله ی بیشتر و جلو گیری از یکجانبه گیری واشنگتن اقدام کند.
انتهای پیام/