محسن جهانگیری استاد پیشکسوت و بازنشسته دانشگاه تهران صبح امروز اول اردیبهشت ماه بعد از چند روز بستری در بیمارستان در سن ۸۹ سالگی درگذشت.
محسن جهانگیری در سال ۱۳۰۸ خورشیدی در قصبه ضیا ء آباد از مضافات قزوین به دنیا آمد و پس از یادگیری قرآن و علوم پایه در سنین کودکی، به شوق یادگیری علوم اسلامی رهسپار قم شد. تسلط شگرف دکتر جهانگیری به زبان عربی از یکسو و ریشه‌های دلبستگی اش به عرفان را در همین سال‌ها می‌توان یافت.
وی سپس به تهران آمد و پس از گذراندن دوران متوسطه در سال ۱۳۳۳ وارد دانشگاه تهران شد و نزد اساتیدی چون دکتر یحیی مهدوی و پروفسور هانری کربن فلسفه آموخت و در سال ۱۳۵۱ رساله دکترای خود را با عنوان «تطبیق وحدت وجود در تصوف محی‌الدین بن عربی و وحدت جوهر در فلسفه باروخ اسپینوزا» با راهنمایی سید احمد فردید گذراند و از همان سال به تدریس فلسفه غرب در این دانشگاه مشغول هست.
وی در مقام استاد تمام، به تدریس درس «فلسفه غرب از بیکن تا هیوم»، «عرفان نظری» در دوره کارشناسی و تدریس «فلسفه اسپینوزا»، «فلسفه دکارت»، «عرفان نظری» و … در دوره‌های عالی‌تر پرداخته است.
جهانگیری در سال ۱۳۶۸ در دانشگاه تربیت مدرس به عنوان استاد نمونه، در سال ۱۳۷۷ به عنوان پژوهشگر فرهیخته و در سال ۱۳۸۱ به عنوان یکی از چهره‌های ماندگار شناخته شد.
در حوزه تحقیق فلسفی دکتر جهانگیری برای فارسی زبانانی که به گونه‌ای به عرفان ابن عربی علاقه مند هستند از یکسو و برای کسانی که در زمینه فلسفه‌های جدید به خصوص پایه گذران تفکر جدید یعنی فرانسیس بیکن (۱۵۶۱-۱۶۲۶) و رنه دکارت (۱۵۹۶-۱۶۵۰) پژوهش می‌کنند نامی شناخته شده است. ضمن آن که جهانگیری مهمترین معرف فیلسوفی است که تعبیر هگل درباره اش شنیدنی است: «یا باید اسپینوزایی باشی و یا هرگز فیلسوف نباشی.»
به همه اینها باید تحقیقات وسیع دکتر جهانگیری در زمینه عرفان نظری، فلسفه اسلامی به ویژه اندیشه‌های عرفانی ملاصدرا، طرح پژوهشی عرفان ابن سینا و طرح پژوهشی تاملات فلسفی در اسلام اشاره کرد.
نشانهای علمی کسب شده:
۱- انتخاب به عنوان چهره‌های ماندگار- صدا و سیما -۱۳۸۱
۲- استاد نمونه – دانشگاه تربیت مدرس- ۱۳۶۸
۳- پژوهشگر فرهیخته - وزیر فرهنگ و آموزش عالی- ۱۳۷۷
۴- عضو هیئت علمی نمونه- رئیس جمهور (هاشمی رفسنجانی) - ۷۳-۷۴
۵- عضو هیئت علمی نمونه- رئیس دانشگاه (دکتر خلیل عراقی)