منیره عبدالله در سال ۱۹۹۱ در تصادف با اتوبوس ضربه مغزی شد و به کما رفت. او به هنگام تصادف پسر خردسالش را در آغوش کشید و جان او را نجات داد. پسری که ۲۷ سال منتظر چشم باز کردن مادرش ماند.

منیره که در هنگام تصادف ۳۲ سال داشت، آن روز برای آوردن پسرش از مهدکودک به همراه برادر شوهرش که رانندگی می‌کرد به خیابان رفته بود.

عمر وبیر، پسر منیره که در آن روز چهار ساله بود از این سانحه که میان خودرو آنها و یک اتوبوس روی داد جان سالم به در برد چرا که مادرش در لحظه تصادف او را در آغوش گرفت.

منیره عبدالله در جریان آن سانحه به شدت مجروح شد اما سال گذشته در بیمارستانی در آلمان به هوش آمد.

این خبر را پسر او در گفتگو با روزنامه «نشنال» که در امارات منتشر می‌شود فاش کرده است.

عمر به این روزنامه گفته است: من هیچ‌گاه ناامید نشدم چرا که همیشه چیزی ته دلم می‌گفت او بالاخره بیدار خواهد شد و علت این که حالا این داستان را علنی کردم این است که به دیگران بگویم هیچ‌گاه ناامید نشوند و کسانی که به اغما رفته‌اند را مرده فرض نکنند.

عمر در آن سانحه به غیر از یک کبودی مختصر روی سر جراحتی برنداشت اما مادرش، منیره برای چند ساعت بدون خدمات پزشکی رها شد.

به گزارش روزنامه نشنال، منیره بالاخره بعد از ساعت‌ها به بیمارستان منتقل شد و از امارات به لندن انتقال داده شد. آنجا بود که پزشکان او را در وضعیت «نباتی» تشخیص دادند. او سپس به شهر العین در مرز امارات با عمان انتقال یافت و چندین بار به علت مقررات شرکت‌های بیمه بین مراکز درمانی مختلف جابجا شد.

او برای چند سال در این وضعیت باقی ماند و از طریق لوله تغذیه شد. سپس پزشکان از طریق فیزیوتراپی سعی کردند مانع از تحلیل عضلات و ماهیچه‌های او شوند.

در نهایت، دادگاه سلطنتی امارات در ابوظبی، منیره عبدالله را مستحق دریافت کمک مالی دانست و به این ترتیب او در سال ۲۰۱۷ به آلمان انتقال داده شد. در آلمان پزشکان چند عمل جراحی بروی او انجام دادند تا عضلات و ماهیچه‌های دست و پای او را ترمیم کنند و داروهایی برای بهبود وضعیت او تجویز کردند تا او را از ضعف جسمانی نجات دهند.

یک سال بعد، عمر با مسئولان بیمارستان بر سر اتاق مادرش مجادله کرد. مجادله‌ای که خودش می‌گوید احتمالا دوباره باعث نگرانی مادرش از سلامت پسرش شده و همین یک شوک دوباره به منیره داده است.

عمر می‌گوید: مادرم صداهای عجیبی از خود در می‌آورد. من پزشکان را سریعا صدا می‌کردم اما آنها می‌گفتند همه چیز نرمال است. سه روز بعد، من با شنیدن نام خودم از خواب بیدار شدم. این مادرم بود که نام من را صدا می کرد. همه این سالها منتظر چنین لحظه‌ای بودم و رویای آن را در سر می‌پروراندم. از خوشحالی در پوستم نمی‌گنجیدم. او به هوش آمد و نخستین چیزی که به زبان آورد نام من بود. او به تدریج هوشیارتر شد و کم کم می توانست درد را حس کند و مکالمه‌های کوتاهی هم داشته باشد.

منیره اکنون به ابوظبی بازگردانده شده و مشغول فیزیوتراپی است تا دوباره بر بدن و عضلات خود مسلط شود.

به هوش آمدن پس از چندین سال زندگی در اغما بسیار نادر است و تاکنون تنها چند مورد مشابه روی داده است. حتی پس از به هوش آمدن هم بهبود وضعیت جسمی و روانی چنین کسانی هم بسیار زمان‌بر است.

مرکز بهداشت ملی انگلیس می‌گوید تقریبا غیرممکن است که بتوان شانس بهبودی کسی که در کما فرو رفته را برآورد کرد. کسانی که پس از کما به هوش آمده‌اند معمولا از صدمات دایمی ناشی از آسیب مغزی رنج می‌برند.

یکی از نمونه‌های بارز تری والیس، مرد آمریکایی است که در جریان یک سانحه رانندگی برای ۱۹ سال به کما رفت و در مرحله نزدیک به نباتی قرار گرفت اما به هوش آمد و پزشکان گفتند مغز او دوباره شروع به رشد و ترمیم خود کرده است.